Αναδημοσιεύω,
με την συγκατάθεσή του βέβαια, ολόκληρο το πετυχημένο διαφημιστικό κείμενο του φίλου
μου και έγκριτου Δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας
κ. Ανδρέα Ρουμελιώτη, που αποτελεί
έναν ύμνο, ένα εγκώμιο, μια έκφραση θαυμασμού για την Καστοριά, τη νύμφη της
Δυτικής Μακεδονίας, πάσης Ελλάδος και Ευρώπης.
ΠΑΝΟΣ ΚΡΙΚΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2004
Εδώ Ράδιο «Ε»
Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ
Γουρουνοχαρές!
ΛΕΣ και ξύπνησα στο «Αντεργκράουντ» του
Κουστουρίτσα. Σ’ ένα τοπίο αγγελοπουλικό – κινηματογραφικό – μια πόλη μαγική,
μυθική, σαν ψεύτικη, που ’χει φτιαχτεί για να φιλοξενήσει τη μεγαλύτερη
χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Ο Μάκης αγόρασε φτηνά και διέσωσε ένα απ’ τα
ομορφότερα αρχοντικά μ’ ένα υπέροχο αυστροουγγρικό θυρεό στο ταβάνι του
σαλονιού. Είχε χτιστεί στις αρχές του 18ου αιώνα σε τρία επίπεδα που
βλέπουν σε τρεις διαφορετικούς δρόμους στην περιοχή Ντολτσό που σημαίνει: γλυκό.
ΓΟΥΡΟΥΝΟΧΑΡΕΣ στις όχθες της λίμνης μπροστά στο
«Ζοο» – το πιο προγκρέσιβ μπαρ – με
μια απίστευτη μπάντα από «ντόπιους» να παίζει απίθανα χάλκινα – ανίκητες
μουσικές, γλυκές, βαλκανικές, παντοδύναμες, ψυχή βαθιά κι αδούλωτη, διονυσιακοί
ρυθμοί, ολοκληρωτική χαρά. Εδώ τη λένε: γουρουνοχαρά!
ΜΕ υπαίθριες ψησταριές, δωρεάν κρασί,
τσίπουρα, μπριζολάκια, λουκάνικα και τις αναστάσιμες μπάντες με τα χάλκινα να
αυτοσχεδιάζουν οι Ραγκουτσάροι μουσικές μεθυστικές, υποδέχονται τον νέο χρόνο
στην Καστοριά. Που μοιάζει σαν ένας λαιμός, κι ένα κεφάλι ανθρώπινο, η
χερσόνησος, χωμένο μέσα σε μια λίμνη με κύκνους και ερωδιούς για να λουστεί.
Περικυκλωμένη από βουνά, με έλατα, πλατάνια και πανύψηλα κυπαρίσσια που τα
χαϊδεύουν σύγνεφα με παντελόνια απαλά.
ΠΟΙΟ Μοντρέ και ποιά λίμνη Λεμάν; Αυτό το
«τοπίο στην ομίχλη», που στο βάθος του πλάνου το διακρίνεις σαν να προσπαθεί να
ζώσει τη λίμνη με την τοπική αρχιτεκτονική, τα αρχοντικά, τα νεοκλασικά, είναι
όλα τα λεφτά. Τι άλλο μπορείς να δεις για να πεις: «Ναι, είναι ονειρικά»!
ΕΙΝΑΙ μια απ’ τις ωραιότερες πόλεις του
κόσμου η Καστοριά. Τη βρήκα ομορφότερη 20 χρόνια μετά.
Έχουν αναστηλώσει, αναπαλαίωσαν αρκετά αρχοντικά, λειτουργεί, λένε ο βιολογικός
καθαρισμός και ο υγροβιότοπος, που την αγκαλιάζει, έχει διασωθεί. Γλάροι,
πάπιες, κύκνοι, ερωδιοί.
ΚΙ έχεις μια περίεργη αίσθηση πως τα
βουνά τριγύρω είναι ακόμα αντάρτες, δεν πρέπει να έφυγαν όλοι μετά τη μάχη στη
Φλώρινα και τον ελιγμό στον Γράμμο και το Βίτσι. Ίσως να ’χουν ξεμείνει εδώ
αρκετοί, στοιχειωμένοι, που κρύβονται πίσω απ’ τα πλατάνια και τα έλατα. Τί
είναι αυτές οι σκιές που κινούνται μες στη νύχτα στο βουνό;
«ΕΡΝΕΣΤΟ», ένα υπέροχο εστιατόριο ιταλικό! Δεν
υστερεί απ’ την Αθήνα σε μαγαζιά η Καστοριά. Το «Θηρίο» της είναι τουλάχιστον
ισάξιο με τα πιο εστέτ μπαράκια του Κολωνακίου. Κι ο «Ναυτικός Όμιλος» το
βράδυ, μια πανδαισία μουσική στα κρυστάλλινα νερά της λίμνης Ορεστιάδας. Που
περιέργως στέκουν ακίνητα, ενώ κανονικά θα ’πρεπε να χορεύουν στους ρυθμούς του
ροκ εν ρολ.
ΕΒΡΕΧΕ, αλλά χθες το μεσημέρι – είχα χρόνια
να το δω – σχηματίσθηκε ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο. Όπερ σημαίνει ανακωχή: Δεν
έχει άλλη βροχή! Βόλτες στις ούλτσες, όπως λένε εδώ τα
πλακόστρωτα καλντερίμια: «Πάμε μέχρι το Απόζαρι;».
ΑΔΥΝΑΤΟΝ μέσα σε πέντε μέρες να καταφέρεις να
επισκεφθείς τα τρία χιονοδρομικά κέντρα και να κάνεις ένα γύρο στις Πρέσπες,
που θέλαμε. Πόσο μάλλον να δεις τις 75 (!) βυζαντινές και μεταβυζαντινές
εκκλησίες μακεδονικής και κωνσταντινουπολίτικης αρχιτεκτονικής, που χτίστηκαν
απ’ τον 9ο έως τον 19ο αιώνα και στολίζουν την πόλη
χριστουγεννιάτικα φτιάχνοντας μια ατμόσφαιρα γαλήνια και μυσταγωγική μαζί, που
μοιάζει μυθική – σαν να μην υπάρχει αληθινά, να ’μαστε κι εμείς μέσα σ’ ένα
καρτ ποστάλ.
ΠΕΡΠΑΤΩ στον γιορτινό πεζόδρομο της
βορειοελλαδίτικης κοσμοπολίτικης Ερμού, δεν είναι επαρχία η Καστοριά, έχει
κλασάτα μαγαζιά, στο δρόμο αυτό μπορείς να μπεις στα πιο διάσημα γουναράδικα.
Στα μπαράκια της νότιας ακτής η «άλλη νεολαία», καλοντυμένη, με πολύχρωμα
ρούχα, φανταχτερά σκουλαρικάκια, μυστήρια γυαλιά. Ουζερί και ταβέρνες με
παραδοσιακούς μακεδονίτικους μεζέδες και ντόπια κρασιά εκλεκτά.
ΚΡΙΜΑ που δεν θα μπορέσουμε να μείνουμε
μέχρι του Αϊ-Γιαννιού, να
ντυθούμε με προβιές ζώων, να φορέσουμε μάσκες χειροποίητες, μοναδικές, να
πηδήξουμε πάνω απ’ τις φωτιές, να ξαναζήσουμε εδώ το καρναβάλι με τελετές
διονυσιακές. Τη δεύτερη μέρα της Πρωτοχρονιάς πρέπει να γυρίσουμε χάμου.
«ΚΑΛΗ
αντάμωση στα γουναράδικα!» έλεγε ο Άρης γνωρίζοντας πολύ καλά τί πρόκειται να
συμβεί…
Την
επομένη, 30/12/2004, ο εκλεκτός αυτός Δημοσιογράφος, γοητευμένος από τις
ομορφιές της πόλης μας, τα Βυζαντινά της μνημεία και όλα τα ανθρώπινα
δημιουργήματα που διασώθηκαν από προηγούμενες εποχές, έγραψε και άλλα πολλά,
προς δε αναφέρθηκε εν συντομία και στον υποφαινόμενο, γράφοντας τα εξής: «Θυμήθηκα τον αείμνηστο δάσκαλο Βαγγέλη
Γιαννόπουλο γιατί συναντήσαμε σ’ ένα καφέ τον παλαίμαχο δημοσιογράφο Πάνο Κρίκη που μας έκανε την τιμή να
μας δώσει να διαβάσουμε τα ανέκδοτα κείμενα ενός ιστορικού βιβλίου που
ετοιμάζει για το αντάρτικο και τις τελευταίες μάχες του εμφυλίου πολέμου στην
περιοχή, με τίτλο: «Γιατί πολεμήσαμε; Γιατί αντισταθήκαμε;» Σ’ ένα σημείο
περιγράφει πως η ηγεσία του ΕΑΜ
Καστοριάς ματαίωσε την προσάρτηση του νομού στη Βουλγαρία. Επανατοποθετώντας
έτσι ιστορικά το ερώτημα: «Ποιοί ήταν οι προδότες»;
Θεωρώ
χρέος να γνωστοποιήσω στους απανταχού Καστοριανούς, ότι ο κ. Ρουμελιώτης και η συντροφιά του
φιλοξενήθηκαν στο αρχοντικό του Μάκη
Τζίφρα διαπρεπούς Δικηγόρου των Αθηνών, γνωστού ποινικολόγου, κατέχοντος
διακεκριμένη θέση στη Νομική επιστημονική κοινότητα, αλλά και στην Αθηναϊκή
κοινωνία, μια προσωπικότητα , ένα πολύπλευρο ταλέντο που διαπρέπει και σε
άλλους τομείς, γιου του Παρμενίωνος
Τζίφρα, επιτίμου Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου. Πατέρας, μάνα και γιος,
είναι πραγματικοί λάτρεις της Καστοριάς, την αγαπούν υπερβολικά και με πάθος,
και την αγάπη τους την εκδηλώνουν όχι μόνον με πνευματικά πονήματα που
αναφέρονται στην Καστοριά και το Βογατσικό, αλλά και έμπρακτα. Ο Μάκης Τζίφρας, στη διατηρητέα περιοχή «ΝΤΟΛΤΣΟ», αγόρασε ένα διατηρητέο παλιό
αρχοντικό, στο οποίο έδωσε καινούργια μορφή με τα χαρακτηριστικά όμως του
παλαιού, δαπανώντας δεκάδες εκατομμύρια. Το κατέστησε πραγματικό στολίδι στην
περιοχή. Μακάρι να βρεθούν και άλλοι θαυμαστές και μιμητές, όπως η οικογένεια Τζίφρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου