Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ 
20/5/2012

«Σκοπός της Ιστορίας είναι η  γνώση 
της  πραγματικής  αλήθειας και όχι η
ψυχαγωγία  του  αναγνώστη»
                                 Πάνος Κρίκης

Ε
ξουσία, είναι η δυνατότητα που πηγάζει από δικαίωμα ή από ισχύ, ή από θεοκρατικό σύστημα να επιβάλλει κάποιος τη θέλησή του σε άλλους, να ελέγχει το άτομο, την ομάδα ανθρώπων, το κοινωνικό σύνολο, τη χώρα κλπ. Χαρακτηριστικό και κύριο μέλημα της οποιασδήποτε εξουσίας, είτε θεοκρατικής, είτε ολιγαρχικής, είτε φασιστικής, είτε κομμουνιστικής, είτε δήθεν «δημοκρατικής», είναι η διατήρηση των κεκτημένων, γρήγορος και εύκολος – χωρίς μόχθο – πλουτισμός  και το χωρίς πληρωμή ΣΕΞ με νέες και ωραίες υπάρξεις. Σε εποχές που οι υπέρτατες αξίες, πατρίδα – ορθοδοξία – οικογένεια – εργασία, τείνουν να εκλείψουν, υπέρτατη θεότητα, αναγορεύεται το ΧΡΗΜΑ. Όταν δεν υπάρχει ευγενής άμιλλα προς μίμηση, όταν δεν υπάρχουν είδωλα και πρότυπα προς αναπαραγωγή, επόμενο είναι να αναδεικνύονται οι φαύλοι και οι ανέντιμοι.
Η εξουσία, συνοδευόμενη από τον αυταρχισμό και την αλαζονεία, οδηγεί στην πλεονεξία και στη διαφθορά. Τη διαπίστωση αυτή την επιβεβαιώνει και η νεοελληνική λαϊκή θυμοσοφία: «Όποιος έχει γρόθο τρώει καρύδια», «ποιός έχει στα δάχτυλα του μέλι και το γλείφει;», «όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι». Ακόμα και η εκκλησιαστική φράση «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών», που αναφέρεται στα αγαθοποιά στοιχεία για την ηθική βελτίωση του ατόμου, παρερμηνεύτηκε και στην καθημερινή ομιλία αποκτά την έννοια του εγωιστικού κέρδους και της ιδιοτέλειας.
Και επειδή η διαφθορά συμβαδίζει με την πολιτική ισχύ, και όχι μόνο, διότι ισχυρός είναι και ο διευθυντής μιας ΔΕΚΟ, ο διοικητής ενός οργανισμού ή μιας ΤΡΑΠΕΖΑΣ, ο ιδιοκτήτης ενός μέσου μαζικής ενημέρωσης και ο σατραπίσκος μιας υπηρεσίας, ο Ευριπίδης συμβουλεύει στην τραγωδία «Ερεχθεύς»: «Ποτέ μη δίνεις την εξουσία στους εξαχρειωμένους πολιτικούς, γιατί παραφουσκώνουν από το δημόσιο χρήμα και γίνονται αλαζονικοί, από τη δύναμη που αποκτούν».
Ο Αριστοφάνης αποκαλεί τον άνθρωπο της εξουσίας «τελώνη» (φορομπήχτη), «φάραγγα» (αδηφάγο) και «πανούργο». Είναι αυτός που λαδώνεται από παντού κι όλα τα κορφολογάει.
Τη διαφθορά των ανθρώπων της εξουσίας και τη συνακόλουθη ηθική κατάπτωση της κοινωνίας και την πτώση των παραδεδειγμένων αξιών, έβλεπε ο Σαίξπηρ, πολύ αργότερα και απελπιζόταν. Γκρέμισμα αξιών, ιταμότητα ηγετών, αναξιοκρατία. «Κουράστηκα μ’ όλα αυτά, θέλω να ησυχάσω στον τάφο. Δεν μπορώ πια να βλέπω την αξία να ζητιανεύει, τα μηδενικά να κορδώνονται από ξιπασιά, την πίστη να ντροπιάζεται χυδαία, την τιμή αισχρά περιφρονημένη, την αρετή εκπορνευομένη, την ομορφιά εξευτελισμένη, την τελειότητα παρατεταμένη, τη δύναμη σακατεμένη, την τέχνη από την εξουσία φιμωμένη, το τάλαντο να παίρνει μαθήματα από τη βλακεία, την αλήθεια γελοιοποιημένη, το καλό υποδουλωμένο στο κακό».
Η εξουσία εξαχρειώνει παντού και πάντοτε. Η πολιτική εξουσία είναι σύμφυτη με τη διαφθορά. Είναι η ουσία και το οξυγόνο του πολιτικού συστήματος. Για την κυρίαρχη ομάδα της οποιασδήποτε εξουσίας δεν ισχύουν νόμοι, ούτε γραπτοί, ούτε άγραφοι. Ισχύει μόνο εκείνο που έλεγε ο Λατίνος ποιητής Γιουβενάλης (Juvenalis): «Ό,τι για τον απλό άνθρωπο είναι έγκλημα, για την εξουσία και την άρχουσα τάξη είναι νόμος και μεγαλείο». «Οι ισχυροί», γράφει ο Σαίξπηρ, «μπορούν να αδικούν και να εγκληματούν, χωρίς να φοβούνται τον νόμο. Ο νόμος υποκλίνεται στο θέλημα των ισχυρών, η όρεξή τους ορίζει ποιό είναι το άδικο και ποιό το δίκαιο».   
Η απουσία δημοκρατικού και κοινοβουλευτικού ελέγχου, καθιστά τους ανθρώπους της εξουσίας ασύδοτους. Τερατώδη σκάνδαλα, όπως πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά μένουν ανεξιχνίαστα ή παραπέμπονται επίτηδες σε εξεταστικές και ανακριτικές επιτροπές ή στις καλένδες και στο τέλος οι πολιτικοί παραμένουν ατιμώρητοι. Η πολιτική και κοσμική ισχύς αλεξίποινο και απολυμαντικό. Πασιφανείς καταχραστές του δημοσίου χρήματος και των πάσης φύσεως οργανισμών και ιδρυμάτων, κυκλοφορούν πάναγνοι και απολαμβάνουν τα προϊόντα της λεηλασίας. Ποιός τολμά να καταγγείλει τα σκάνδαλα της εξουσίας και τον χρηματισμό των φορέων της εξουσίας, μεγάλων ή μικρών; Ο φορέας της εξουσίας, υπαρκτό φυσικό πρόσωπο, κατά τεκμήριο ισχυρό, δεν φοβάται τις αποκαλύψεις των σκανδάλων και ουδέποτε θα λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη. Ιδία οι Υπουργοί και οι Βουλευτές ουδέποτε λογοδοτούν για τις κακουργηματικές πράξεις τους, γιατί απολαμβάνουν σκανδαλώδη συνταγματικά προνόμια, ανεξαρτήτως αν το άρθρο 4 του ισχύοντος Συντάγματος ορίζει ότι: «Όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Όμως οι Υπουργοί και οι Βουλευτές είναι πιο ίσοι, γιατί τα προνόμιά τους θέτουν στο απυρόβλητο της Δικαιοσύνης και στην πράξη παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα ποινικά αδικήματα που διαπράττουν. Το σύστημα προέβλεψε την ατιμωρησία τους. Καταχραστές του δημοσίου χρήματος όπως οι Τσοχατζόπουλος, Τσουκάτος, Μαντέλης κλπ, και οι Βουλγαράκης, Λεούδης, Μπασιάκος κλπ, ποτέ δεν θα λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη, γιατί τα ποινικά τους αδικήματα θα έχουν παραγραφεί! Ντροπή και αίσχος για το πολιτικό και κοινωνικό μας σύστημα. Το αξίωμά του είναι βαρύτερο από τις καταγγελίες και θα τις πνίξει. Οι ατασθαλίες, οι δωροδοκίες , ο χρηματισμός και τα εγκλήματα των ισχυρών, παραμένουν κατά κανόνα ακαταδίωκτα και ατιμώρητα. Αλλά για απλές παραβάσεις του κοινού ποινικού κώδικα του πτωχού, ανήμπορου και ανυπεράσπιστου πολίτη, ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης είναι αμείλικτος και εξοντωτικός. Το είχε επισημάνει και ο Ανάχαρσις, ένας εκ των επτά σοφών της αρχαίας Ελλάδας ειπών: «Οι νόμοι μοιάζουν με ιστό αράχνης: τα μικρά έντομα αιχμαλωτίζονται και κατασπαράσσονται, τα μεγάλα τον διατρυπούν και πετούν πανελεύθερα!».
Η εξουσία ανέχεται και καλύπτει τους μεγαλοκαταχραστές, τους μεγαλοοφειλέτες και τους αρχιλήσταρχους του δημοσίου χρήματος όταν είναι κομματικοί παράγοντες, φίλοι και κυρίως χρηματοδότες. Αφήνει ελεύθερους τους μεγαλεμπόρους των ναρκωτικών, ανέχεται τη διακίνηση και εμπορία ναρκωτικών, αλλά είναι αδυσώπητη για τον χρήστη των ναρκωτικών, τον μικρολωποδύτη, τον ανήμπορο κτηνοτρόφο, τον μηλοπαραγωγό και τον μικροοφειλέτη γουνοποιό, θύμα τοκογλυφίας ληστρικού τραπεζικού συστήματος.
Ο άμοιρος πολίτης, με πικρία και αγανάκτηση διαπιστώνει ότι η παρανομία, η απάτη, ο αθέμιτος ανταγωνισμός και η αδικία είναι τα μοναδικά και καθιερωμένα μέσα που προσφέρουν δύναμη, πλούτο, σεξ και ευζωΐα.
Επίσης, μια από τις πολυάριθμες μορφές εξουσίας και η αχαλίνωτη επιθυμία για προνόμια και πλεονεκτήματα εις βάρος των άλλων πολιτών. Ο Μέγας Βασίλειος διαπιστώνει ότι «οι αρχόμενοι είναι εικόνα και ομοίωση των αρχόντων. Οι πολίτες, οι “αγόμενοι” ακολουθούν το παράδειγμα της εξουσίας των “κρατούντων”, μιμούνται τα ήθη των “προεστώτων”».
Η διεφθαρμένη εξουσία πλάθει διεφθαρμένους υπηκόους. Όταν οι τριάκοντα τύραννοι κατέλυσαν με πραξικόπημα τη Δημοκρατία        (404 π.Χ.) έδωσαν εντολή στον Σωκράτη και σε άλλους τέσσερις Αθηναίους να συλλάβουν έναν έντιμο πολίτη από τη Σαλαμίνα. Ο Σωκράτης, ο γίγαντας αυτός του πνεύματος, αρνήθηκε μ’ όλο που κινδύνευε η ζωή του. Το θεώρησε ανάξιό του να συντελέσει σε μια άδικη πράξη. Οι τέσσερις άλλοι Αθηναίοι υπάκουσαν και ο πολίτης θανατώθηκε.
Τέλος, ο Πλάτων επισημαίνει: «Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τη διεφθαρμένη Διοίκηση. Είναι η φοβερότερη συμφορά για τους πολίτες», και στο ιδανικό του σύστημα, προκειμένου η διαφθορά να εξοβελισθεί, προτείνει να διαπαιδαγωγηθούν έτσι οι πολίτες, ώστε να καταφρονούν και να την τιμωρούν τη διαφθορά σε όλες τις μορφές της.
Και θα κλείσω το άρθρο μου, με δύο φράσεις του ΙΣΟΚΡΑΤΗ: «Μεγάλο κακό είναι οι χειρότεροι να εξουσιάζουν και να κυβερνούν τους καλύτερους» και «Από την εξουσία να φεύγεις όχι πιο πλούσιος, αλλά πιο δοξασμένος, γιατί ο έπαινος του λαού είναι καλύτερος από πολλά χρήματα!!!».         

Δεν υπάρχουν σχόλια: