ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΜΟΙΡΟΙ ΕΥΘΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ;

Μετά  τη λήξη του εμφυλίου πολέμου η αρχική βιβλιογραφία κυρίως της δεκαετίας του ’50, προερχόταν είτε από τους πρωταγωνιστές της αντιεαμικής παράταξης είτε από συγγραφείς που δεν ήταν ευνοϊκά τοποθετημένοι απέναντι στο ΚΚΕ. Όλοι οι ιστορικοί των νικητών της  Δεξιάς παράταξης στις ιστορικές τους μελέτες αναφερόμενοι στους αυτόχθονες, δηλαδή στο γηγενή πληθυσμό της Δυτικής Μακεδονίας, χρησιμοποιούν ποικίλους γλωσσικούς χαρακτηρισμούς και όρους και τους κατατάσσουν συλλήβδην σε διάφορες κατηγορίες όπως: Σλαβόφωνοι, Σλαβομακεδόνες, Βουλγαρόφωνοι, Βλαχόφωνοι, Αλβανόφωνοι, Τουρκόφωνοι, κλπ.

Τους πιο πάνω όρους, προσωπικά τους θεωρώ αδόκιμους μη αποδεκτούς ιστορικά, νομικά, συγκριτικά, αλλά και εθνικά απαράδεκτους και συνάμα επικίνδυνους για τον Ελληνισμό! Πράγματι πολλοί από τους κατοίκους της Δυτικής Μακεδονίας, των Νομών Καστοριάς, Φλωρίνης, Κοζάνης και Γρεβενών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες στο γένος, στην καταγωγή, στην ταυτότητα, στο φρόνημα, και στην Ελληνική-Εθνική συνείδηση, χρησιμοποιούν δύο γλώσσες ως μητρικές. Την Ελληνική και τη Σλαβική, ή τη Βλαχική αφού στην περιοχή αυτή υπάρχουν και δύο άλλες γλωσσικές κοινότητες, «Σλαβόφωνοι», «Βλαχόφωνοι». 

Η συνύπαρξη των δύο μητρικών γλωσσών, η διγλωσσία σε καμμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο δίγλωσσος ανήκει σε διαφορετική φυλή, σε άλλο έθνος σε σχέση με την Ελλάδα. Είναι καθαρά θέμα γλωσσολογίας και γλωσσογεωγραφίας, είναι αντικείμενο επιστημονικής μελέτης που έχει σχέση μόνο με την προέλευση, τη δομή και την εξέλιξη της γλώσσας, των τοπικών διαλέκτων μιάς συγκεκριμένης περιοχής. Παρά ταύτα, αυτό το «γλωσσικό» ζήτημα, για λόγους αλλοτρίων συμφερόντων, αποτέλεσε διαμάχη μεταξύ ομόρων κρατών και δημιούργησε εθνικά προβλήματα. Προς δε, η ιδιαιτερότητα της γλωσσικής αυτής ομιλίας (μιλιά-λαλιά) καθιστούσαν τους «Σλαβόφωνους» και Βλαχόφωνους Έλληνες ιδεώδες στοιχείο προς εκμετάλλευση από ξένες δυνάμεις που υπέβλεπαν διαφοροτρόπως την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος. Οι δυνάμεις αυτές ήταν η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η Ιταλία και η Ρουμανία, οι οποίες εξεδήλωσαν πάρα πολλές φορές έντονα και έμπρακτα το ενδιαφέρον τους γι΄ αυτούς, τουτέστι τους δίγλωσσους. Οι Σλαβομακεδόνες και οι Βλάχοι που κατοικούν στη Δυτική Μακεδονία είναι το ίδιο Έλληνες με τους άλλους κατοίκους, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο. Απλά διακρίνονται από τον υπόλοιπο πληθυσμό κυρίως, επειδή εκτός από την Ελληνική μητρική γλώσσα, οι Σλαβομακεδόνες ομιλούν και την λεγόμενη Σλαβομακεδονική διάλεκτο ένα γλωσσικό ιδίωμα, και οι Βλάχοι την Βλαχική γλώσσα. Το γεγονός ότι αυτή την ιδιαιτερότητα των Σλαβόφωνων και Βλαχοφώνων Ελλήνων, ξένες δυνάμεις, ανάλογα με τις συγκυρίες, επιδιώκουν να την εκμεταλλευτούν για να τους παρασύρουν στα σχέδιά τους και ότι μια μικρή μειοψηφία τους την κατέστησαν πράγματι όργανό τους, δεν καθιστά τους Σλαβόφωνους και τους Βλάχους, ως πληθυσμιακή ομάδα, σε δυνάμει εχθρούς της χώρας μας. Παρόμοιο φαινόμενο είναι δυνατόν να παρατηρηθεί και με τις διάφορες θρησκευτικές, ιδεολογικές ή άλλες ομάδες ανεξαρτήτως του χαρακτηρισμού τους από τα προσδιοριστικά στοιχεία της ταυτότητός των.

 Εν κατακλείδι, αντί των πιο πάνω κακόηχων, ανθελληνικών και αντεθνικών γλωσσολογικών όρων, όρων που προκαλούν σύγχυση, αντιφάσεις και διακρατικές αντιθέσεις, αλλά και έντονα συναισθήματα αηδίας στο παρόν έργο μου χρησιμοποιώ τον επιστημονικά ορθόν και μοναδικόν όρο: +ΔΙΓΛΩΣΣΟΙ.

+Δεξιοί, κομμουνιστοφάγοι, εαμοβουλγαροφάγοι, ιστοριογράφοι που χρησιμοποιούν τους εμετικούς, διχαστικούς, αντεθνικούς και ανθελληνικούς όρους, καλοπροαίρετα βέβαια, είναι μεταξύ των άλλων : Ο Συν/ρχης Χωροφυλακής Κων/νος Αντωνίου, που υπηρέτησεν ως υπομοίραρχος στη Διοίκηση Χωροφυλακής Καστοριάς κατά την κατοχή. Η σλαυϊκή και κομμουνιστική επιβουλή και η αντίστασις των Μακεδόνων, Θεσ/νίκης 1950, του Κ. Α Μπράμου, μοιράρχου Χωρ/κής, Σλαβοκομμουνιστικαί οργανώσεις εν Μακεδονία 1960, Εμ. Γρηγορίου, το Βουλγαρικόν όργιον αίματος εις την Δυτικήν Μακεδονίαν 1947, Ευαγ. Κωφού, η Βαλκανική διάσταση του Μακεδονικού ζητήματος στα χρόνια της κατοχής και στην Αντίσταση 1989, του Χρήστου Καρδάρα, η Βουλγαρική προπαγάνδα στη Γερμανοκρατούμενη Μακεδονία 1997.

Οι ιστορικοί και ιστοριογράφοι της Αριστεράς χρησιμοποιούν κατά κανόνα μόνο τον όρο «Σλαβομακεδόνες». Ο Γεώργιος Μαργαρίτης καθηγητής της Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Κρήτης, στο μνημειώδες δίτομο ιστορικό του έργο η ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949 Αθήνα 2001, υπερβαίνων και υπερακοντίζων τα εσκεμμένα χαρακτηρίζει τους Σλαβόφωνους της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας ως Σλαβομακεδονική μειονότητα. (τόμος Α΄, σελίς 167).

Έλεος, Θεέ και Κύριε, απέστρεψε το πρόσωπό μου από αυτές τις Εθνικές κατολισθήσεις και αθλιότητες που μου προκαλούν αποστροφή.

Έξ άλλου ο «ουδέτερος» και ανεκδιήγητος ιστορικός Ιωάννης Κολιόπουλος, καταγόμενος από το χωριό Βοτάνι Καστοριάς, καθηγητής της νεώτερης Ιστορίας στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θες/νίκης, στα έργα του «ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ 1941-1944 και 1945-1949», εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ, 1994 και 1995 αντιστοίχως, χρησιμοποιεί μονοπωλιακά και κατά κόρον την γλωσσολογική  ορολογία: Σλαβόφωνοι της Ελλάδος, Βλαχόφωνοι, Αλβανόφωνοι, Τουρκόφωνοι, αλλόφωνοι, Σλαβομακεδόνες κλπ. Τα πιο πάνω έργα του συγγραφέα γέμουν αδοκίμων και ανθελληνικών γλωσσικών όρων και ασφαλώς εξυπηρετούν από πρόθεση κάποια σκοπιμότητα κατά παράβαση αποδεκτής ιστορικής και ελληνικής δεοντολογίας. Διαβάζοντας ο Έλληνας τα έργα του Κολιοπούλου σίγουρα αισθάνεται μια πλήρη εθνική σύγχυση. Οι Δυτικομακεδόνες κάτοικοι της Άγιας Ελληνικής Γής, της αιματοβαμμένης από το αίμα της ιεράς ιδέας της Ελλάδος το αίμα του Παύλου Μελά, του Λάκη Νταηλάκη, του Καπετάν Κώττα και άλλων Εθνομαρτύρων, οι σημερινοί φρουροί των συνόρων, ηρωϊκοί υπερασπισταί του γεωγραφικού μας χώρου, ταγμένοι να φυλάνε Θερμοπύλες, αποτελούν ένα μίγμα αυτοτελών εθνοτήτων και εθνικοτήτων.

Η Δυτική Μακεδονία, του Αλεξάνδρου η χώρα, είναι κατά τον Κολιόπουλο, ο νέος Βιβλικός Πύργος της Βαβέλ που προκαλεί Εθνικές, Εθνολογικές και ψυχολογικές συγχύσεις. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα έργα του Κολιόπουλου βραβεύτηκαν από την Ακαδημία Αθηνών το 1994, όταν ήταν Πρόεδρος ο Κώστας Δεσποτόπουλος, ένας Αριστερός που απολαμβάνει γενικής εκτίμησης! Εδώ ισχύει το: Μωραίνει κύριος όν βούλεται απολέσαι.

Το πόνημά μου αυτό δημοσιεύτηκε στο υπ’ αριθ. 1442/19-11-2004 τεύχος της εγκύρου εβδομαδιαίας πολιτικής και οικονομικής Επιθεώρησης ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, της οποίας έχω την τιμή να είμαι τακτικός συνεργάτης .