Κατά την τελευταία δεκαπενταετία παρατηρείται στον
πνευματικό κόσμο της Οικουμένης ατολμία και παράλυση μπροστά στην
κοινωνικοπολιτική, οικονομική και πολιτιστική κατολίσθηση. Επικρατεί σιωπή ή
απροθυμία καταγγελιών και αντίστασης. Αιτία ο συμβιβασμός και συχνά ο φόβος.
Σημαντικός αριθμός διανοουμένων όλων των εθνών
προσαρμόζεται στο πανάθλιο κατεστημένο, προχωρεί σε συνεργασία με τις εξουσίες
ή προτιμά τη σιγή. Μερικοί καταφεύγουν, για επίδειξη, στα τηλεοπτικά δίκτυα –
παγίδες για τους ανθρώπους του πνεύματος – όπου συχνά γελοιοποιούνται με τις
κενολογίες που αποπροσανατολίζουν την Κοινή
Γνώμη, αποφεύγοντας την επισήμανση των αχρειοτήτων της εξουσίας και των συμφορών
που απειλούν τους λαούς.
Πολλοί φιλοδοξούν την ένταξη στους κομματικούς μηχανισμούς
και την προσκόλληση στους ισχυρούς της εξουσίας ως σύμβουλοι ή προπαγανδιστές.
Σπανίζουν οι επικοινωνίες με τις λαϊκές τάξεις και η υπεράσπιση της αλήθειας,
της δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο πνευματικός κόσμος της
Οικουμένης εξασθενίζει και μεταβάλλεται σε χώρο ερειπίων, οι γενναίες φωνές
λιγοστεύουν, ο ρόλος των πρωτοπόρων της φιλολαϊκής αλλαγής και του στιγματισμού
των τερατουργιών περιορίζεται δραματικά. Ένα κενό αλαλίας και αφασίας κυριαρχεί
στις κοινωνίες. Οι περισσότεροι διανοούμενοι δεν αποτολμούν την πραγμάτωση του
πνευματικού και ηθικού τους χρέους για καταγγελία της νέας υπερκαπιταλιστικής
εκστρατείας για κατάκτηση της υφηλίου, για επισήμανση της κυριαρχίας των
τηλεοπτικών μέσων που εκθεμελιώνουν τους θεσμούς της αλληλεγγύης των πολιτών
και του ανθρωπισμού και ευλογούν, σε παγκόσμια κλίμακα, τη βία, την ανισότητα
και την αδικία, ανέχονται τις «μαφίες»
και αδιαφορούν για τις οικονομικές καταπιέσεις, για την περιθωριοποίηση των
εργαζομένων, για τη γενίκευση της πείνας, της δυστυχίας και της υποδούλωσης των
πενομένων λαών.
Για την προστασία της ανθρωπότητας απαιτείται συνένωση και
ολομέτωπη συνεργασία και αντίσταση στις επερχόμενες συμφορές των πνευματικών
ανθρώπων σε εθνικό και διεθνές πλαίσιο. Μία έπαλξη κοινή κατά των
οικονομικοπολιτικών αθλιοτήτων. Μακριά ο ναρκισσισμός και η εξάρτηση από τις
κομματικές εξουσίες, τέλος στη σιωπή που δηλητηριάζει τον καθημερινό βίο των
λαών. Οι διανοούμενοι είναι οι κυριότεροι υπεύθυνοι για την κοινωνική διάβρωση
και το θράσος των κατάπτυστων της εξουσίας, των δολοφόνων της δημοκρατίας, που
διατηρούν ωστόσο το γόητρο και την επιρροή τους με τη συνηγορία διεφθαρμένων
ανθρώπων του πνεύματος. Οι συγγραφείς – κυρίως οι ιστορικοί – αποφεύγουν, παντού
και πάντοτε, να καταγράψουν τα κοινωνικά εγκλήματα και τις πολιτικές,
αντιλαϊκές κακουργίες.
Ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδος έχει χρέος να
υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών που, απροστάτευτοι, αντιμετωπίζουν αδιέξοδα,
πλήγματα, δεινά και τραγωδίες. Κοινωνικές τάξεις απειλούνται με αφανισμό και
χώρες αδύναμες εξανδραποδίζονται και ελέγχονται από Δυνάμεις που επανενστερνίζονται
και θέτουν σε εφαρμογή τη στρατηγική του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας.
Αυτές οι χώρες εξαναγκάζονται σε προσαρμογή στα καθεστώτα που υπαγορεύουν οι
ισχυροί αυθέντες της πολιτικής και της οικονομίας.
Οι διανοούμενοι οφείλουν να καταγγέλλουν την αποστέρηση
των πολιτών και του κοινωνικού συνόλου από τις δυνατότητες αντίστασης στην
επερχόμενη δουλοκτητική επιδρομή των οικονομικών δεινοσαύρων. Οι πολίτες
αποτελούν τις βασικές αξίες του ομαλού και ανθρωπιστικού κοινωνικού βίου και
επιβάλλεται η προστασία των δικαιωμάτων τους. Αλλά οι οικονομικές εξουσίες
καλλιεργούν τον ατομικισμό και τον άγριο προσωπικό ανταγωνισμό με όλα τα μέσα,
επαναφέροντας και αναζωογονώντας το παλαιό σύνθημα «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος» – homo homini lupus.
Ο πνευματικός κόσμος πρέπει να επισημαίνει και να
αντιμετωπίζει με κριτικό και καυστικό λόγο την επαναφορά των αυτοκρατοριών – με
οικονομικά σήμερα στέμματα – και της δουλείας των λαών και να υπερασπίζεται τα
δικαιώματα του ανθρώπου σε παγκόσμια κλίμακα. Χωρίς τη δραστηριότητα και την
αντεπίθεση των διανοουμένων, η ανθρωπότητα θα μεταβληθεί σε θλιβερή απροστάτευτη
αγέλη και θα παραδοθεί στους όνυχες και τους οδόντες των σαρκοβόρων θηρίων του
οικονομικού «νεοφιλελευθερισμού».
Συνεπείς διανοούμενοι είναι εκείνοι που υπερασπίζονται,
ειλικρινείς και αδέσμευτοι, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια, εκείνοι που
καταγγέλλουν τη διαφθορά με συμπαράσταση στους αδύναμους, αψηφώντας τη δόλια
και εξαχρειωμένη εξουσία.
Στις πρώτες δεκαετίες του αιώνα, πριν από την εμφάνιση των
τηλεοπτικών δικτύων στην οικουμένη, οι εξουσίες χρησιμοποιούσαν τους
διανοούμενους κυρίως ως όργανα προπαγάνδας και ευφημισμού, για απόκρυψη ή
εξευγενισμό των αχρειοτήτων «εν ονόματι
του εθνικού συμφέροντος»! Κάτω από τις βάρβαρες αυτές συνθήκες γνήσιοι
πνευματικοί άνθρωποι ήταν εκείνοι που αντιμάχονταν τη διαφθορά και ατρόμητοι
αντιμετώπιζαν την απειλή της «πυράς»
και της «σταύρωσης». Ελάχιστοι οι
γενναίοι διανοούμενοι που αντιστάθηκαν στιγματίζοντας τις φρικαλεότητες των
εξουσιών. Αλλά με τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα που τυλίγουν έκτοτε τον πλανήτη οι
κομματικές εξουσίες όλων των χωρών χρησιμοποιούν εξωνημένους διανοούμενους όλων
των κατηγοριών ως πράκτορες και
προπαγανδιστές.
Αληθινοί άνθρωποι του πνεύματος είναι οι θαρραλέοι και
ανυπότακτοι, οι ευαίσθητοι και ικανοί να προβάλλουν αντίσταση στην εγκληματική
πολιτική των κυβερνήσεων και να καταγγέλλουν με παρρησία τις ατιμωτικές – και
πάντοτε συμφεροντολογικές – ενέργειες των «αρχόντων».
Στην τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα στίφη διανοουμένων όλων των κατηγοριών
– συγγραφείς, επιστήμονες, δημοσιογράφοι κ.ά. – έχουν ενταχθεί στο πλαίσιο των «νέων επαγγελμάτων» της εποχής:
παράγοντες των τηλεοπτικών σταθμών, σύμβουλοι και εκπρόσωποι κομμάτων εξουσίας,
χρηματοδοτούμενοι συγγραφείς λόγων – συμπιλήματα παραπλανητικών μεγαλοστομιών
και ψευδολογιών – που εκφωνούν κομματάρχες και συντάκτες προπαγανδιστικών
κειμένων. Πρόκειται για νέα παγκόσμια «βιομηχανία»
που κατακτά τις σύγχρονες κοινωνίες με τα νοθευμένα προϊόντα της. Διαμέσου των ΜΜΕ οι διανοούμενοι – όργανα κομματικών
εξουσιών και οικονομικών συγκροτημάτων – εκφαυλίζουν, αποναρκώνουν, εκφυλίζουν,
καταδολιεύονται, διαβουκολούν, φενακίζουν και παγιδεύουν τις κοινωνίες.
Ο πνευματικός κόσμος πρέπει να αποτελεί δυναμικό πυρήνα
της αλήθειας και της δικαιοσύνης, μια διεθνή έπαλξη που υπερασπίζεται με σθένος
τα δικαιώματα του πολίτη και την ευημερία των λαών. Ο ρόλος του διανοούμενου
είναι κοινωνικός και πολιτιστικός, χωρίς απρόσωπη επαγγελματική εμφάνιση. Χρέος
του να ενσαρκώνει τις αγωνίες και τα μηνύματα της ανθρωπότητας, να διαφωτίζει
την Κοινή Γνώμη και να εντάσσεται στην
αγωνιστική πρωτοπορία για την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη των
εθνών. Ο πνευματικός άνθρωπος οφείλει να διατηρεί την ιδεολογική του
ανεξαρτησία, να μην αποτελεί όργανο κυβερνήσεων, κομματικών φατριών εξουσίας
και οικονομικών παραγόντων. Χρέος του να εκπροσωπεί το σύνολο των πολιτών της
πατρίδας του και να υπεραμύνεται των δικαιωμάτων όλων των λαών
συνειδητοποιώντας ότι όλοι οι άνθρωποι αποτελούν αδελφικά όντα και ότι τις
εχθρότητες καλλιεργούν οι βάναυσες και διεφθαρμένες εξουσίες. Η σκέψη πρέπει να
θεμελιώνεται σε διεθνιστικό πλαίσιο. Γιατί οι πολίτες όλων των εθνών είναι
προσηλωμένοι στις αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και αντιμετωπίζουν
συνήθως με γενναιότητα κάθε εκδήλωση βίας και αδικοπραγίας των εξουσιών.
Το παγκόσμιο Κοινό
πρέπει να αντικρύζει τους ανθρώπους του πνεύματος πάντοτε ως συνήγορους και
συμπαραστάτες. Οι διανοούμενοι που δεν μάχονται για τα πανανθρώπινα ιδεώδη
είναι καταδικασμένοι στην απομόνωση ή εξαναγκάζονται σε ευθυγράμμισή τους με
πολιτικοοικονομικά συμφέροντα. Ο πνευματικός κόσμος των Ην. Πολιτειών δεν αποτόλμησε να στιγματίσει τις εγκληματικές και
βάρβαρες – ακόμα και γενοκτονικές – πολεμικές εκστρατείες της εξουσίας των «πλανηταρχών» στο Βιετνάμ και στο Ιράκ.
Είναι γνωστό ότι τα κίνητρα των πολυαίμακτων αυτών θηριωδιών ήταν
ιμπεριαλιστικά – ειδικά για τη Μ. Ανατολή. Στόχος οι πετρελαιοπηγές και η
εμπέδωση της αμερικανικής υπερκυριαρχίας. Το ίδιο ισχύει και για τις αιματηρές
επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία – σκοπός η κατατρομοκράτηση και ο έλεγχος των
βαλκανικών λαών.
Χρέος των διανοουμένων όλου του κόσμου είναι να
καταγγέλλουν την προκλητική και βάναυση συμπεριφορά των ισχυρών της υφηλίου και
να καταδικάζουν τις κακουργίες τους απέναντι στους αδύναμους λαούς, στα μικρά
έθνη, στις μειονότητες κι ακόμα την καταφρονητική στάση τους απέναντι στις
πολιτιστικές παραδόσεις και τις οργανώσεις που αγωνίζονται για την προστασία
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι του πνεύματος, ως άτομα,
όταν ασκούν κριτική ή προτείνουν λύσεις λογικές σε επίμαχα προβλήματα, αποτελούν
ανίσχυρα πλάσματα, παρά το γεγονός ότι καυτηριάζουν τις κακοήθειες και τους
σατανισμούς των εξουσιών. Η συσπείρωσή τους όμως, η ιδεολογική ευθυγράμμιση και
η παγκόσμια συνεργασία θα τους καταστήσει όχι μόνο πανίσχυρη δύναμη αλλά και
ικανή να αναχαιτίσει τις συμφορές που απειλούν την ανθρωπότητα διασφαλίζοντας
την ομόφωνη και ολομέτωπη αντίσταση όλων των λαών.
Οι διανοούμενοι πρέπει να συγκροτούν ένα μέτωπο εναντίωσης
κατά του ψεύδους, των δολιοτήτων και της απάτης, με αγωνιστικό πνεύμα που να
προσλαμβάνει μορφή αθλητικών αντιπαραθέσεων. Στόχος τους η κατοχύρωση αξιών
παγκόσμιας εμβέλειας και παραδοχής που θα ενστερνισθούν όλα τα έθνη και όλοι
ανεξαιρέτως οι λαοί. Η σωστή θέση των πνευματικών ανθρώπων είναι πλάι στους
ανίσχυρους και στους απολησμονημένους.
Η μοναχική φωνή κάθε πνευματικού ανθρώπου, με ιστορικές
αναγωγές, διερευνήσεις, αναλύσεις, καταγγελίες, επισημάνσεις και προτάσεις,
μπορεί να έχει κάποια απήχηση. Αλλά για να καρποφορήσει η προσδοκία μιάς
παγκόσμιας αλλαγής, με πλαίσιο καθολικό την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την
ευημερία των εθνών απαιτείται παγκόσμια επικοινωνία και επεξεργασία κοινής
δράσης του πνευματικού κόσμου με συμμάχους όλους τους λαούς και με αντιπάλους
το διεφθαρμένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Αναγκαία κινητοποίηση σε μια
εποχή που στην οικουμένη κυριαρχεί η εξαχρείωση και τα πάντα υποτάσσονται στην «θεότητα» του χρήματος, στον Μαμωνά.
Προϋπόθεση για καρποφόρες εξελίξεις αυτής της προσπάθειας
είναι η εξυγίανση του πνευματικού κόσμου. Οι διανοούμενοι πρέπει να ενσαρκώνουν
την ανεξαρτησία, το αδιάφθορο, την ευθύτητα, την ειλικρίνεια, την εντιμότητα,
χωρίς να υποτάσσονται με αυτοεξευτελισμούς στις εξουσίες και χωρίς να ενδίδουν
σε οικονομικές προκλήσεις ή να προσδοκούν αξιώματα στις βορβορώδεις εξουσίες.
Απαιτείται κριτικό πνεύμα, προσήλωση στις ηθικές αξίες, υπεράσπιση των
πολιτιστικών παραδόσεων της πατρίδας και κυρίως αντίσταση σε κάθε εκδουλωτική –
αλλά πλουσιοπάροχη – προσκόλληση στα απεχθή καθεστώτα της διαφθοράς. Χρειάζεται
απόλυτη ελευθερία έκφρασης με έπαλξη μαχητική τους πάσχοντες λαούς.
Καθήκον πρωταρχικό των πνευματικών ανθρώπων όλων των εθνών
είναι η επισήμανση των πλαστογραφιών της ιστορίας και η καταγραφή της αλήθειας
ύστερα από προγραμματισμένες κοινές αναδιφήσεις, διερευνήσεις και διασταυρώσεις
για την επισήμανση και διαλεύκανση των σκόπιμων παραχαράξεων σχετικά με
γεγονότα που αποκρύπτονται ή παραποιούνται και με πρόσωπα βδελυρών εξουσιών που
αποθεώνονται και εξαγιάζονται από διεφθαρμένους ιστορικούς, δούλους του
εκάστοτε αντιλαϊκού και αποτρόπαιου καθεστώτος.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητη και οικουμενική διαπίστωση η
διαχρονική διαστρέβλωση της ιστορίας. Οι ιστορικοί προσαρμόζονταν σχεδόν
πάντοτε στις εντολές κατάπτυστων αρχόντων. Μόνο στις σπάνιες περιόδους
αυθεντικής δημοκρατίας χωρίς μονάρχες, τυράννους και κάθε λογής δεσποτισμούς,
καταγραφόταν η αυθεντική ιστορία χωρίς παρεμβάσεις, όπως η περίπτωση του Θουκυδίδη. Αποκαλυπτική μία φράση της Π. Διαθήκης: «Εκείνο τον καιρό δεν υπήρχε
βασιλιάς στο Ισραήλ και κάθε άνθρωπος έκανε ό,τι θεωρούσε καλό[1]». Οι ιστορικοί πρέπει να καταγράφουν
την αλήθεια και όχι να διατυπώνουν μόνο την προσωπική τους άποψη.
Κάθε έθνος έχει τη δική του ιστορία, κάθε λαός τη δική του
πολιτιστική παράδοση. Αλλά οι διανοούμενοι της υφηλίου, σεβόμενοι το παρελθόν
κάθε χώρας, τις διαφορές, τις ιδιοσυστασίες πρέπει να προσδιορίζουν τις γενικής
παραδοχής αρχές, τη δικαιοσύνη και την ισότητα, την αλληλεγγύη και την αρμονική
διαβίωση της ανθρωπότητας[2].
Οι άνθρωποι του πνεύματος, με την συγκρότηση ενός
παγκόσμιου ανθρωπιστικού μετώπου, θα δημιουργήσουν ένα ενιαίο ηθικό κλίμα στην
υφήλιο, ώστε να προκαλεί γενική απέχθεια και οργή κάθε επιθετική ενέργεια και
άδικη μεταχείριση λαών και ομάδων πολιτών[3], να
προστατεύονται οι δημοκρατικές αρχές της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και να
παραμερίζονται οι διεφθαρμένες εξουσίες που κυριαρχούν σήμερα στην οικουμένη.
Στους διανοουμένους όλων των ηπείρων ανήκει ένα μεγάλο
μέρος της ευθύνης για τις αθλιότητες των τηλεοπτικών θεαμάτων της τελευταίας
δεκαετίας. Η σύγχρονη τηλεόραση αποτελεί ένα νέο εργαλείο καταπίεσης και
αποκτήνωσης των λαών. Η πολιτιστική παράδοση έχει αντικατασταθεί σε παγκόσμια
κλίμακα από θεάματα βαναυσουργημάτων και αισχρουργιών. Η πραγματική παιδευτική
ενημέρωση των λαών και η ψυχαγωγία πρέπει να πραγματοποιούνται στα πλαίσια των
πολιτιστικών θησαυρών κάθε έθνους και όχι με την εισαγωγή πανάθλιας ξενικής «καλλιτεχνικής», σχεδόν πάντοτε
βιομηχανοποιημένης και διαβρωτικής ύλης. Είναι οι «σειρήνες»
που αλλοιώνουν την ψυχολογία και το ήθος των θεατών και βαθμιαίως τους
αποκόπτουν από τις πατρογονικές ρίζες. Ακόμα και φρικώδεις βιαιοπραγίες του
καθημερινού βίου, των αστικών κυρίως κέντρων, μεταφέρονται στις οθόνες εξοικειώνοντας
τον πολίτη με το έγκλημα. Στις μεταδόσεις εξ άλλου κυριαρχούν οι κομματικές
αθλιότητες και οι κερδοσκοπικές εμφανίσεις των μεγαλοεπιχειρήσεων. Η γνώση, η
μόρφωση, η πληροφόρηση έχουν αντικατασταθεί από τις δηλητηριώδεις και
κραυγαλέες εξαγγελίες του καταναλωτισμού. Με αυτές τις μεθόδους υπονομεύονται,
αλλοιώνονται και ενταφιάζονται οι δημοκρατικοί θεσμοί και το πολίτευμα εμφανίζεται
παντού με απατηλό προσωπείο.
Σε
όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς της οικουμένης εμφανίζονται καθημερινώς
διανοούμενοι για προσωπικές συνεντεύξεις ή ομάδες πνευματικών ανθρώπων για
συνομιλίες. Παντού όμως και πάντοτε τις ερωτήσεις διατυπώνουν και την συζήτηση
ελέγχουν και κατευθύνουν υπάλληλοι των τηλεοράσεων. Πρόκειται για γελοιοποίηση
του πνευματικού κόσμου που ανέχεται συχνά άσχετες ερωτήσεις, επεμβάσεις
επιδεικτικές και διακοπές χωρίς τελικά καμιά ουσιαστική προσφορά στο Κοινό. Αναγκαία η εμφάνιση των
πνευματικών ανθρώπων στα τηλεοπτικά δίκτυα για διαφωτισμό των πολιτών – σε
κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά θέματα – αλλά χωρίς «συντονιστές» των σταθμών. Οι συνομιλίες και συνεντεύξεις πρέπει να
διεξάγονται αποκλειστικά μεταξύ των προσκεκλημένων, κοινής ή διαφορετικής
ιδεολογίας, άλλοτε δύο και άλλοτε περισσοτέρων, με εισηγητή έναν από τους
διανοουμένους που θα καθορίζει το μάξιμουμ του χρόνου κάθε απάντησης, ώστε να
αποκλείονται οι βάναυσες παρεμβάσεις που προκαλούν θορυβώδεις και ακατανόητες αντεγκλήσεις.
Οι υπεύθυνοι των τηλεοπτικών σταθμών πρέπει να περιορίζονται στην ανακοίνωση
του θέματος και των ονομάτων των συμμετεχόντων.
Ο διανοούμενος πρέπει να αγωνίζεται για την αλήθεια και τη
δικαιοσύνη, για την ευημερία και την αδελφοσύνη όλων των λαών. Πολλοί όμως
χρησιμοποιούν το πνεύμα τους, τις αναγωγές στην ιστορία και την πολιτιστική
παράδοση για δικαίωση των πολέμων, της βίας, της διαφθοράς και της
εκμετάλλευσης. Οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να υπερασπίζονται την
ελευθερία, τη γνήσια δημοκρατία και την αλληλεγγύη των εθνών της υφηλίου.
Πρωταρχικό χρέος τους να διαφωτίζουν την Κοινή
Γνώμη, χωρίς εξαρτήσεις και δεσμεύσεις και πάντοτε ύστερα από μελέτη,
έρευνα και εμβάθυνση. Με ήθος ευαισθησία και κυρίως φιλολαϊκή αντίληψη.
[1] Εν δε ταις ημέραις εκείναις ουκ ήν βασιλεύς εν Ισραήλ. ανήρ το ευθές ενώπιον αυτού εποίει (Κριταί, ΚΑ΄, 25).
[2] Η διεθνής αντίληψη περί
κατωτερότητας των λαών του λεγομένου Τρίτου Κόσμου αποτελεί μέγα ψεύδος που
καλλιέργησαν οι αποικιοκρατικές «Δυνάμεις»
ύστερα από την υποδούλωση με την άσκηση πολεμικής βίας, στους λαούς της Ασίας
και της Αφρικής.
[3] Οι διεθνείς συμβάσεις σχετικά
με τα δικαιώματα του ανθρώπου
παραβιάζονται καθημερινά με βαναυσότητα, όπως αποκαλύπτουν οι στρατιωτικές επεμβάσεις των Δυνάμεων στις
τοπικές διενέξεις μικρών εθνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου