Πάνος Κρίκης

Π Α Ν Ο Σ     Κ Ρ Ι Κ Η Σ

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η

ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ

Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ο Ι

ΔΟΛΟΣ – ΑΠΑΤΗ – ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ – ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ – ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ – ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ

Ε Κ Φ Α Υ Λ Ι Σ Μ Ο Σ  ΤΗΣ  Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Η Σ

ΚΑΙ

Ε Ξ Α Χ Ρ Ε Ι Ω Σ Η   ΤΩΝ   Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ω Ν

ΕΥΝΟΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Μ Ι Α   Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Α Ν Α Δ Ρ Ο Μ Η

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΚΑΙ

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Α΄

   ΠΟΛΙΤΙΚΗ  :    ΤΟ  ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ  ΤΗΣ  ΑΠΟΣΤΡΟΦΗΣ

                                     ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ

 ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ :    ΔΟΛΟΣ     –    ΑΠΑΤΗ     –     ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ      

                              ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ    ΚΑΙ     ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ

Π Ρ Ο Λ Ε Γ Ο Μ Ε Ν Α

Ζούμε σε μια περίοδο κατά την οποίαν η πολιτική έχει δοκιμασθεί ως θεσμός και αξία, απέτυχε παταγωδώς και απαξιώθηκε από το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων. Και τούτο, γιατί ιδία οι πολιτικοί μας, με λίγες εξαιρέσεις, από το 1981 οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική παρακμή και χρεοκοπία, στην πλήρη διάλυση και αποδιοργάνωση του κράτους, στην καταβαράθρωση του συστήματος των ηθικών και πνευματικών Αρχών και Αξιών που για δεκαετίες καθόριζαν τον τρόπο της συμπεριφοράς της Ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα η χώρα να έχει απωλέσει μερικώς το δικαίωμα της Εθνικής της Κυριαρχίας και ολότελα την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανεξαρτησία χειρισμοί που ασκούνται από τα αδηφάγα και κερδοσκοπικά κέντρα εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τα κερδοσκοπικά και ανάλγητα Τραπεζικά συγκροτήματα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα αποφασίζει ελεύθερα και ανεξάρτητα για την οικονομική και κοινωνική της πολιτική, δεν θα διατηρεί αυτόνομη παρουσία στον διεθνή χώρο και παράλληλα δεν θα ασκεί ελεύθερα την κρατική εξουσία επί των υπηκόων της στα πλαίσια των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.

Γι’ αυτό εν προκειμένω τίθεται ενώπιον όλων μας το καίριο και πιεστικό ερώτημα:

Μπορεί η πολιτική σήμερα με εκείνους τους πολιτικούς μας, τους φθαρμένους και φαύλους, που έχασαν το κύρος και την υπόληψή τους, που ξέπεσαν στα μάτια των πολιτών και απαξιώθηκαν, με όσους  συνετέλεσαν στην καταβαράθρωση ολοκλήρου του πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού συστήματος της χώρας, να έρθει εκ νέου στα επίπεδα παλαιοτέρων εποχών που τιμούσαν την πολιτική ιστορία του τόπου και παράλληλα να τιμήσουν και τη διαχρονική και την αναλλοίωτη αξία της;

Ευθέως απαντώ ναι, εφ’ όσον όμως εκ των προτέρων υπάρξουν ορισμένοι και συγκεκριμένοι απαραίτητοι όροι, γιατί ο πολιτικός με την πολιτική που ασκεί αναδεικνύεται ηγέτης όταν τις ιδέες τις μετουσιώνει σε πράξεις, τα οράματα σε κατακτήσεις της πολιτείας, όταν αλλάζει την αγχώδη και θλιβερή καθημερινότητα και την κάνει απτή, θετική και καλύτερη πραγματικότητα.

Ο πολιτικός πρέπει να δρα πριν απ’ όλα με τη σκέψη τι θα πει η συνείδησή του, η οποία οπωσδήποτε πρέπει να έχει κοινοποιηθεί και να λειτουργεί στο πλαίσιο των ευθυνών του. Πρέπει να συνδυάσει το απόλυτο με το σχετικό, το ατομικό αίσθημα με την κοινωνική ευθύνη, το ιδιωτικό με το δημόσιο συμφέρον, την ελευθερία με την κρατική εξουσία, τα προσωπικά αισθήματα με το δημόσιο χρέος, τις βραχυχρόνιες με τις ιστορικές προοπτικές. Από τη στάση αυτή επιβεβαιώνεται ή όχι ο πρωταγωνιστικός ρόλος του πολιτικού ή ο περιορισμός του σε έναν μίζερο ρόλο κομπάρσου.

Και για να μη μακρηγορώ, ως σημείο αναφοράς έχω το χρονικό διάστημα από το 1945 έως σήμερα, το οποίο χωρίζω χρονικά σε δύο μεγάλες περιόδους, που αποτελούν σταθμό στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος. Η πρώτη αρχίζει από τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο και την μετακατοχική και μετεμφυλιακή Ελλάδα και η δεύτερη από την μεταπολίτευση – 1974 –, μέχρι σήμερα. Δεν είναι λίγοι οι πολιτικοί ανεξαρτήτως των ιδεολογικών και κομματικών τους σχέσεων που μετά τον εμφύλιο δημιούργησαν σημαντικό έργο και σφράγισαν με την παρουσία τους, τις πράξεις και ενέργειές τους και με την προσωπικότητα και το κύρος τους την συνολική πολιτική σκηνή, που ξεχώρισαν από τους άλλους, γιατί ήταν άνδρες εθνικού διαμετρήματος και εμβέλειας, ανώτεροι χρημάτων, πάσης υποψίας, με ήθος άψογο. Εργατικοί και ανιδιοτελείς.

Η όλη κατάσταση αλλάζει εκ θεμελίων από τη μεταπολίτευση και μετά, ιδία από το 1981 και ύστερα, κομματοκρατία, αναξιοκρατία, πελατειακές σχέσεις, προνόμια, κομματικός και όχι υγιής συνδικαλισμός, διαφθορά και διαπλοκή, φοροδιαφυγή και άλλες πληγές και συμφορές, οδήγησαν την Ελλάδα σε πλήρη αποδιοργάνωση του κράτους, ανάπτυξη ιδιοτελών σχέσεων και συναλλαγών μεταξύ των πολιτικών και των ψηφοφόρων, διόγκωση του δημόσιου τομέα, παρακράτος των συνδικαλιστών, κατάσταση μεγάλης ηθικής διαφθοράς, ολοκληρωτική χρεωκοπία του πολιτικού μας συστήματος, δηλαδή χρεωκοπημένα κόμματα, χρεωκοπημένα δημόσια οικονομικά, χρεωκοπημένη πολιτική και οικονομία, με αποτέλεσμα να απωλέσει η Ελλάδα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας και ολότελα την πολιτική, κοινωνική και οικονομική της κυριαρχία, θέματα για τα οποία αποφασίζει η Ευρωζώνη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλα οικονομικά τοκογλυφικά συγκροτήματα.

Για όλα αυτά η ανησυχία μου και η αγωνία μου προεκτείνεται όταν συλλογίζομαι το σημερινό ξεχαρβάλωμα του συστήματος που μας οδήγησε στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό χάος, στην πτώχευση, την ιδεολογική ασυναρτησία, την απουσία μιας πολιτικής και πνευματικής ελίτ, με σταθερές αρετές και καθαρό μυαλό, ικανή να κατευθύνει τον τόπο μας μέσα στο χάος που οδηγήθηκε και να το σώσει από την επελθούσα καταστροφή.

Ο πολιτικός οφείλει και πρέπει να θυσιάζει, για το κοινό συμφέρον, τον ιδιωτικό του βίο, την προσωπική του ευχαρίστηση και την απόκτηση πλούτου. Πρέπει να είναι έντιμος, ανιδιοτελής, οραματιστής, έργω και λόγω δημοκράτης, ενάρετος και βράχος ηθικής. Όχι καιροσκόπος, τυχοδιώκτης, κακόψυχος και εκδικητικός.

Ο πολιτικός πρέπει να οικοδομεί, να νομοθετεί και να εργάζεται για το κοινό καλό και συμφέρον και όχι για τα τοπικά συμφέροντα και τις πελατειακές του σχέσεις. Πρέπει να υπηρετεί με ειλικρίνεια και την Δημοκρατία και να μην είναι διαμεσολαβητής για ιδιοτελή ή άλλα συμφέροντα, αλλά να είναι και στην πρωτοπορία και καθοδηγητής του Ελληνικού λαού.

Σήμερα μπορούμε να πούμε με το βάρος αυτής της αναδρομής και της ιστορικής εμπειρίας, ότι η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» και «ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ», όχι άδικα και άκριτα τυγχάνουν της απαξίωσης του λαού, δίκαια ο ελληνικός λαός εκφράζει την έντονη απαρέσκειά του κατά της πολιτικής και των πολιτικών. Μάλιστα πρέπει να τονίσω εμφατικά ότι τα τελευταία σαράντα χρόνια της άσκησης της κυβερνητικής εξουσίας από τα δύο κόμματα εξουσίας – ΠαΣοΚ – Ν. Δ. –, δεν υπήρξαν πολιτικοί άνδρες που να θυσίασαν – όπως άλλοτε –, τον ιδιωτικό τους βίο, την προσωπική τους ευχαρίστηση και με βαρύτατο προσωπικό και ψυχικό κόστος, κινούμενοι μόνον από αγάπη για την Ελλάδα, τον άνθρωπο και την Δημοκρατία να δώσουν πολιτικές και κοινωνικές μάχες για ένα καλύτερο μέλλον. Μάχες για να εμβαθύνουν και να στερεώσουν τα βάθρα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας μας, με ένα από τα καλύτερα και πιο φιλελεύθερα Συντάγματα της Ευρώπης. Γι’ αυτό η σύγχρονη πολιτική μας ιστορία της τελευταίας σαραντακονταετίας όχι μόνο δεν υπήρξε γόνιμη, αλλά η πιο καταστροφική για την Ελλάδα από της ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η χώρα στον αφανισμό.