ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ

«Από το 1980 γράφω και φωνάζω – αποτελώντας την εξαίρεση από τα τοπικά Μ.Μ.Ε., – «ότι όλοι οι υπεύθυνοι πολιτικοί και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί πρέπει να πάνε φυλακή εδώ που μας καταντήσανε».

Γι’ αυτό, ο φίλος μου ο Νίκος Χ. όταν με είδε σταμάτησε αγανακτισμένος παράνομα το τζιπ του στη Λεωφόρο των Κύκνων και φωνασκούσε λέγοντάς με για τις διαχρονικές ευθύνες των πολιτικών που έφεραν την οικονομία και την Ελλάδα σ’ αυτό το χάλι.

- «Σύμφωνοι αγαπητέ μου Νίκο να πληρώσουν    του απάντησα. Εσύ όμως πλήρωσες πρόστιμο για τα φιμέ τζάμια στο τζιπ που απαγορεύονται;.

- Τα φιμέ τζάμια είναι το πρόβλημα της χώρας; Αλλά έτσι είστε εσείς οι δημοσιογράφοι! Τα έχετε κάνει πλακάκια με τους πολιτικούς. Όλοι φυλακή πρέπει να πάτε» ανταπάντησε κι έφυγε σπινιάροντας^. κάτι που απαγορεύεται.

Ο φίλος μου ο Νίκος με τη χρυσή καδένα στο λαιμό, σίγουρα δεν ψηφίζει ΚΚΕ, αλλά ασπάζεται το σύνθημά του:

«Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους».

Ανήκει σε εκείνο το μοναδικό έθνος των αθώων που υπάρχει στην υφήλιο. Σ’ αυτό το έθνος πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι: το σύστημα, το κράτος, η Πολιτεία, οι πολιτικοί. Ποτέ οι πολίτες. Αυτοί είναι οι μονίμως παραπλανημένοι^. τα μωρά που κάποιος τους παίρνει από το χέρι και τους διορίζει στο Δημόσιο.

Σ’ αυτό το έθνος των αθώων φταίνε μόνο οι πολιτικοί που οι ΔΕΚΟ πλημμύρισαν από υπαλλήλους, λες και οι προσληφθέντες ήταν Αλβανοί. Τις πιο γοερές κραυγές τις βγάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ταυτόχρονα ζητάει την πρόσληψη άλλων 100.000 για να ξεπεράσουμε την κρίση. Ακούμε τους συνδικαλιστές να διεκτραγωδούν τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, λες και στα υπηρεσιακά συμβούλια (όπου ξεπλένονται όλες οι αμαρτίες των υπαλλήλων) υπηρετούν στελέχη της Μπούντεσμπανκ. Ακούμε εφοριακούς να απεργούν ζητώντας την πάταξη της φοροδιαφυγής, λες και πρέπει να βγουν οι μανάβηδες για να κάνουν ελέγχους. Βλέπουμε την ΟΛΜΕ να καταγγέλλει την παραπαιδεία, λες και τα ιδιαίτερα τα κάνουν Ισλανδοί ψαράδες. Ακούμε τους αγρότες να δηλώνουν «ανενημέρωτοι», λες και πρέπει άλλοι να διαβάσουν εφημερίδες και να τους πουν ότι οι επιδοτήσεις τέλειωσαν και το βαμβάκι πέθανε.

Βλέπουμε επιχειρηματίες να κλαίνε για την καταβαράθρωση της παραγωγικότητας, λες και η αύξησή της είναι κάτι σαν τη θεία φώτιση που έρχεται από τον ουρανό. Βλέπουμε τους αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ να διαδηλώνουν «μαχητικά» και μετά να καταγγέλλουν τη βία της αστυνομίας. Βλέπουμε το ΚΚΕ να καταλαμβάνει τα στούντιο της τηλεόρασης κι αν γίνει κάποια μήνυση να σκούζει «ποινικοποίηση των αγώνων». Βλέπουμε τους ταξιτζήδες να γκρινιάζουν για την κίνηση και τους δημοσιογράφους για την ποιότητα της ενημέρωσης. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε την κ. Λιάνα Κανέλλη να καταγγέλλει την πολιτεία γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος για το κάπνισμα.

Εδώ που φτάσαμε πρέπει να αρχίσουμε να συμφωνούμε σε μερικά πράγματα.

ΠΡΩΤΟΝ: το σύνθημα «δεν είναι η κρίση ΜΑΣ, είναι η κρίση ΤΟΥΣ», είναι συνήθεις ανοησίες. Η κρίση είναι όλων ΜΑΣ.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: οι ευθύνες δεν είναι ισομερείς. Ούτε μεταξύ πολιτών και πολιτικών, ούτε μεταξύ των πολιτών, ούτε καν μεταξύ των πολιτικών.

ΤΡΙΤΟΝ: στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν και αθώοι. Γι’ αυτό το χάλι όλοι κουβαλάμε κάποιο μερίδιο ευθύνης. Αντί να το μεταθέτουμε καλά είναι να διδαχθούμε απ’ αυτό και να αλλάξουμε. Διότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να αφήσουμε αυτή την κρίση να πάει χαμένη και να συνεχίσουμε τα ίδια, από πολύ χαμηλότερο επίπεδο. Αυτό, εξάλλου, δεν κάναμε τόσα χρόνια, όταν οι μικρές κρίσεις σε κάθε τομέα της χώρας προανήγγελλαν τη μεγάλη; 

[1] Σ.Σ. Το άνω άρθρο δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα της Καστοριάς τον Μάη του 2010.