Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές για τον τόπο, με την
Ελλάδα στο χείλος της αβύσσου, στα πρόθυρα της καταστροφής και της αποπομπής
της από την Ευρωζώνη, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου, αποδείχτηκε και πάλιν ένας πρωθυπουργός
ολέθριος και κατώτερος των περιστάσεων, ένας πρωθυπουργός μοιραίος, βλαπτικός
για τα Εθνικά μας συμφέροντα, καταστροφικός για τον τόπο και το λαό του.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου
κατόρθωσε σε μια διετία ως πρωθυπουργός της Ελλάδος να υπερχρεώσει την Ελλάδα,
να την εξευτελίσει στο εξωτερικό ως διεφθαρμένη χώρα, να βυθίσει το λαό της
στην εξαθλίωση, δια της υπερφορολόγησής του, της άγριας περικοπής μισθών και
συντάξεων, της δήμευσης της ακίνητης περιουσίας των ιδιωτών και άλλων σκληρών
και ανάλγητων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών μέτρων.
Και αντί στην αποκορύφωση της κρίσης να δρομολογήσει αμέσως
τις Συνταγματικές διαδικασίες για τον σχηματισμό μιάς πολυσυλλεκτικής Κυβέρνησης
εθνικής σωτηρίας και ενότητος, από πρόσωπα διεθνούς εμβέλειας, κύρους και
κοινής αποδοχής από το φάσμα των κομμάτων του Δημοκρατικού Τόξου, έπαιξε μια αναίσχυντη,
σιχαμερή, φαρσοκωμωδία, έπαιξε και έγινε θέατρο αυτοεξευτελιζόμενος αφού
μπλόφαρε παραπλανώντας ακόμα και την κοινοβουλευτική ομάδα του Πα.Σο.Κ., με μοναδικό σκοπό να
παραμείνει προσκολλημένος στην πρωθυπουργία και ηγεσία του Πα.Σο.Κ., στην καρέκλα. Έδινε τον ύστατο αγώνα της δικής του
πολιτικής επιβίωσης, αδιαφορώντας για την Εθνική μας αξιοπρέπεια, την Ελλάδα
και τον λαό της. Τον ενδιέφερε μόνον η εξουσία και όλα τα εκ της εξουσίας
οφέλη, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά και άλλα. Τότε, όλοι οι
καλόπιστοι Έλληνες περίμεναν ότι ο κ. Παπανδρέου
θα υπέβαλε την παραίτησή του αμέσως μετά τα όσα απίστευτα είχαν συμβεί στις
Κάννες σχετικά με το δημοψήφισμα και θα προχωρούσε στην μόνη σωστή και εθνικά
επωφελή λύση, την Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ή Ενότητος. Αντί αυτού, ζήτησε και
έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης και πρότεινε ως αντικαταστάτη του στην πρωθυπουργία
μεταξύ άλλων αχυρανθρώπων και μαϊντανών (οι χαρακτηρισμοί δόθηκαν από το
σύνολον των δημοσιογράφων), και τον Φίλιππο
Πετσάλνικο[1].
Τα μετέπειτα γεγονότα είναι γνωστά. Η απόφαση αυτή προκάλεσε
την άμεση και έντονη οργή όλων, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, προκάλεσε
αναστάτωση, χλεύη και γελοιοποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου