Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΟΡΘΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΝΩΝ

Στην Καστοριά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι πολίτες-ψηφοφόροι δεν αξιολογούν την ποιότητα και δεν ψηφίζουν πρόσωπα εγνωσμένης αξίας, που βρίσκονται εκτός αμφιβολίας και που έχουν αναγνωρισθεί από όλες τις πλευρές.
Η πλειονότητα των πολιτών λογαριάζει την επιφάνεια και όχι την ουσία και την ποιότητα των υποψηφίων. Και έτσι, η επιτυχία πολιτευτών, των προσώπων δηλαδή που έχουν ενεργό συμμετοχή στην πολιτική ζωή του τόπου επιδιώκοντας την εκλογή τους σε αιρετά αξιώματα και των πολιτευόμενων μετριέται κατά κανόνα με κριτήριο την ευκαιριακή ή μεθοδευμένη ή εξαγορασμένη αναγνωρισιμότητα, την οποία εξασφαλίζει και η συχνότητα εμφάνισης σε τηλεοπτικά κανάλια και τη δημοσιότητα που συναρτάται από τη συχνότητα αναφοράς του ονόματος σε εφημερίδες.
Είναι καταφανές, ό,τι στην Ελλάδα πολλά χρόνια πριν, το ίδιο κράτος έχει θεσμικά καταργήσει την διάκριση ποιοτήτων, την αξιολογική κρίση, την εκτίμηση και διαβάθμιση προσόντων, αξιοσύνης και ήθους. Και όταν, από το δημοτικό σχολείο ως τα ανώτατα κρατικά αξιώματα έχει θεσμικά αποκλειστεί η ποιοτική αναβάθμιση, η διάκριση και καταξίωση ταλέντου, κατάρτισης, ωριμότητας, εντιμότητας κ.λ.π. δεν υπάρχει περιθώριο ούτε νόημα να λειτουργήσει η άμιλλα, η δημιουργική φαντασία, η αίσθηση τιμής για την ανάληψη ευθύνης. Ελάχιστοι Καστοριανοί κατανοούν ότι μια κοινωνία που την έχει αποκλείσει θεσμικά το κατεστημένο για κριτική αξιολόγηση και άμιλλα, είναι με μαθηματική βεβαιότητα χωρίς μέλλον.
Υπενθυμίζω στους αναγνώστες μου, ότι όλοι οι ανώτατοι κρατικοί αξιωματούχοι στην Ελλάδα επιλέγονται και διορίζονται από την όποια Κυβέρνηση κομματικά, αυθαίρετα, σατραπικά, χωρίς τις νόμιμες και αξιοκρατικές διαδικασίες και προϋποθέσεις αμερόληπτης κρίσης και ποιοτικής αξιολόγησης. Παντού: Στη Δικαιοσύνη, στις Ένοπλες Δυνάμεις, στη Δημόσια Τάξη στο Δημόσιο και τους Δημόσιους Οργανισμούς, στις Κρατικές και ημικρατικές εταιρείες (π.χ. Κέντρο Ελληνικής Γούνας), στα κρατικά Μουσεία στα κρατικά Νοσοκομεία, στις κρατικές ορχήστρες και Εθνικό Θέατρο, στα κρατικά ασφαλιστικά ταμεία… ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Κάθε κυβέρνηση σέρνει μαζί της για να γεμίσει χιλιάδες θέσεις χρυσοπληρωμένης εξουσίας, μια παρασιτική καμαρίλα ανεπάγγελτων (κατά κανόνα) κομματικών κομπάρσων και τυχοδιωκτών, ψηφοσυλλεκτών, αφισοκολλητών, κολάκων.
Και δυστυχώς, αυτό το κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο ασκεί εξουσία!
Έτσι, οι δημόσιοι λειτουργοί γνωρίζουν από της εισόδου στην υπηρεσία, ότι το ενδεχόμενο να φθάσουν στα κορυφαία κρατικά αξιώματα δεν είναι συνάρτηση των ικανοτήτων, της εργατικότητας, της δημιουργικής πρωτοβουλίας, του διευθυντικού χαρίσματος. Ο κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του, αλλά συνάρτηση μόνο της προσχώρησης στην αυλή κάποιου κόμματος και όχι μόνο των κομμάτων της εξουσίας ή στον περίγυρο κάποιου πολιτευτού. Η αναξιοκρατία είναι το  παραδοσιακό δεδομένο, ο θεμέλιος λίθος οικοδόμησης του Ελληνικού Κράτους από τη μεταπολίτευση (1975) και μετά.
Μοιραίος για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ο θρίαμβος του πολιτικού και κοινωνικού λαϊκισμού και του αμοραλισμού.
Κάτι το ανάλογο συμβαίνει και με τους υποψηφίους των αιρετών αξιωμάτων.

Γι’ αυτό, επιλέγονται και εκλέγονται – εκτός εξαιρέσεων – ανεπαρκείς, φαύλοι, αριβιστές, τυχοδιώκτες, κακόψυχοι και μικρόψυχοι, γελοίοι και πολιτικά και κοινωνικά άτομα του περιθωρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια: