ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΩΝ

Το χρήμα του Έλληνα φορολογούμενου και της κατ’ ευφημισμό δημοκρατίας μας έρρεε και ρέει σε μεγάλες ποσότητες προς τα κόμματα[1] που οδήγησαν την χώρα στον οικονομικό καταποντισμό και στην επιτροπεία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.

Προ ημερών ήρθε και πάλι στο προσκήνιο το ζήτημα του πολιτικού χρήματος. Από τη μια, η υπόθεση της τροπολογίας που κατέθεσαν βουλευτές όλων των κομμάτων (πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής), με την οποία χαρίζονταν, στην ουσία, τα χρηματικά πρόστιμα στους συνδυασμούς που παραβίασαν τη νομοθεσία για θέματα προεκλογικών δαπανών στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του 2010 και, από την άλλη, τα τεράστια χρέη των κομμάτων που ανέρχονται στο εξωφρενικό για τα ελληνικά δεδομένα ποσό των 270 εκατομμυρίων ευρώ (το ΠΑΣΟΚ είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου) ανέδειξαν όψεις ενός πανάκριβου πολιτικού συστήματος που δαπανά ασύστολα χρήματα, χωρίς κανόνες και όρια, προς εντελώς άχρηστες για τους πολίτες κατευθύνσεις.

Οι υποθέσεις αυτές αναδεικνύουν δύο από τις βασικότερες παθογένειες της ελληνικής πολιτικής ζωής. Η πρώτη είναι η απουσία κανόνων και θεσμών σταθερών και ισχυρότερων από τη βούληση ατόμων ή ομάδων με στενή πρόσβαση στην εξουσία. Πουθενά αλλού, στις ανεπτυγμένες φιλελεύθερες Δημοκρατίες, δεν θα επιχειρείτο να αλλάξει ένας νόμος προκειμένου να έχει αποκλειστικά αναδρομική ισχύ, με στόχο την εξυπηρέτηση πολιτικών φίλων ή συναδέλφων. Είναι εμφανές, ακόμα και για τους αδαείς γύρω από τα θέματα πολιτικής, πως οι φωτογραφικές τροπολογίες τέτοιου τύπου ουσιαστικά εξηγούν γιατί στη χώρα μας το πρόβλημα της ανομίας είναι τόσο οξύ. Γιατί ούτε οι «πάνω» ούτε οι «κάτω» πιστεύουν πως οι νόμοι, ιδιαίτερα οι αυστηροί, εφαρμόζονται σε όλους με τον ίδιο τρόπο.

Το ζήτημα των άδειων ταμείων του ΠΑΣΟΚ και των υπόλοιπων κομμάτων αποκαλύπτει το μέγεθος της σπατάλης, του νεοπλουτισμού και της επιπολαιότητας που χαρακτήρισε τα πολιτικά κόμματα και τις πολιτικές ελίτ όλα αυτά τα χρόνια. Η ελληνική κομματική Δημοκρατία υπήρξε η ακριβότερη στην Ευρώπη. Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα χρηματοδοτούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό με το ίδιο ποσό, σε απόλυτες τιμές, που τα γαλλικά κόμματα λάμβαναν από το δικό τους κράτος. Με λίγα λόγια η κάθε ψήφος στην Ελλάδα κόστιζε όσο πέντε γαλλικές, τουλάχιστον.

Χρησιμοποιώντας τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, τα πολιτικά κόμματα προέβησαν σε μια εξωφρενική κούρσα δαπανών που περιελάμβανε ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων: από χολιγουντιανές προεκλογικές καμπάνιες έως εξαγορές συνειδήσεων. Οι δαπάνες για δημόσιες σχέσεις και επικοινωνία αποτέλεσαν τον κύριο όγκο δαπανών των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα. Πεταμένα λεφτά δηλαδή.

Εντέλει τα κόμματα χρεοκόπησαν. Όχι μόνο σπατάλησαν τα τεράστια ποσά από τα δημόσια χρήματα που διέθεταν, αλλά επιπλέον δανείστηκαν σε τέτοιο βαθμό που σήμερα αδυνατούν να ξεχρεώσουν. Δυστυχώς, το χειρότερο δεν βρίσκεται εδώ. Δίπλα στα υπέρογκα ποσά του κρατικού προϋπολογισμού που εισέρρευσαν στα ταμεία των κομμάτων προστέθηκε και το μαύρο χρήμα. Οι φήμες οργιάζουν για ποικίλες και περίεργες συναλλαγές μεταξύ επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου. Είναι προφανές πως από την άποψη της διαφάνειας και της ηθικής, χειρότερα δεν μπορούσε να γίνει. Το πολιτικό μας σύστημα φρόντισε να απαξιωθεί πλήρως από μόνο του.

Και τώρα τι γίνεται; Σε πολλά άρθρα μου αντιδρούσα για τον χορό της σπατάλης και των εξωφρενικών δαπανών που έκαναν επώνυμα και μη στελέχη των δύο κομμάτων της εξουσίας. Αυτή η άνομη και ακαταλόγιστη απλοχεριά στα κόμματα πρέπει, επιβάλλεται να σταματήσει. Και πρέπει, εκτός του Κ.Κ.Ε., να το προτείνουν και όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Έτσι θα παύσει η αιμορραγία στα δημόσια ταμεία.

---

[1] Βλέπετε «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 19-05-2013.