Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΑΛΕΚΤΑ

Π  Ρ  Ο  Λ  Ε  Γ  Ο  Μ  Ε  Ν  Α

Η αρθρογραφία, τα πολιτικά ανάλεκτα και όλο εν γένει το πνευματικό μου έργο, χιλιάδων σελίδων, που περιλαμβάνεται στο παρόν Blog, καλύπτει μια μεγάλη χρονική περίοδο, πολλές θα έλεγα δεκαετίες, κατά τις οποίες συνέβησαν σημαντικά, καθοριστικά και συνταρακτικά γεγονότα για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και για την περαιτέρω ζωή μας. Ο συγγραφέας όλων αυτών των κειμένων που δημοσιεύθηκαν σε τοπικές, Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά παρακολούθησε αυτά τα γεγονότα εκ του σύνεγγυς, από το ΟΧΙ του Σαράντα, όχι ως θεατής, ως πρόσωπο χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να συμμετάσχει στα Εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, αλλά ως ενεργός πολίτης, με πλήρη συμμετοχή και δραστηριότητα στο ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό και Πατριωτικό – Εθνικό γίγνεσθαι και μάλιστα με πάρα πολύ προσωπικό και οικογενειακό κόστος. Και σε πάρα πολλές περιπτώσεις υπήρξε μέτοχος και μάρτυς στην γένεση των γεγονότων αυτών και κατέγραψε, με την κατά το δυνατόν ανθρώπινη αντικειμενικότητα τα συμβάντα.

Γίνεται μνεία, ότι στην πολιτική αρθρογραφία επιχειρείται κυρίως η αξιολόγηση των γεγονότων. Η κρίση, το συμπέρασμα, η πρόβλεψη και η θαρρετή γνώμη του κάθε αρθρογράφου είναι τα συστατικά της αρθρογραφίας.

Στην εποχή μας το είδος αυτό της αρθρογραφίας παραχωρεί την θέση του στην «πολιτική ανάλυση» η οποία, πράγματι, παρέχει στον αναγνώστη σφαιρική εικόνα των πολιτικών πραγμάτων.

Τον ενημερώνει, αλλά δεν τον εξεγείρει. Τον πληροφορεί, αλλά δεν τον οδηγεί. Τον καθιστά γνώστη των γεγονότων, αλλά δεν τον καθιστά μέτοχο.

Είναι χρήσιμο να υπενθυμισθεί, ότι η μαχητική πολιτική αρθρογραφία την οποία ασπάζομαι και ακολουθώ, άνθησε ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Από το «Τις πταίει» του Χ. Τρικούπη τον 19^ο αιώνα μέχρι την «Ανοικτή Επιστολή προς τον Χίτλερ» του Γ. Βλάχου, παρουσιάσθηκαν και διακρίθηκαν στο είδος αυτό κορυφαίοι αρθρογράφοι που καθοδήγησαν και ενέπνευσαν το λαό, όπως οι Γ. Α. Βλάχος, Βλάσης Γαβριηλίδης, Πηνιάτογλου και από τους νεώτερους οι Τάσος Βουρνάς, Σπύρος Λιναρδάτος, Στάθης Ευσταθιάδης και οι Καστοριανοί Φοίβος και Σόλων Γρηγοριάδης, Νίκος Κρίκης, Τάσος Δήμου, Πάνος Κόκκας κ.ά. έγραψαν άρθρα σημαντικά τα οποία πέρασαν τα σύνορα της χώρας.

Ο συγγραφέας των παρόντων πολιτικών άρθρων είχε την φιλοδοξία να ακολουθήσει την μεγάλη σχολή που δημιούργησαν οι ιδίως της Αριστερής διανόησης, ιδεολόγοι και αγωνιστές, οι αριστείς ως προς την ποιότητα και την αξία Έλληνες αρθρογράφοι, γνωρίζοντας ότι η επιλογή αυτή είναι κοπιώδης και επικίνδυνη. Ο Θεόφραστος Ρενωντό έγραψε τον 17^ο αιώνα για την αγωνία του Δημοσιογράφου ότι: «Αυτό που έγραψα σήμερα θα αντέχει αύριο;».

Η παρουσίαση όλων αυτών των κειμένων, όπως ακριβώς γράφτηκαν στο καμίνι των γεγονότων, παραδίδονται στην κρίση του αύριο.

Η  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΜΟΥ  ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΟΣΗ «δ ι ά ρ κ ε ι α» μπορεί να έχει η πολιτική μου αρθρογραφία, που  αναλύει και εξετάζει προσεκτικά και διεξοδικά για να προσδιορίσει τις αιτίες, τους παράγοντες και τα δυνατά αποτελέσματα, που αναλύει τα δρώμενα για να εκφέρει άποψη σχετικά με τα γεγονότα και τις καταστάσεις, ιδέες και πρόσωπα, προβαίνοντας άμα σε θετικούς και αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε πρόσωπα και τις πράξεις τους, που σχολιάζει, κρίνει και εκφράζει τη γνώμη του και κάνει εκτιμήσεις για την  ε π ι κ α ι ρ ό τ η τ α  δηλαδή το σύνολο των γεγονότων που απασχολούν σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή την κοινή γνώμη. Και μάλιστα, στην εποχή μας, μια εποχή κατάρρευσης των ηθικών αξιών και αρχών, του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, όπου η διαφθορά έχει διαποτίσει όλο το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, αλλά και τα ΜΜΕ και την πλειονότητα των πολιτών, με την καθημερινή, καταρρακτώδη αλληλοδιαδοχή των γεγονότων, που κάνει τόσο γρήγορα το επίκαιρο ανεπίκαιρο, «παλιό» το «νέο», πριν καν προφτάσει να ολοκληρωθεί;

Έστω υπ’ όψιν ότι η αρθρογραφία καθρεφτίζει και απηχεί το κλίμα της εποχής, τις συνθήκες και τον «σφυγμό» της – που προεκτείνονται και πέρα από την επικαιρότητα. Αποτελεί, με άλλα λόγια, την «άμεση ιστορία» του καιρού της – αν ιστορία είναι όχι η χρονογραφία, αλλά η ανατομία των αιτίων που κινούν τις ανθρώπινες πράξεις… Και έπειτα – το σημαντικότερο – αναζητεί (πρέπει να αναζητεί) τις γενικότερες «συνιστώσες» της διαχρονικής ζωής και πορείας του τόπου, που  α υ τ έ ς  καθορίζουν τη διαμόρφωση των διαφόρων φάσεων του ιστορικού γίγνεσθαι. Χωρίς την πλατύτερη και βαθύτερη θεώρηση, το Σήμερα μένει ανερμήνευτο και το Αύριο ανεξιχνίαστο. Και οι πολίτες «απορούν» για το πρώτο και βρίσκονται απαράσκευοι για το δεύτερο.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος των άρθρων μου, μονογραφιών και άλλων εθνικού και σημαντικού ενδιαφέροντος κειμένων, δημοσιεύονται σε τούτο το Blog.

Κίνητρο των άρθρων αυτών ήταν, και είναι, να συμβάλλουν – όσο μπορούν – στην προσπάθεια για την οικοδόμηση σωστής πολιτικής Δημοκρατίας στον τόπο μας – με απώτερο, όμως, στόχο την πραγμάτωση γνήσιας κοινωνικής Δημοκρατίας. Αν δεν προηγηθεί η πρώτη, η δεύτερη μένει ανέφικτη. Αν δεν ακολουθήσει η δεύτερη, ακόμα και η πρώτη νοθεύεται από τις αντίρροπες δυνάμεις, που μάχονται για να διατηρηθεί η ακινησία και η καθυστέρηση, όπου εδράζεται η δική τους ύπαρξη.

Η προσπάθεια τούτη, όμως, δεν μπορεί να καρπίσει, αν δεν συνειδητοποιήσει ο καθένας μας τις πολλαπλές «δ ο υ λ ε ί ε ς»[1] που μας βαραίνουν σαν τόπο, λαό και άτομα. Δ ο υ λ ε ί ε ς, που μας έχουν επιβάλλει όχι μόνο οι ιστορικές συνθήκες, η θέση και οι πολύμορφες εξαρτήσεις της χώρας μας, αλλά και οι «μύθοι», οι σκοταδισμοί, η έλλειψη αυτογνωσίας και αλληλογνωσίας, που πονηρότατα καλλιέργησαν και καλλιεργούν όσοι ψωμίζονται από την άγνοια, τις αυταπάτες, την αβουλία των λαών.

Αλλά και πάρα πέρα: κανενός τόπου η απαλλαγή απ’ όποιες      «δ ο υ λ ε ί ε ς» δεν είναι αληθινά αποτελεσματική και ασφαλισμένη, αν ό λ ο ι  οι άνθρωποι δεν λυτρωθούν από την δυναστεία του φόβου, της ανάγκης και της αμοιβαίας δυσπιστίας.

Η έφεση των άρθρων αυτών να βοηθήσουν σε μια τέτοια συνειδητοποίηση, δικαιολογεί ελπίζω τη δημοσίευσή τους.

---

[1] Σ.Σ. Δουλεία σημαίνει κάθε κατάσταση που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ελευθερίας, από καταναγκασμό και εξάρτηση, αιώνες αμορφωσιάς, από πολιτική και οικονομική υποταγή που μας οδήγησαν σε πνευματική υποταγή και πνευματικό και πολιτικό ευνουχισμό, αφαιρώντας από τον άνθρωπο τις δημιουργικές του ικανότητες.