«… Κι όταν πεισθείς
πως όλα μπήκαν στις ντουλάπες
πως οι μελωδίες τυλίχθηκαν να…
(κοιμηθούν μέσα στα όργανα)
άνοιξε το παράθυρο με προσοχή και κοίταξε
το φως των άστρων: είναι το φως»
Η επιταγή του ποιητή ,
πεμπτουσία για τον Αριστερό Λόγο ,
έχει παραμείνει μια ζωηρή ανάμνηση.
Ο Αριστερός Λόγος στη μακρά πορεία του στην ελληνική πραγματικότητα
αποτελούσε ωθητικό παράγοντα προς τον νέο, τον προσαρμοσμένο στις ανάγκες και
τις απαιτήσεις της κάθε εποχής. Ήταν θέση και όχι στείρα άρνηση... Ήταν λόγος
βαθιά ουμανιστικός και στον πυρήνα του ενυπήρχε η Αρχή «παν μέτρον άνθρωπος»...
Το κυριότερο: Ο Αριστερός Λόγος ενέπνεε τον σεβασμό,
ακόμη και στους σκληρούς αντιπάλους του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, της Κοινωνίας
Αλληλεγγύης που πρόβαλλε. Ήταν λόγος ανιδιοτελής υπέρ των αδικουμένων και
ευαγγελίζονταν μια κοινωνία με ισχυρή συνεκτικότητα. Ήταν λόγος σχεδόν
καθολικής απήχησης και βεβαίως δεν επιφύλασσε στον εαυτό του τον ρόλο του
διαμαρτυρόμενου για τη διαμαρτυρία και μόνο, χωρίς συγκεκριμένους στόχους και
επιδιώξεις.
Απέπνεε δημιουργική φαντασία
σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής δραστηριότητας. Ήταν λόγος παιδευτικός... Η
Παιδεία ετοποθετείτο στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος του αριστερού λόγου και επισημαίνετο ότι «δεν πρέπει να αποβλέπει μόνο στη μετάδοση γνώσεων ή την επιστημονική
έρευνα, αλλά στη συνοχή της γνώσης με το άρτυμα ζωής, ενώνοντας το νέο με το
παλιό σε μια θεώρηση μάθησης με πλήρη δημιουργική φαντασία». Και μάλιστα
και στους τρεις κύκλους της εκπαίδευσης η μετάδοση των γνώσεων πρέπει να βασίζεται
στη δημιουργική φαντασία.
• «Αν η δημιουργική φαντασία δεν καλλιεργείται, αν δεν εφαρμόζεται, αν δεν
αναπτύσσεται στο σχολείο (δημοτικό – γυμνάσιο – λύκειο – πανεπιστήμιο), η χρησιμότητα της εκπαίδευσης
εκμηδενίζεται».
Αντ’ αυτού η «ανανεωτική» Αριστερά συστοιχίζεται με τους θιασώτες της «ήσσονος προσπαθείας» στην Παιδεία και της ισοπέδωσης προς τα κάτω!...
Ο Αριστερός Λόγος στην παγκόσμια, αλλά και την ελληνική του έκφραση,
διακήρυξε σε όλους τους τόνους την «επανάσταση
του πνεύματος».
• «Το όργανο κάθε επανάστασης είναι ο υπεύθυνος άνθρωπος, εκείνος που
είναι εσωτερικά οπλισμένος ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης,
συμπεριλαμβανομένης κι αυτής που ο ίδιος έχει επιλέξει...».
Αυτός ήταν ο λόγος σε
παλαιότερη εποχή της δοξασμένης Αριστεράς,
μιας Αριστεράς της προσφοράς και της
θυσίας και όχι της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής σταδιοδρομίας.
Γι’ αυτό και ο λόγος της
σημερινής Αριστεράς είναι ξύλινος,
τυποποιημένος χωρίς ουσία και περιεχόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου