Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΑ ΝΟΣΗΡΗ, ΕΠΩΔΥΝΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΛΗΓΗ, ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ

Ο φάκελος «Ελλάδα» στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι σήμερα είναι πολύ βαρύς. Βρίθει δε από περιπτώσεις κακοδιοίκησης, διαφθοράς, εξαπάτησης και παντελούς έλλειψης βούλησης να προχωρήσει η χώρα σε κάποιες στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις που θα της επιτρέψουν να ελπίζει ότι κάποτε θα μπορέσει να βγει από την κρίση και την μόνιμη πλέον απειλή της επίσημης χρεοκοπίας. Από όλους τους επίσημους κοινοτικούς παράγοντες επισημαίνεται ότι η Ελλάδα πάσχει απελπιστικά από την δημόσια διοίκηση και την διαφθορά που επικρατεί στους κόλπους της, ενώ την ίδια στιγμή το πολιτικό σύστημα –που είναι και ο δημιουργός αυτής της κατάστασης– δεν τολμά να λάβει τα απαραίτητα μέτρα. Ως φαίνεται δε, σε μεγάλο βαθμό, υπάρχουν και συνενοχές που κάνουν την κατάσταση πιο οδυνηρή και την θεραπεία της άπιαστο όνειρο.

Δια στόματος του Γενικού Επιθεωρητού Δημοσίας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή, το κόστος της διαπλοκής φθάνει τα 35 δισεκατ. ευρώ, ήτοι σχεδόν το 75% του ετήσιου προϋπολογισμού. Τραγικά αποκαλυπτικές, από την άποψη αυτή, είναι οι τελευταίες επισημάνσεις του, οι οποίες προκάλεσαν και την ανάλογη αίσθηση εκτός της χώρας μας.

Η διαφθορά δεν μειώθηκε, αλλά πλέον αποκαλύπτεται, υποστηρίζει ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, υπογραμμίζοντας ότι η κρίση επηρέασε ποσοτικά και ποιοτικά τα χαρακτηριστικά της.

Ο κ. Λ. Ρακιντζής εκτιμά ότι το κόστος της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς αγγίζει τα 30-35 δισ.  ευρώ ετησίως. Υπογραμμίζει ότι, πέραν της επίπτωσης στα δημόσια οικονομικά, υπάρχουν και σημαντικές παράπλευρες συνέπειες – όπως το ότι δεν μπορούν να προσελκυστούν επενδύσεις χωρίς αξιόπιστο σχέδιο πάταξης της διαφθοράς. Προτείνει έτσι την δημιουργία συντονιστικού οργάνου κατά της διαφθοράς που, πέρα από το υπέρογκο κόστος της, έχει και αρκετές άλλες παράπλευρες αρνητικές επιπτώσεις. Για να μετριασθούν αυτές οι τελευταίες προτείνει την συρρίκνωση του κράτους, την εκ βάθρων αναδιοργάνωσή του και τον αυστηρότατο κολασμό των κρουσμάτων διαφθοράς.

Όμως, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ότι η διαφθορά, υπό τις διάφορες μορφές της, έχει διαπεράσει το σύνολο του κοινωνικού ιστού και άρα η καταπολέμησή της είναι σχεδόν αδύνατη γιατί συναντά και λαϊκές αντιδράσεις. Κατά πρώτο λόγο, οι συντεχνίες του Δημοσίου και των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ), κάθε φορά που επιχειρείται η θέσπιση μέτρων καταπολέμησης της διαφθοράς στους χώρους τους, αντιδρούν με «κινητοποιήσεις» και πολιτικοποιούν την διαφθορά.

Πέρα όμως από τις ΔΕΚΟ και τις υπηρεσίες του Δημοσίου, η διαφθορά οργιάζει και στις περιφερειακές αρχές. Εμπεριστατωμένη ανάγνωση των διαφόρων εκθέσεων του κ. Λέανδρου Ρακιντζή, αλλά και κορυφαίων προκατόχων του, είναι αρκετή για να οργισθεί ο αναγνώστης τους και να καταλάβει ποια είναι η έκταση της διαφθοράς στην χώρα μας. Αν στις εκθέσεις αυτές προστεθούν και οι αντίστοιχες του Ελεγκτικού Μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τότε τα ποσά τα οποία ανέφερε προσφάτως ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης είναι σαφώς αυξημένα.

Τέλος, δεν περιποιεί τιμή για την Ελλάδα και το ότι κατατάσσεται στην πρώτη πεντάδα των πιο διεφθαρμένων χωρών στο ποδόσφαιρο, μαζί με την Μολδαβία, την Νιγηρία, την Λετονία και την Τουρκία.  Γεγονός που επιβεβαιώνει και αυτό το εύρος της διαφθοράς στην χώρα μας.

Μπορεί ένας πρώην δήμαρχος να οδηγήθηκε στις φυλακές, με καταδίκη πρωτοφανούς αυστηρότητας, αλλά απ’ ότι φαίνεται η διαφθορά εξακολουθεί να μαστίζει τον κρατικό μηχανισμό με τους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης να διατηρούν την ουδόλως επίζηλη κορυφαία θέση. Το διαπιστώνει και πάλι η έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λ. Ρακιντζή. Όπως ακριβώς το διαπίστωνε και η προηγούμενη, που είχε εκδοθεί τον περασμένο Ιούλιο.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι μόνον αν θα μπουν στην φυλακή κάποιοι δημοτικοί άρχοντες και κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες. Διότι οι καταδίκες αυτές παραμένουν κενές περιεχομένου αν την ίδια στιγμή δεν μπαίνει ένα τέλος στα φαινόμενα διαφθοράς. Ίσως μάλιστα η εξάντληση της αυστηρότητας ενός Πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου να λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Αφ’ ενός ικανοποιείται ένα αίτημα της κοινωνίας που ζητεί δικαιοσύνη και περιμένει μέσα από την τιμωρία των υπαιτίων της οικονομικής κατάρρευσης του κράτους να ξαναγεμίσουν τα ταμεία και να ξεπεραστούν τα προβλήματα.

 Αφ’ ετέρου όμως, αντί να συζητούμε για την ουσία του θέματος, δηλαδή την θωράκιση των θεσμών και την καθιέρωση ενός νομικού πλαισίου που θα αποτρέψει την επανάληψη των φαινομένων διαφθοράς, συζητούμε την αυστηρότητα της συγκεκριμένης ποινής και απεραντολογούμε επί του αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να αναγνωριστούν στους καταδικασθέντες ελαφρυντικά και επί πληθώρας άλλων νομικών ζητημάτων.

Την ίδια στιγμή η διαφθορά ζει και βασιλεύει στην δημόσια διοίκηση. Διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι συνεχίζουν να εισπράττουν τον μισθό τους (τα χρήματα των φορολογουμένων δηλαδή) και ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης ακούγεται σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Αυτός τα επισημαίνει. Ποιος τον ακούει; Ποιος μηχανισμός ενεργοποιείται;

Εν τω μεταξύ η διαφθορά παραμένει αλώβητη. Και όχι μόνο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. σε όλο το ελληνικό Κράτος οι διαρθρωτικές αλλαγές καρκινοβατούν. Η γραφειοκρατία δυναστεύει τους πολίτες. Και τα κόμματα; Ας ανατρέξει κανείς και στους ισολογισμούς τους που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα και θα βγάλει αβίαστα τα συμπεράσματά του ως προς το αν και κατά πόσο είναι άμοιρα ευθυνών. Τα βάρη των δανειακών τους επιβαρύνσεων είναι τέτοια που πέρα από την κακή διαχείριση που δείχνουν, δημιουργούν και σειρά άλλων ερωτημάτων ως προς τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα δημόσια πράγματα και το δημόσιο χρήμα.

Έτσι νομοθετήθηκε και η κατάργηση της αξιολόγησης και των ελέγχων στον τομέα της Παιδείας, η απόλυτη ανέλιξη στον καταληκτικό βαθμό σε όλους που απόκτησαν δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα, η διόγκωση των διευθυντικών θέσεων και η κατάληψη αυτών με κριτήρια κομματικής προσήλωσης και ο πληθωρισμός της δημοσιοϋπαλληλίας. Οι δαπάνες προς εξυπηρέτηση του όγκου των διορισθέντων διογκώθηκαν, ενώ η παραγωγικότητα διαρκώς ελαττωνόταν. Προς αντιμετώπιση αυτής της ανισορροπίας που δημιουργήθηκε στα έσοδα και τα έξοδα του Κράτους, οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης από το 1974 και έπειτα δανειζόταν τεράστια κεφάλαια. Παράλληλα όμως προς την εκτροπή αυτή, που είχε οικονομικό χαρακτήρα, καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε εκτροπή ηθικής φύσης, η οποία διέλυσε αξίες, θεσμούς και δεσμούς απόλυτα απαραίτητους για την συγκράτηση και ανάπτυξη της κοινωνίας σε πλαίσια ευνομούμενου κράτους.

Χαρακτηριστικά δείγματα τέτοιων εκτροπών υπήρξαν:

·                Ο χρηματισμός κρατικών λειτουργών για την διεκπεραίωση κάθε υπόθεσης που αφορούσε καθημερινά ζητήματα των πολιτών.

·                Ο χρηματισμός του υγειονομικού προσωπικού για την παροχή υπηρεσιών υγείας.

·                Η εξεύρεση μεθόδων συνταξιοδότησης σε μη δικαιούχους μέσω της δημιουργίας στρατιωτικών αναπήρων, τυφλών κ.ο.κ. με μέριμνα των κομματικών μηχανισμών.

·                Η αποφυγή εκπλήρωσης καθήκοντος με το πρόσχημα «ψυχολογικών προβλημάτων».

·                Η συγκρότηση μηχανισμών απορρόφησης και ιδιοποίησης κοινοτικών πόρων από επιστημικοφανείς φορείς.

·                Η εμφάνιση μηδενικού εισοδήματος στην Ελλάδα από πρόσωπα με καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ σε Τράπεζες εξωτερικού.

Εν κατακλείδι, τα αναφερθέντα πιο πάνω δείγματα και άλλα, ών ουκ έστιν αριθμός, υπήρξαν τα αποκαλούμενα από αυτούς που τα ευλόγησαν αυτά, «προϊόντα διαφθοράς» και από κοινού μαζί με τον λαό που καρπώθηκαν (Μαζί τα φάγαμε) τα αποκτήματα. Οικοδομήσαμε έτσι ένα ευδαιμονισμό της κακιάς ώρας.

Ας ελπίσουμε πως η νέα υπό τον Αλέξη Τσίπρα κυβέρνηση του ΣυΡιζΑ θα περιορίσει και θα αναχαιτίσει την διαφθορά. ΙΔΩΜΕΝ.