Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ - ΕΝΑ «ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΨΕΥΔΟΣ»

Το 1964 ήταν μια αξιοσημείωτη χρονολογία για την νεοελληνική ιστορία. Για πρώτη φορά ο Ελληνικός λαός μετά την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου και τον κατατρεγμό της Εθνικής μας Αντίστασης και των αγωνιστών της, ύψωσε τόσο έντονα και αποφασιστικά το ανάστημά του εναντίον μιάς πολιτικής και κοινωνικής δουλείας 20 περίπου χρόνων. Τότε ζήτησε επίμονα με διαδηλώσεις οργής και αγανάκτησης, στις οποίες συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες λαού ν’ αποκατασταθεί η Ανάπηρη και κατ’ επίφασιν Δημοκρατία στον τόπο και ο λαός στα δικαιώματά του. Ακολούθησε η επτάχρονη τυραννία και μετά η λεγόμενη Μεταπολίτευση, όπου και πάλιν ο αδούλωτος ελληνικός λαός ξεχύθηκε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ζήτησε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
Και αντ’ αυτού, το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό κατεστημένο της χώρας, ο παλαιοκομματισμός, η κομματοκυριαρχία και άλλες κυρίαρχες δυνάμεις που ασκούσαν την εξουσία παρασκηνιακά, ψήφισαν ένα Σύνταγμα ναι μεν Δημοκρατικό και Προοδευτικό, για να τηρηθούν τα προσχήματα, πλην όμως κατέστησαν την Δημοκρατία μας ουσιαστικά ανάπηρη και δια των κομμάτων της εξουσίας, της κομματοκρατίας και της κομματοκυριαρχίας, έβαλαν φραγμό στις λαϊκές διεκδικήσεις και εμπόδισαν την λαϊκή κυριαρχία και ριζική αλλαγή για Ισονομία, Ισοπολιτεία, Ισηγορία, Αξιοκρατία, Ειρήνη, Ευτυχία και Πρόοδο. Έβαλαν τον λαό στο περιθώριο, εκτός δηλαδή πολιτικής και κοινωνικής μάχης, τον ευνούχισαν πολιτικά και κοινωνικά και τελικά τον οδήγησαν στο σημερινό οικονομικό και κοινωνικό χάος. Ποτέ ο άμοιρος ελληνικός λαός δεν συμμετείχε στη λήψη αποφάσεων για το μέλλον του. Τις τύχες του τις καθόριζαν τα κόμματα της εξουσίας.
Η παράγραφος 2 του άρθρου 1 του Ελληνικού Συντάγματος «Περί Λαϊκής Κυριαρχίας» είναι μια παραπλάνηση, ένα ξεγέλασμα, ένα «κατά συνθήκη ψεύδος», που λέγεται για λόγους παραπλανητικούς και εξαπάτησης.  
Κούφιος λόγος και κυρίως γελοιοποιημένος η περίφημη «λαϊκή κυριαρχία» του πρώτου άρθρου του Συντάγματος (παράγραφος 2). Η πολιτική εξουσία, οχυρωμένη πίσω από τον αναιδή και βλακώδη ισχυρισμό «μας ψήφισε ο ελληνικός λαός», περιφρονεί με σκαιότητα τους πολίτες και διαχειρίζεται υποθέσεις πολυσήμαντων κοινωνικών επιπτώσεων ως κομματική ή προσωπική συναλλαγή. Οι κάτοικοι της Ελευσίνας, ύστερα από δημοψήφισμα, αξίωσαν – με ποσοστό 98% – να μην επεκταθεί μια βιομηχανία που μολύνει την περιοχή. Την επέκταση είχε απορρίψει και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Αλλά η εξουσία, μυκτηρίζοντας τη λαϊκή εξέγερση και τη Δικαιοσύνη, ευλόγησε την ολοκλήρωση του εγκλήματος κατά της ζωής και της υγείας των πολιτών. 
Αυτό που αποκαλείται σήμερα «λαϊκή κυριαρχία», «ελεύθερες εκλογές», ανάδειξη «λαϊκών αντιπροσώπων» είναι ψεύδος και απάτη. Το είχε επισημάνει ο Ρουσσώ στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» (1762). Η λαϊκή κυριαρχία, έγραφε ο Γάλλος φιλόσοφος, «δεν εκπροσωπείται ούτε απαλλοτριώνεται. Είναι συνυφασμένη αδιάρρηκτα με τη συλλογική βούληση και δεν εκχωρείται ποτέ. Ή υπάρχει λαϊκή βούληση ή δεν υπάρχει. Αποκλείεται μέσος όρος». Η ανά τετραετία προσέλευση των ψηφοφόρων στις κάλπες που βαφτίζεται «ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης» αποτελεί σκηνοθεσία της εξουσίας. Αλλά μήπως και την ώρα ακριβώς που ψηφίζει ο πολίτης είναι ελεύθερος; Αλλοτριωμένος είναι συνήθως χειραγωγημένο άτομο. Γιατί οι επιλογές του ελέγχονται, είναι προκαθορισμένες – δεσμεύσεις προσωπικές, κομματικοί εγκλωβισμοί, εκλογικά συστήματα, συναλλαγές, πλύση εγκεφάλου. Εξαρτημένος ο πολίτης ή βουβό πρόσωπο επί μια τετραετία, ενεργούμενο και τη στιγμή που βρίσκεται μπροστά στην κάλπη. Τον εξαπατούν και τον εμπαίζουν οι μνηστήρες της εξουσίας με την ψευδαίσθηση της ελεύθερης εκλογής υποψηφίων που δεν γνωρίζει και συχνά δεν εκτιμά. Τα κόμματα υπαγορεύουν στους οπαδούς ποιους θα ορίσουν αντιπροσώπους τους. Και εκείνοι, με την προσδοκία ανταλλαγμάτων – θύματα των πελατειακών σχέσεων – από άγνοια, τύφλωση ή ολιγοφρενία συμμορφώνονται.
Πριν δυόμισι περίπου αιώνες έγραφε ο Ρουσσώ, υπέρμαχος της άμεσης δημοκρατίας. «Όσο για σας νεώτεροι λαοί, εσείς δεν έχετε καθόλου δούλους, είσαστε δούλοι εσείς οι ίδιοι. Πληρώνετε την απελευθέρωση των δούλων με τη δική σας ελευθερία»[1]. Και για το αντιπροσωπευτικό σύστημα: «Από τη στιγμή που ένας λαός διορίζει αντιπροσώπους, παύει να είναι ελεύθερος, παύει να υπάρχει»[2].
Πραγματικά οι «ελεύθεροι» πολίτες χειραγωγούνται από τα κόμματα εξουσίας που ελέγχονται από ομάδες συμφερόντων ολότελα άσχετες με τον ανυποψίαστο ψηφοφόρο. Όλα είναι προδιαγεγραμμένα: η γνώση, η γνώμη, τα προγράμματα, τα ρεύματα, τα πρόσωπα και η διανομή της λείας. Το «αντιπροσωπευτικό σύστημα» υποδουλώνει τελικά τον πολίτη στα συμφέροντα των ολίγων και ισχυρών. Θα ήταν γελοίο να παραδεχτεί κανείς πως οι 300 της Βουλής είναι οι πιο χρηστοί, οι πιο ικανοί, οι πιο προικισμένοι, οι πιο άξιοι για να διαχειρισθούν τις τύχες 10 εκατομμυρίων Ελλήνων.





[1] Κοινωνικό Συμβόλαιο, ελλ. μετ., σ. 130. 
[2] Ό. π., σ. 131. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: