Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ Τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης κ. Γεώργιο Παπανδρέου Αθήνας

ΚΑΣΤΟΡΙΑ 1/2/2010

«Το πρόσωπο της αλήθειας είναι φοβερό.
Ο λαός έχει ανάγκες από μύθους, από
ψευδαισθήσεις, από ξεγελάσματα.
Κάποτε, όμως, έρχεται η αλήθεια.
Και, τότε, φανερώνεται το αποκρουστικό
και θανατηφόρο πρόσωπό της…»

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ,
Σαν παλαιό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου στην Καστοριά και συνεργάτης των αειμνήστων παππού και πατέρα σας προ του 1967, ένα άτομο με εθνικές περγαμηνές, με αγώνες Δημοκρατικούς και κοινωνικούς, δημοκράτης χωρίς εισαγωγικά, θα ήμουν άκρως ευτυχής εάν λαμβάνατε τον κόπο να προσέξετε κάπως τις γραμμές αυτές που θεωρώ ύψιστο καθήκον μου να σας απευθύνω, γιατί κι εγώ, όπως κι εσείς και όλοι οι Έλληνες αγαπώ την Ελλάδα και η σημερινή πρωτοφανής, οικτρή, δραματική και συνάμα απαράδεκτη κατάσταση, το κατάντημα της οικονομίας και όλων των θεσμών, Αρχών και Αξιών, γεμίζει την ψυχή μου θλίψη.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Τα προβλήματα της χώρας είναι διαχρονικά, γνωστά, δυσάρεστα και πιεστικού χαρακτήρα. Είναι αυτά που προχωρούν σε βάθος, αυτά που αγγίζουν την ίδια τη δομή και την οργάνωση του συστήματος. Είναι πρώτον τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως π.χ. το ασφαλιστικό, το χρόνιο δημοσιονομικό έλλειμμα, το υψηλό δημόσιο χρέος, ο προβληματικός χαρακτήρας των περισσοτέρων ΔΕΚΟ και ακολουθούν το υπερτροφικό κράτος, ο άκριτος, άφρων, αλόγιστος που ξεπερνά το μέτρο συνδικαλισμός, η διαφθορά, η κομματικοποίηση – όχι η πολιτικοποίηση – ευαίσθητων τομέων της κρατικής μηχανής, όπως η Δικαιοσύνη, ο Στρατός, τα Σώματα Ασφαλείας κλπ, η μεγάλη διαφθορά στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η άναρχη και ασύστολη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από τους φορείς (πρόσωπα) που έχουν την ευθύνη διαχείρισης και υλοποίησης των κυβερνητικών και των οργανισμών τοπικής Αυτοδιοίκησης προγραμμάτων, η Λερναία Ύδρα της γραφειοκρατίας στο Δημόσιο που εμποδίζει κάθε πρόοδο, η εκ νέου οργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας για την επίτευξη καλύτερης και ταχύτερης λειτουργίας του συνόλου των φορέων και των υπηρεσιών, η Παιδεία, ο δεύτερος μετά τη Δικαιοσύνη μεγάλος ασθενής του δημόσιου συστήματος ισότιμης παροχής γνώσεων, η έλλειψη κάθε στοιχειώδους – όχι υπακοή – πειθαρχίας υπαλλήλου στον Προϊστάμενο ή Διευθυντή, ο ζαμανφουτισμός στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, η ασυδοσία και η αυθαίρετη δράση ομάδων που οδηγεί στην αναρχία και δεκάδες άλλα εκφυλιστικά πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα που μας οδήγησαν στην οικονομική, κοινωνική και ηθική παρακμή.
Προσωπικά αποδέχομαι την άποψη ότι τα προβλήματα αυτά είναι διαχρονικά, με την έννοια ότι προέκυψαν, συνεχίζονται και επιδεινώνονται για δεκαετίες τώρα και υπό καθεστώς διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, αλλά και ΠΑΣΟΚ. Τίποτε δεν άλλαξε ουσιαστικά όσον αφορά την αντιμετώπιση αυτών των χρόνιων προβλημάτων, αφού και η μία και η άλλη κυβέρνηση επέδειξαν την ίδια ατολμία να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του και να κάνουν δραστικές και πρωτοποριακές τομές.
Έχοντας ζήσει από κοντά την οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή στις τελευταίες έξι δεκαετίες, παρά ταύτα, εκπλήσσομαι και εντυπωσιάζομαι βλέποντας να παίζεται συνεχώς το ίδιο έργο, με τις ίδιες οικονομικές θεομηνίες μπροστά στις οποίες στέκονται άβουλοι, δειλοί και μοιραίοι οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων. Προ ημερών αναδιφώντας το αρχειακό μου υλικό που έχω συγκεντρώσει, σταμάτησα στην ανάγνωση των πρακτικών (εμπιστευτικών εννοείται) του ΚΥΣΥΜ (Κυβερνητικό Συμβούλιο, δηλαδή η αποκαλούμενη σήμερα Κυβερνητική Επιτροπή) της 23ης Ιανουαρίου 1989. Παρόντες στη συνεδρίαση Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, Α. Κουτσόγιωργας, Π. Ρουμελιώτης, Δ. Τσοβόλας, Α. Τσοχατζόπουλος, Γιάν. Ποττάκης, Γ. Γεννηματάς, Γιάν. Παπαντωνίου, Π. Ζακολίκος, Η. Παπαηλίας, Α. Λιβάνης και Κ. Γείτονας. Ήταν η τελευταία κυβέρνηση της πρώτης οκταετίας του ΠΑΣΟΚ που με άρρωστο τον Ανδρέα είχε μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, τη μία των εκλογών του Ιουνίου 1989 και τη δεύτερη, την Προεδρική εκλογή του Μάρτη του 1990. Την πρωτοβουλία για τη σύγκληση αυτού του ΚΥΣΥΜ την είχε ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Παν. Ρουμελιώτης, ο οποίος με τρόμο έβλεπε να γιγαντώνεται το έλλειμμα του δημόσιου τομέα, το οποίο όπως διαπίστωνε είχε γίνει εκρηκτικό και οφειλόταν όχι μόνο στον τακτικό προϋπολογισμό, αλλά και στις ΔΕΚΟ. Ο κ. Ρουμελιώτης ζήτησε σε αυτό το ΚΥΣΥΜ να δεσμευθούν όλοι οι υπουργοί σε περικοπές δαπανών, τονίζοντας ότι χωρίς κοινή στάση και συλλογική ευθύνη ανάμεσα στα μέλη της κυβέρνησης, δεν μπορεί να χαλιναγωγηθεί το τρομακτικό έλλειμμα.

 

Η κατακόρυφη πτώση όλων των δεικτών

Ο κ. Παπακωνσταντίνου σήμερα, βρίσκεται σε πιο τραγική θέση που ήταν το 1989 ο κ. Παν. Ρουμελιώτης, αφού βλέπει μεν να μειώνονται οι δημόσιες και οι ιδιωτικές επενδύσεις με αποτέλεσμα την ανεργία, να αυξάνεται το χρέος του κράτους (Δημόσιο) από τη σύναψη δανείων, και η όλη κατάσταση να οδηγείται από το κακό στο χειρότερο.
Διαβάζοντας τα στοιχεία που απαριθμούσε στο ΚΥΣΥΜ του 1989 ο κ. Παν. Ρουμελιώτης νομίζω ότι περίπου περιγράφει τη σημερινή κατάσταση όταν μνημονεύει τα ελλείμματα και επί πλέον δίνει έμφαση στο έλλειμμα των κοινωνικών ασφαλίσεων, προσθέτοντας ότι έχει πάρει διαστάσεις τρομακτικές.
Ο Νίκος Νικολάου, ένας έγκριτος οικονομικός συντάκτης και αναλυτής, δημοκράτης χωρίς εισαγωγικά και έμπειρος οικονομικός σχολιαστής, έγραψε για τη σύσκεψη εκείνη:

 

ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

«Βέβαια, ο λαϊκισμός ήταν μέσα στη φύση αυτής της κυβέρνησης και των πρώτων στελεχών της και η αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας δεν γινόταν με κριτήριο την επίλυσή τους, αλλά την εξυπηρέτηση των κομματικών προτεραιοτήτων της κυβέρνησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην προαναφερθείσα σύσκεψη του ΚΥΣΥΜ, ο Κουτσόγιωργας ζήτησε από τον Ρουμελιώτη να επιβραδύνει τον ρυθμό διολίσθησης της δραχμής από το 8% τον χρόνο στο 6%, ώστε να πέσει ο πληθωρισμός εν όψει των εκλογών. Για να προσθέσει ευθύς μετά: «Μετά τις εκλογές κάνουμε υποτίμηση!». Αλλά και ο έτερος αντιπρόεδρος, ο κ. Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, αντί να συμφωνήσει στην πολιτική συγκράτησης των δαπανών, αντιπρότεινε: «να τις αυξήσουμε τώρα επιταχύνοντας τις δαπάνες και επιβραδύνοντάς τις μετεκλογικά», ο δε Γ. Γεννηματάς ζήτησε να σχηματισθεί κρυφό αποθεματικό στον προϋπολογισμό, που να διατεθεί προεκλογικά «κατά τρόπο ώστε να μεγιστοποιηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ της κυβέρνησης».
Και προ διετίας σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» συμπλήρωσε το εντός εισαγωγικών κείμενο, με την εξής παρατήρηση:
«Αυτή η νοσηρή κομματική νοοτροπία επιβιώνει μέχρι τις ημέρες μας
και ευθύνεται για την επιδείνωση των διαρθρωτικών προβλημάτων».
Και η δική μου προσωπική άποψη για τον λαϊκισμό, την αναθεματισμένη αυτή πολιτική και κοινωνική γάγγραινα, είναι ότι ο λαϊκισμός κοντεύει να διαλύσει την χώρα μας. Σήμερα κυριαρχεί πλέον παντού: Λαϊκισμός στην Οικονομία, στην Παιδεία και στα κοινωνικά ζητήματα. Λαϊκισμός στην Κυβέρνηση, στην Αντιπολίτευση και στα Μέσα Ενημέρωσης. Σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου επικρατεί λαϊκισμός και θέτει τροχοπέδη σε κάθε απόπειρα προόδου.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Δεν είναι κοινοτυπία να λεχθεί ότι η καταβύθιση του ελληνικού πολιτικού συστήματος στο αποκρουστικό τέλμα της διαφθοράς δεν είναι δυσεξήγητη. Σχεδόν από γεννησιμιού του το ελληνικό κοινοβουλευτικό σύστημα έχει τις πόρτες ανοιχτές στην συναλλαγή και τις προσωπικές εύνοιες. Για χρόνια μιλάμε για τις διαστάσεις της ρουσφετολογίας στην πολιτική μας ζωή. Ελάχιστοι όμως φρόντισαν να επισημάνουν πως το πελατειακό λεγόμενο σύστημα δεν είναι παρά ο προθάλαμος προετοιμασίας της ελληνικής κοινωνίας για διαφθορά και ηθική παρακμή.
Ολόκληρο όμως το κύκλωμα άσκησης πολιτικής στην Ελλάδα κινείται πάνω στα όρια της διαφθοράς. Ολόκληρο το σύστημα λειτουργίας της πολιτικής, λοιπόν κινείται πάνω στη λογική προώθησης επί μέρους συμφερόντων και επιδιώξεων. Ανεξάρτητα βέβαια από το δημόσιο συμφέρον. Ουδείς πραγματικά νοιάζεται για τα χρήματα των φορολογουμένων. Όλοι φροντίζουν για τις στενές προσωπικές τους οικονομικές επιδιώξεις τις οποίες συχνά ονοματίζουν «κοινό καλό».
Είναι ολοφάνερο πως η διαφθορά συνυπάρχει και επωάζεται στην αγκαλιά του κρατισμού. Εν τούτοις πολλοί υποστηρικτές της διαφάνειας στην πολιτική δεν εννοούν να απαγκιστρωθούν από την αναγκαιότητα χρησιμοποίησης του δημόσιου τομέα ως μοχλού κάθε νέας πολιτικής.
Και βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν φαίνεται από πουθενά η δυνατότητα καταπολέμησης της διαφθοράς μέσα στα πλαίσια ενός μεγάλου δημόσιου τομέα. Το κράτος δυστυχώς εκτρέφει, ενθαρρύνει και συντηρεί τις κάτω από το τραπέζι ανήθικες συναλλαγές.

ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;
1ον : ΓΕΝΝΑΙΑ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ
Είναι γεγονός εμφανές και μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση, ότι το ταμείο είναι άδειο! Και ενώ η κυβέρνηση μοιάζει να αντιλαμβάνεται το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος, όμως δεν είναι διατιθεμένη να πάρει άμεσα και σκληρά μέτρα, σε βάρος των ανωτέρων οικονομικών και κοινωνικών στρωμάτων, των πλουσίων. Ο περιορισμός του ελλείμματος και της «μαύρης τρύπας» του 30% των δαπανών απαιτεί σκληρές συγκρούσεις με οργανωμένα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα και αθέτηση υποσχέσεων που δόθηκαν προεκλογικά. Αυτά όλα μπορούν να γίνουν μόνο αν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός    – εσείς – δώσει το σαφές μήνυμα των προγραμματικών του διακηρύξεων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας και παράσχει την πλήρη κάλυψη στους υπουργούς και στα στελέχη του που θα αναγκαστούν σύντομα να λένε σθεναρά «όχι» σε εύλογα ή και παράλογα αιτήματα συναδέλφων τους.

2ον: ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΠΑΓΩΜΑ ΤΩΝ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΔΕΚΟ
Η Ελλάδα έχει τον μεγαλύτερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, σε σχέση με τον πληθυσμό της, από όλα τα κράτη της γης! Για το ασυνήθιστο, παράλογο και απαράδεκτο αυτό πολιτικό και κοινωνικό συνάμα φαινόμενο, μπήκαμε και στο βιβλίο Γκίνες. Η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Αυστρία είναι τρεις χώρες με τον ίδιο περίπου πληθυσμό των 11 εκατομμυρίων κατοίκων. Η Αυστρία διαθέτει κάτω των 100.000 δημοσίων υπαλλήλων, η Πορτογαλία περίπου 300.000, οι ΗΠΑ με 300 εκατομμύρια κατοίκους 800.000 και η λαμπρή χώρα μας περίπου 800.000, και αν υπολογίσουμε και τον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, περίπου 1.100.000. Με αυτά τα εντελώς παράλογα και ασύνετα νούμερα και την οικονομική κατηφόρα και κρίση, η χώρα οδηγείται στην αυτοκαταστροφή και θα τεθεί υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Μόλις προχθές, ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου δήλωσε ότι με έκπληξη ανακάλυψε ότι εδώ και έξι χρόνια, περίπου διακόσιοι υπάλληλοι του υπουργείου του, μένουν άπραγοι, χωρίς αντικείμενο. Αν πάλι ρωτήσετε κάποιον που έχει περάσει από επιτελική θέση υπουργείου ή οργανισμούς τοπικής Αυτοδιοίκησης, θα σας απαντήσει ότι από το σύνολο των υπαλλήλων εργάζεται κανονικά το ένα τρίτο (1/3), ενώ ουδείς τολμά να ψάξει πόσες ώρες εργάζονται όσοι είναι σε εξωτερικές υπηρεσίες. (Αθηναϊκός Τύπος).
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Έστω υπόψη υμών ότι το αποκορύφωμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας είναι τα δημόσια οικονομικά. Το έλλειμμα έφθασε στο 12,5% του ΑΕΠ και το χρέος προσεγγίζει πλέον το 115% του ΑΕΠ. Άραγε αυτά ήταν αποτέλεσμα φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας; Ή μήπως ήταν προϊόντα του λανθάνοντος κρατισμού, που διείπε την Νέα Δημοκρατία και καλυπτόταν υπό τον μανδύα του «ριζοσπαστικού» ή «κοινωνικού» φιλελευθερισμού; Ήταν αποτελέσματα του κρατισμού και της λαϊκίστικης πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας. Όλα τα άλλα είναι φληναφήματα.

3ον: ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ
Η σπατάλη, το υπερβολικό ξόδεμα, το ξόδεμα χωρίς μέτρο πέραν από τις απαραίτητες ανάγκες και τα επιτρεπόμενα όρια είναι ένα ελληνικό διαχρονικό φαινόμενο, μία από τις πληγές του Φαραώ και βαρύνει και τα δύο κόμματα εξουσίας. Για την περιστολή και περικοπή της κρατικής σπατάλης απαιτείται άμεση και δραστική παρέμβαση, χτύπημα με γροθιά, να μπει μαχαίρι στη διοίκηση και στις ΔΕΚΟ, π.χ. Κρατική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση και πολλές Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις, όπως της Καστοριάς.
Επίσης, για την εξοικονόμηση πόρων απαιτείται και η κατάργηση άχρηστων δημόσιων φορέων ή και την συγχώνευση άλλων ομοειδών. Παράλληλα η ενσωμάτωση των εργαζομένων των καταργουμένων φορέων σε άλλους τομείς του δημοσίου θα είχε απαλλάξει το κράτος από την ανάγκη πρόσληψης καινούριων υπαλλήλων.
Η επιβαλλόμενη μείωση των δαπανών (μείωση φορέων, υπαλλήλων κ.λ.π.) θα είχε εξασφαλίσει προϋπολογισμένους πόρους για ένα ικανοποιητικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας. Καλές συντάξεις, ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές στην Παιδεία, εξορθολογισμός στην Υγεία θα κάλυπτε ήδη εκδηλωμένες κοινωνικές ανάγκες. Χωρίς εύνοιες βέβαια στα ρετιρέ των πάλαι ποτέ αμιγών δημοσίων επιχειρήσεων και ιδιόμορφων οργανισμών (λ.χ. λιμάνια) οι συνδικαλιστές των οποίων κραυγάζουν για συντήρηση εξοργιστικών προνομίων μιλώντας δήθεν για «κοινωνική ευαισθησία».
Κανένας διορισμός υπαλλήλου στο δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και στους Ο.Τ.Α. πριν προηγηθεί λεπτομερής καταμέτρηση των υπηρετούντων σήμερα δημοσίων υπαλλήλων. Και ενώ από τις εκλογές πέρασαν τέσσερις περίπου μήνες, η περιστολή δαπανών γίνεται μόνο στα λόγια. Στην πράξη συνεχίζεται η σπατάλη χάριν των πελατειακών σχέσεων, της ευνοιοκρατίας, των ημετέρων.
4ον: ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΟΒΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
«Η ισοβιότητα και η μονιμότητα είναι η γενεσιουργός αιτία που παράγει και προκαλεί την έλλειψη του ενδιαφέροντος του υπαλλήλου – ασφαλώς όχι όλων – το να αποφεύγει να κάνει το καθήκον του και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Η γραφειοκρατία, αυτή η Λερναία Ύδρα του Ελληνικού Δημοσίου, είναι αυτή εν πολλοίς απότοκος της ισοβιότητας και μονιμότητας, όπως και η διαφθορά και άλλα – όχι ολίγα – φαινόμενα ηθικής σήψης.
Επίσης, η ισοβιότητα και η μονιμότητα, αυτή η σιγουριά, χαλαρώνει την πειθαρχία προς τους Προϊσταμένους της ιεραρχίας και τη συμμόρφωση προς ό,τι επιβάλλει το καθήκον. Είναι η ανοιχτή πληγή, που χαρακτηρίζει την δικαιοσύνη και την δημόσια διοίκηση, η κακοδαιμονία που επικρατεί στο δημόσιο και εμποδίζει την καλή και ομαλή λειτουργία του. Απεργίες χωρίς σημαντικούς λόγους, για το τίποτα. Ασφαλώς και η κατοχύρωση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι εκ των ών ουκ άνευ, πρέπει όμως να βρεθεί ένας άλλος νομικός τρόπος προστασίας του υπαλλήλου, μία κοινά αποδεκτή φόρμουλα».

5ον: ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ
Εδώ και αρκετά χρόνια κυριαρχεί στην Ελλάδα ένα άκρως νοσηρό φαινόμενο, μια πρακτική που αποκλίνει από την ομαλότητα, από το ηθικώς, πολιτικώς, κοινωνικώς και οικονομικώς παραδεκτό. Επικρατεί ένα κλίμα ανώμαλο και αρρωστημένο, που επιτρέπει στις οργανωμένες και φωνασκούσες μειοψηφίες να ματαιώνουν ή να καθυστερούν εγκληματικά κάθε αναγκαία για τον εκσυγχρονισμό της χώρας μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία.
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τις συντεχνίες που συγκυβερνούν και εκβιάζουν εν ψυχρώ το κοινωνικό σύνολο δεν συναντάται σε καμιά χώρα του κόσμου. Παλαιά, την εποχή του σοσιαλκρατισμού ήταν συχνό φαινόμενο σε ευρωπαϊκές χώρες. Στην Βρετανία, φερ’ ειπείν, κατά την δεκαετία του ’70 η χώρα είχε σχεδόν παραλύσει από τις απεργίες. Οι εργαζόμενοι στις δημόσιες μεταφορές απεργούσαν κάθε τόσο, με αποτέλεσμα να διακόπτεται η λειτουργία των τρένων, του μετρό και των άλλων μέσων συγκοινωνίας. Απλώς λειτουργούσαν ελάχιστα λεωφορεία. Τις ημέρες των απεργιών στο Λονδίνο οι ουρές στις στάσεις των λεωφορείων ξεπερνούσαν τα δύο οικοδομικά τετράγωνα! Ο κόσμος ήταν αγανακτισμένος από την ταλαιπωρία. Το ίδιο συνέβαινε και στα αεροδρόμια, όταν απεργούσε η συντεχνία της British Airways. Πώς αντιμετωπίσθηκε τελικά το πρόβλημα των απεργιών; Μα με τις ιδιωτικοποιήσεις της κ. Θάτσερ.

Η συνταγή Θάτσερ
Ο κύριος λόγος για τον οποίο ανέδειξαν οι Βρετανοί στην εξουσία την «Σιδηρά Κυρία», ήταν ακριβώς η στάση της έναντι των συντεχνιών. Ήδη από την εποχή της κυριαρχίας των Εργατικών, η Μάργκαρετ Θάτσερ κατέστησε σαφές ότι η ίδια δεν θα ανεχόταν τέτοιου είδους απεργίες εκ μέρους των συνδικαλιστών και των συντεχνιών του δημοσίου. Έτσι, αναρριχήθηκε       σιγά-σιγά στην ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος. Τότε ακόμη, οι περισσότεροι Βρετανοί γελούσαν με την επιλογή μιας κυρίας με πείσμα και καθόλου ευέλικτες θέσεις στην ηγεσία των Συντηρητικών. Και ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν την μετέπειτα πορεία της κ. Θάτσερ. Ότι δηλαδή το 1979 θα εκλεγόταν Πρωθυπουργός, ότι θα επανεκλεγόταν άλλες δύο φορές, ότι θα συμπλήρωνε συνολικά 11,5 χρόνια στο πρωθυπουργικό αξίωμα και ότι επί των ημερών της η Βρετανία θα άλλαζε όψη. Και όλα αυτά έγιναν για ένα και μόνο λόγο: Διότι τα έβαλε με τις συντεχνίες!

Αδικαιολόγητη και καταστροφική η ανοχή
Άραγε στην Ελλάδα ποιος θα τα βάλει με τις συντεχνίες; Και πότε; Μερικοί καταγγέλλουν κατά καιρούς την στάση των συντεχνιών, αλλά δεν λαμβάνονται τα προσήκοντα και νόμιμα μέτρα. Κανείς πολιτικός και αυτή ακριβώς η  α ν ο χ ή  και  α τ ι μ ω ρ η σ ί α  προκάλεσε και προκαλεί  ανεπανόρθωτες ζημίες στη χώρα. Η ανοχή που επιδεικνύει η Κυβέρνηση στην συμπεριφορά των συντεχνιών είναι αδικαιολόγητη και εγκληματική. Κυρίως δε όταν οι ενέργειές τους είναι παράνομες. Όταν γίνεται μία καταχρηστική απεργία, ή μία παράνομη κατάληψη που στρέφεται ευθέως κατά του κοινωνικού συνόλου, δεν νοείται η Κυβέρνηση να τις αντιπαρέρχεται χωρίς την επιβολή κυρώσεων. Αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία του προβλήματος. Η επιδεικνυόμενη  α ν ο χ ή  που έχει αποθρασύνει τους πάντες.
Αυτό είναι το σύστημα των «Συντεχνιών» στο οποίο η οικονομία ελέγχεται από μικρές, αλλά πανίσχυρες κοινωνικά ομάδες και οι επιχειρήσεις είναι αναγκασμένες να διαπραγματεύονται μαζί τους και με την ελεγχόμενη από αυτές κυβέρνηση. Τούτο διότι οι μικρές αλλά ισχυρές αυτές μειοψηφίες, λόγω της άριστης – και κρατικά χρηματοδοτούμενης – οργάνωσης την οποία διαθέτουν, διατηρούν σημαντική επιρροή ή και ελέγχουν το πολιτικό σύστημα, χρησιμοποιώντας τους – κατ’ ευφημισμόν ονομαζόμενους – πολιτικούς ως απλούς μεσίτες για την υπέρ των συντεχνιών αναδιανομή του πλούτου μέσω του φορολογικού συστήματος.
Υπενθυμίζω ότι η τεράστια γραφειοκρατία, η πολυνομία και η ανάγκη συναλλαγής μιας επιχείρησης με ισχυρές κοινωνικές ομάδες καταγράφονται σε όλες τις διεθνείς μελέτες ως οι βασικοί, μαζί με την διαφθορά, λόγοι που ένας επενδυτής δεν επιθυμεί να επενδύσει τα χρήματά του στην Ελλάδα.
Εν όψει λοιπόν της δυσμενούς αυτής καταστάσεως, το πολιτικό σύστημα οφείλει, έστω την ύστατη ώρα, να λάβει αποστάσεις από τις συντεχνίες που οδήγησαν την χώρα στην οικονομική και ηθική χρεοκοπία και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα σαρωτικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα αντιμετωπίσουν το δημοσιονομικό αδιέξοδο και θα αυξήσουν την παραγωγικότητα. Τέτοιες, αμέσου δράσεως και μακράς ωφελείας μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι:
v   Η άμεση περικοπή των κρατικών δαπανών, η οποία μπορεί να επιτευχθεί με την ταχεία κατάργηση των επιδοτήσεων στα συνδικάτα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και, κυρίως, στα πολιτικά κόμματα, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις κ.ο.κ., με την κατάργηση των κρατικών διαφημίσεων, την μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων εντός της επόμενης διετίας κατά 20% με 25%. Τούτο είναι δυνατόν να επιτευχθεί, με μόνη την κατάργηση των περιττών οργανισμών και λοιπών αχρήστων φορέων του δημόσιου τομέα που θα έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση των οργανικών θέσεων αυτών.
v   Η κατάργηση όλων των υπέρ τρίτων ενσήμων και επιβαρύνσεων.
v   Η απελευθέρωση όλων των επαγγελμάτων και η αντικατάσταση των κρατικών αδειών με πιστοποιήσεις, συνακόλουθα η μεταφορά του φορολογικού ελέγχου στους ορκωτούς λογιστές / ελεγκτές. Οι εταιρείες ορκωτών ελεγκτών θα ελέγχονται και θα πιστοποιούνται για την αρτιότητά τους από την εφορία.
v   Η κατάργηση των ανούσιων και ατέρμονων γραφειοκρατικών διαδικασιών για την αδειοδότηση και λειτουργία επιχειρήσεων και η απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, ώστε να περιορισθεί το υπέρογκο κόστος που δημιουργεί η τήρηση των χιλιάδων αδίκων και τυπολατρικών διατάξεων του φορολογικού συστήματος.
v   Ο περιορισμός των βουλευτών σε διακόσιους και των υπουργείων σε μονοψήφιο αριθμό.
v   «Η αναθεώρηση του άρθρου 88 του ισχύοντος Συντάγματος και η κατάργηση της ισοβιότητας των δικαστικών λειτουργών, γιατί         «Η Δικαιοσύνη, η πηγή όλων των αρετών» κατά τον Αριστοτέλη, και «Η πιο ωραία λειτουργία της ανθρωπότητος» κατά τον Βολταίρο, «Η Δικαιοσύνη που ανυψώνει το Έθνος» κατά τον Σολομώντα και η Δικαιοσύνη, η ασπίδα του λαού ενάντια στην αυθαιρεσία, νοσεί σήμερα βαρύτατα».
v   Η μείωση του αριθμού των «πανεπιστημίων», τα οποία αισίως υπερβαίνουν τα σαράντα.
Σε κάθε οικονομική κρίση μπορεί κανείς να αναζητήσει ευκαιρίες για μια νέα αρχή. Η παρακμή και η στασιμότητα μπορεί να μετεξελιχθούν σε δημιουργική αφύπνιση, αν βεβαίως υπάρχει και η απαραίτητη πολιτική βούληση για αντίσταση στους κεφαλαιοκράτες του «συντεχνιακού καπιταλισμού».

6ον: Η ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ
Στην Ελλάδα, νόμος είναι το δίκιο των αγροτών, των φοιτητών, των κουκουλοφόρων, των συνδικαλιστών, των, των… Σ’ αυτόν τον τόπο, ένας είναι ο κανόνας: η παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων. Καθένας φτιάχνει το δικό του «δίκιο» και αρνείται την εφαρμογή των νόμων. Επικρατεί διάχυτη ανομία που τρομοκρατεί τους πολίτες και διαμορφώνει μια φοβισμένη κοινωνία. Διότι, όταν εμφανίζονται πολλά «δίκια» και οι νόμοι υπνώττουν, τότε κανείς δεν πρέπει να νιώθει ασφαλής. Κι αυτό γιατί τελικά θα επικρατήσει ο αρχέγονος νόμος: εκείνος της ζούγκλας.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Ο ελληνικός λαός σας ανέθεσε την εξουσία για να την ασκήσετε προς κάθε κατεύθυνση και όχι οι υπουργοί σας να την περιφέρουν καθημερινώς       – πρωί και βράδυ – φιλαρέσκως στα τηλεοπτικά δίκτυα. Κατά συνέπεια οφείλετε στις παρανομίες να αντιτάξετε την εφαρμογή των νόμων. Εάν παραλείψει το καθήκον της αυτό η κυβέρνηση θα είναι ανάξια της αποστολής της. Και εσείς που υποσχεθήκατε πολλά με την εφαρμογή των νόμων θα αντιμετωπισθείτε στην Ιστορία ως ανάξιος πρωθυπουργός, πράγμα που απεύχομαι.
Ταυτόχρονα με τη λήψη των πιο πάνω αναφερομένων μέτρων, πρέπει να ληφθούν, επίσης, δραστικά και συνετά μέτρα που σχετίζονται με την καθημερινότητα διαφόρων κατηγοριών πολιτών (έμποροι, φοιτητές, επιβάτες μέσων μαζικής μεταφοράς, άσυλο, εμπρησμοί κλπ.). Αυτά όλα μπορούν να αποκατασταθούν με την εφαρμογή απλά και μόνο των νόμων. Καταλήψεις, παρακώλυση συγκοινωνιών, πορείες, διακοπές κυκλοφορίας, βιαιοπραγίες, προπηλακισμοί καθηγητών κ.λ.π θα είχαν αντιμετωπισθεί με την τυφλή λειτουργία του νόμου. Εφ’ όσον υπάρχουν νόμοι εφαρμόζονται. Διαφορετικά αλλάζουν!
Έστω υπ’ όψιν σας, ότι όταν σε ένα κράτος οι νόμοι καταπατώνται και στον καθένα δίδεται η εξουσία να κάνει ό,τι θέλει, όχι μόνο η Πολιτεία φθείρεται, αλλά και η ζωή μας δεν διαφέρει από αυτή των θηρίων, είπε ο Δημοσθένης. Επί έτη οι κυβερνήσεις απασχολούνται με αυτούς που έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους και παραμελούν πολλά άλλα προβλήματα, μεταξύ των οποίων είναι και αυτά των δικαίως διαμαρτυρομένων τώρα αγροτών. Και τούτο, διότι μετά τη διάλυση της ΚΥΔΕΠ, με την ΠαΣοΚική πολιτική, είναι πλέον στο έλεος αδιστάκτων κερδοσκόπων.

7ον: ΟΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΣΑΣ
Με την ανάληψη των καθηκόντων σας, είπατε: «Είμαι σήμερα εδώ για να δεσμευτώ…» και δεσμευτήκατε για πολλά και σημαντικά. Η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα, πέραν της οικονομικής κρίσης είναι θλιβερή και αξιοθρήνητη και οφείλετε να το γνωρίζετε. Γιατί στην σημερινή Ελλάδα, την οποία μας περιγράψατε, δεν κυριαρχούν αρχές, αξίες, διαφάνεια, αξιοκρατία, λογοδοσία, αξιολόγηση, αλληλεγγύη, συμμετοχή, προστασία δικαιωμάτων, αισιοδοξία, τόλμη, παρρησία, ειλικρίνεια, συναίνεση, καθαροί λογαριασμοί, πράσινος πλούτος, καινοτομία, ασφάλεια, δημόσιος διάλογος, δικαιοσύνη, υπευθυνότητα, νοικοκύρεμα.
Η διαφθορά, ο εκμαυλισμός της πολιτικής, η φαυλότητα και ο εκφυλισμός, παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις. Για όλα αυτά τα φαινόμενα της σήψης και του εκτραχηλισμού που δηλητηριάζουν τη ζωή μας, που διαταράσσουν την ισορροπία και αποτελούν τροχοπέδη για πρόοδο και προκοπή τι θα κάνετε; Πώς θα τα αντιμετωπίσετε; Με διάλογο και συναίνεση; ή με δραστικά μέτρα;
Η εκρίζωση και ο αφανισμός όλων αυτών των νοσηρών φαινομένων, που αποκλίνουν από τα ηθικώς και κοινωνικώς αποδεκτά και που δηλητηριάζουν τον δημόσιο βίο της χώρας, εδραιωμένα για καλά στην Ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, όλα τα μεγάλα, οργανωμένα και διαπλεκόμενα συμφέροντα ομάδων ανθρώπων και νομικών προσώπων και που συχνά άτυπα και παράτυπα παρεμβαίνουν στις κυβερνητικές δραστηριότητες και δρουν ενάντια στο κοινωνικό σύνολο και υπονομεύουν τις κυβερνήσεις, απαιτεί δυναμική συμπεριφορά, ισχυρή προσωπικότητα Πρωθυπουργού, ένα είδος Βίσμαρκ ή Θάτσερ.
Το συμφέρον της Ελλάδας και του Ελληνικού λαού επιβάλλει να πιάσετε τον ταύρο από τα κέρατα, όπερ εστί μεθερμηνευόμενο «αντιμετώπιση των δυσκολιών και των αντιτιθέμενων δυνάμεων στο πολιτικό σας πρόγραμμα για οικονομική, κοινωνική και πολιτική αλλαγή και για την ανασυγκρότηση της χώρας, με αποφασιστικότητα και χωρίς αμφιταλαντεύσεις». Η απομάκρυνση από την αρχική, την ορθή και διακηρυγμένη πορεία σας, ή υποχώρηση από τις αρχές και τις ιδέες σας, θα σημάνει για σας πολιτική καταδίκη και για την Ελλάδα οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό χάος.
Επιλέξατε, μόνον την πολιτική της γροθιάς εναντίον των κατεστημένων συμφερόντων των φαυλοβίων και των κοινωνικών ανισοτήτων, γιατί αυτή η πολιτική και μόνον αυτή θα στεφθεί από επιτυχία, και θα σας οδηγήσει στη θετική κατάληξη της προσπάθειας και όχι την πολιτική της διγλωσσίας ή την μεσοβέζικη που δεν χαρακτηρίζεται από αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και δυναμισμό και η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα σας οδηγήσει στην αποτυχία και θα αμαυρώσει το καλό σας όνομα και τη φήμη σας.
Στην πρώτη περίπτωση η ιστορία θα σας κατατάξει στις χρυσές σελίδες, σαν τον Σωτήρα της Ελλάδας, τον αναμορφωτή της, τον Πρωθυπουργό των ριζικών και ριζοσπαστικών αλλαγών, τον Πρωθυπουργό που απάλλαξε τον τόπο απ’ όλες τις εστίες του κακού και της ανωμαλίας, της διαφθοράς και διαπλοκής, των σκανδάλων κλπ, και τον οδήγησε σε νέους τρόπους ζωής, σκέψης και δράσης.
 Στη δεύτερη περίπτωση, η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε ολοκληρωτική χρεοκοπία και σεις θα υποστείτε ό,τι και ο προκάτοχός σας στο τιμόνι της εξουσίας.

8ον: ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΓΚΑΙΡΕΣ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
ΠΡΩΤΟΝ: «Όπως έσπειρες θα θερίσεις» (ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ)
                   «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» (Λαϊκή παροιμία)
Η θετική ψήφος που πήρατε από την κοινωνία, αποτελεί και μια απελπισμένη ελπίδα πως «ναι κάτι μπορεί να γίνει», μία ύστατη ανάγκη να υπάρξει και να διοχετευθεί κάποια εμπιστοσύνη, μια απαντοχή.
Είναι στα χέρια σας, την απελπισμένη αυτήν ελπίδα να την μετουσιώσετε σε πράξη. Φοβάμαι όμως – και ειλικρινά εύχομαι να διαψευστώ – πως δεν θα επιτύχετε, παρά τις ειλικρινείς, και καλές προθέσεις για την ανασυγκρότηση και αναδιοργάνωση του ξεχαρβαλωμένου τωρινού Ελληνικού κράτους.
Γιατί; Γιατί η «ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ» της πλειοψηφίας των υψηλόβαθμων στελεχών του κόμματός σας, όπως και η «ΝΟΟΤΡΟΠΟΙΑ» του σημερινού Έλληνα – αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης του ατόμου και των οργανωμένων πολιτικών και κοινωνικών ομάδων – δεν πρόκειται να αλλάξει, δεν ανατρέπεται εύκολα, είναι σταθερή, ακλόνητη. Με μια τέτοια φαύλη, διεστραμμένη και αρρωστημένη νοοτροπία στον τόπο μας, πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει. Ενώ η αμερικανική και η ευρωπαϊκή οικονομία οδεύουν προς ανάκαμψη, η δική μας είναι καταδικασμένη σε μαρασμό. Η κοινωνία μας λειτουργεί με όρους πολλών δεκαετιών πίσω. Οι πολιτικοί εκπέμπουν αναχρονιστικό και στείρο λόγο, ενώ τα μέσα ενημέρωσης με κάποιες εξαιρέσεις συσκοτίζουν την ουσία των προβλημάτων και την λύση τους. Ο λαϊκισμός έχει κατακυριεύσει τους πάντες και κοντεύει πλέον να διαλύσει την Ελλάδα.
«Όσες προσπάθειες και να κάνετε, ο γαύρος μπαρμπούνι δεν γίνεται». Χρειάζεται αλλαγή κουλτούρας. Αλλαγή παιδείας. Αλλαγή στάσης και φιλοσοφίας ζωής. Το μαχαίρι πρέπει να μπει στο λαιμό και στο κόκκαλο. Όσοι ικανοί άνθρωποι και αν παρελάσουν από την ηγεσία Υπουργείων και δημοσίων οργανισμών, όσοι άριστοι και καλοσπουδασμένοι τεχνοκράτες και αν προσέλθουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, όσες λαμπρές ιδέες και αν προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε, με τα μυαλά που «κουβαλάμε» τίποτε απολύτως δεν πρόκειται να πετύχουμε.
Εκείνος ο Έλληνας που είναι μαθημένος στην ασυδοσία, στην διαφθορά και στην προκλητική περιφρόνηση των νόμων και των συμπολιτών του, πρέπει κάποτε να καταλάβει στην πράξη τι σημαίνει σεβασμός του ενός προς τον άλλον, τι σημαίνει εξυπηρέτηση και προστασία του πολίτη, πόσο τελικά έχει αξία μια κοινωνία που σέβεται τους νόμους. Και γιατί αυτά είναι προϋπόθεση προόδου και ευημερίας.
Αν κανείς ζήσει 15 ημέρες στην Ευρώπη ή Αμερική, θα καταλάβει γιατί εμείς πάμε από το κακό στο χειρότερο:
«Διότι περιφρονούμε ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τους νόμους. Ποιος τολμάει να τηρήσει τον νόμο; Οι Δήμοι, οι Νομαρχίες, η Αστυνομία, ο εισαγγελέας; Κανείς! Εθιστήκαμε στην αθλιότητα και καλλιεργήσαμε αισθητική υπανάπτυκτων και αμόρφωτων φουκαράδων.
Ποιος προστατεύει τη μαύρη εργασία από τη νόμιμη, το εμπόριο από το παραεμπόριο, την καταβολή των οφειλομένων εισφορών από την εισφοροδιαφυγή;».
Όλα αυτά είναι κατάφωρες παραβατικές συμπεριφορές που στρέφονται ευθέως κατά του κοινωνικού συνόλου. Και όμως, οι κρατικές υπηρεσίες, Νομάρχαι, Δήμαρχοι, εφοριακοί, αστυνομικοί και πολλοί άλλοι τοποτηρηταί των κυβερνώντων, γραμματείς Νομαρχιακών επιτροπών και στελέχη πρώτης γραμμής, όλοι τους τις γνωρίζουν και δεν τις καταγγέλλουν, γιατί απλούστατα όλοι τους και προς όφελός τους εκμεταλλεύονται την κατάσταση.
Καταλαμβάνουν λοιπόν οι υπεύθυνοι Υπουργοί και λοιποί άρχοντες της Δημόσιας Διοίκησης και των εταιρειών του Δημοσίου τις καρέκλες τους και συστηματικά προσαρμόζονται στην αδιέξοδη πραγματικότητα.
«Οι συνετοί άνθρωποι προσαρμόζονται στην πραγματικότητα. Οι μη συνετοί προσπαθούν να προσαρμόσουν την πραγματικότητα σε αυτό που εκείνοι θεωρούν σωστό. Έτσι κάθε αλλαγή και πρόοδος ανά τους αιώνες, προκλήθηκε από μη συνετούς ανθρώπους».
Δηλαδή από ανθρώπους που αρνήθηκαν να προσαρμοστούν! Σήμερα η Χώρα μας χρειάζεται ανθρώπους με πρακτική σκέψη και νοοτροπία για να κάνει άλματα εμπρός. Και όχι όσους δήθεν ευφυείς και δήθεν συνετούς καλοβολεύονται, και μας κατακεραυνώνουν με το απίθανης γελοιότητας επιχείρημα ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερο, αν άλλαζε η νοοτροπία μας.

 


9ον: ΠΑΡΕΝΘΕΤΙΚΟ

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Σας γνωρίζω ότι ηγέτης είναι το πρόσωπο που έχει αρχηγικά προσόντα, είναι μια εξέχουσα και χαρισματική προσωπικότητα που διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση και εξέλιξη της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής μιας χώρας. Ο ηγέτης μεταβάλλει τις αντίξοες και αρνητικές συνθήκες του κράτους, την οπισθοδρόμηση, την παρακμή και τη χρεοκοπία, σε πρόοδο, σε θεαματικά θετικά αποτελέσματα.
Ο ηγέτης δίνει νέο όραμα και σφρίγος, δημιουργεί χρηστή διοίκηση, κάνει ορθές και καίριες δημοσιονομικές παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις και σε σχεδιασμό με καλούς και αφοσιωμένους συνεργάτες περνάει από τις συμπληγάδες, τα καταφέρνει και σε πείσμα όλων βγαίνει νικητής και οδηγεί την χώρα του στην εξυγίανση και την ευημερία.
Θα επικαλεσθώ δύο ξένους πολιτικούς ηγέτες – όχι Έλληνες για να μην αδικήσω ή παραλείψω κάποιον –, οι οποίοι άφησαν όνομα και έγιναν ευρύτερα γνωστοί για τα ηγετικά τους προσόντα. Είναι ο Γουΐλιαμ Πιτ ο νεώτερος (1759-1806) και η Μάργκαρετ Θάτσερ η σιδηρά κυρία όπως την αποκάλεσαν. Και οι δύο ακολούθησαν σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Ένας ηγέτης (κάθε ηγέτης) κρίνεται χωρίς προθεσμίες, από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει ηγετικές ευθύνες. Άλλο χάρισμα του ηγέτη είναι και η ικανότητα αξιολόγησης του ποιού των ανθρώπων, των συνεργατών του.
Το ηγετικό χάρισμα δεν γεννιέται με την εκλογή στο ηγετικό υπούργημα ούτε το αποκτά κανείς με τον καιρό, «μαθαίνοντας» να ασκεί ηγεσία. Ο ηγέτης είναι ηγέτης προτού τον εκλέξουν για ηγέτη. Είναι έτοιμος να ηγηθεί επειδή έχει στόχους, πιστεύει στους στόχους του με μαχητική αποφασιστικότητα.
Ποιοι είναι οι άμεσοι συνεργάτες του ηγέτη, οι επιτελείς του, ποιοι τον πλαισιώνουν – αν απαιτεί από τους επιτελείς του να τον κρίνουν αδυσώπητα, να ελέγχουν απροκατάληπτα και να μεταφέρουν με συνέπεια στην πράξη τη στρατηγική του.
Ο συμβιβασμός με τη μετριότητα, με ασήμαντα αναστήματα ανθρώπων που (προφανώς υστερόβουλα) συνέργησαν στην εκλογή του ηγέτη, είναι τεκμήριο απουσίας ηγετικού χαρίσματος. Το ίδιο και ο συμβιβασμός με σκοπιμότητες για την εξασφάλιση «ισορροπιών» στο εσωτερικό της κομματικής και κυβερνητικής κουζίνας ή καμαρίλας. Όσα προσόντα και αν θρυλείται ότι διαθέτει ένας καινούργιος ηγέτης, ακυρώνονται κυριολεκτικά όταν διανείμει θώκους ή ανεχθεί να παραμείνουν σε θώκους ασημαντότητες, μόνο για να ξεπληρώσει υποχρεώσεις, να εξοφλήσει εκδουλεύσεις υποστηρικτών του, να χρυσώσει το χάπι σε αποτυχημένους ανταγωνιστές του. Η ανοχή της μετριότητας και η υποχώρηση απέναντι σε κάθε πίεση οργανωμένων συμφερόντων και συντεχνιών, προεξοφλεί με αδήριτη νομοτέλεια το Βατερλώ του ηγέτη.
Και επειδή κύριε Πρόεδρε της Κυβερνήσεως η λειτουργία των θεσμών είναι ζήτημα ανθρώπων κυρίως και όχι απλώς νομικά ορθής διατύπωσής τους, το πλέον σημαντικό είναι να κατανοήσουμε όλοι μας ότι είναι απαραίτητη και αναγκαία μια βαθιά και ριζική αλλαγή νοοτροπίας και στόχων. Με πολύ απλά και σταράτα λόγια. Διάλυση όλων των εστιών μόλυνσης και διαφθοράς και στελέχωση της δημόσιας διοίκησης, ιδίως του κλάδου των εφοριακών με πρόσωπα που να έχουν την ικανότητα και την ακεραιότητα να την ασκούν κατά τρόπο ορθό και διαφανή.
Τόσο το παλαιό ΠΑΣΟΚ, όσο και η Νέα Δημοκρατία στη συνέχεια, σαν κόμματα εξουσίας, που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1981, διαπαιδαγώγησαν πολιτικά τον Έλληνα με εσφαλμένο τρόπο, ικανοποιώντας άκριτα οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις και άλλου είδους παροχές προς όφελος προνομιούχων τάξεων και οργανωμένων ομάδων. Διαπαιδαγώγησαν την νεολαία μας με τρόπο λανθασμένο, άσχετο προς τις αρχές και αξίες του Ελληνισμού, ικανοποιώντας απερίσκεπτα κάθε απαίτηση, χωρίς να τη συμβουλεύσουν και να την προτρέψουν σε εργασία, παραγωγή, δημιουργία.


10ον: ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΓΚΑΙΡΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Στα όσα παραπάνω εξέθεσα, θεωρώ εξίσου σημαντικό, γιατί έχουν ιδιαίτερη σημασία, να προσθέσω και τα παρακάτω, άκρως αναγκαία για την πληρέστερη κατατόπισή σας. Ο Τύπος και δεκάδες γνωστοί και έγκριτοι δημοσιογράφοι Αθηναϊκών εφημερίδων και όχι μόνον, με εμπεριστατωμένα άρθρα τους θεωρούν πως όλο το πολιτικό μας σύστημα είναι σαθρό, διεφθαρμένο. Όλο. Όλοι ανεξαιρέτως, και αυτοί που δεν είναι αλλά ανέχονται τους άλλους που είναι. Οι πολίτες έχουμε πάψει να αντιδρούμε. Τα αντανακλαστικά μας έχουν ατονήσει. Και αντιμετωπίζουμε με απάθεια και χαύνωση ό,τι μας επιβάλλεται. Χρειαζόμαστε ταρακούνημα, μεγάλη προσπάθεια, επείγοντα και δρακόντεια μέτρα. Σήμερα χωρίς κανένα συναίσθημα πρέπει να εξηγηθεί με ξερό τεχνοκρατικό τρόπο ότι δεν έχουμε λεφτά και πρέπει για ένα διάστημα να κόψουμε μέρος από τις δαπάνες μας για να πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε. Δεν γίνεται αλλιώς.
Η ήπια προσαρμογή και οι διάλογοι για την επίλυση των νοσηρών φαινομένων της οικονομίας, που σαν γραμμή πλεύσης επιλέξατε, είναι πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό λάθος. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι μια εγκληματική οικονομική πολιτική. Η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με ήπια προσαρμογή, ατέρμονες συζητήσεις, διαλόγους και ατολμίες. Ούτε με ανεπαρκή και πρόχειρα μέτρα χωρίς μακροπρόθεσμη προοπτική. Ούτε με αμφιλεγόμενες απόψεις, ούτε με τη διγλωσσία της οικονομικής πολιτικής που ακολουθεί μέχρι τώρα η Κυβέρνηση. Εξ άλλου, ο ίδιος δηλώσατε προ ημερών ότι «η οικονομική κρίση απειλεί την εθνική μας κυριαρχία».
Γι’ αυτό, εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής καταιγίδας που πλήττει ανελέητα τη χώρα μας, μέσα από τον λαβύρινθο του δημοσίου χρέους, των ελλειμμάτων και της επαχθούς διαφθοράς, όπου όλο το πολιτικό μας σύστημα νοσεί βαρύτατα και είναι ανίκανο και διεφθαρμένο, χρειάζεται άμεση και δραστική παρέμβαση, χρειάζεται νυστέρι προκειμένου να εξαλειφθούν όλα τα σάπια και αρνητικά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία ανακόπτουν κάθε προσπάθεια για πρόοδο και κοινωνική ειρήνη. Και το νυστέρι συνεπάγεται μετωπικές συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα, αγωνία και πόνο. Συγκρούσεις με πολλές ομάδες που απολαμβάνουν προνομιακά ή και σκανδαλώδη προνόμια. Υπόθεση όχι εύκολη, αλλά ο ρόλος σας σήμερα είναι να πάρετε σωστές και δύσκολες αποφάσεις. Είναι προφανές ότι η σημερινή πολιτική και οικονομική κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με «δημοσιοϋπαλληλική» και πελατειακή παλαιοκομματική νοοτροπία, την οποίαν δυστυχώς εφαρμόζουν και μερικοί από τους στενούς συνεργάτες σας, όπως φερ’ ειπείν ο Πρόεδρος της Βουλής. Ακόμη περισσότερο όταν αυτή έχει προσβάλλει και τους πολιτικούς προϊσταμένους του κρατικού μηχανισμού
Η αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων, πλέον των όσων πιο πάνω διετύπωσα, απαιτεί και αναθεώρηση πολλών στερεοτύπων τα οποία έχουν καταντήσει να θεωρούνται δεδομένα από τον μέσο πολίτη. Αν δεν παύσει να είναι τόσο προκλητικά ελκυστική η προοπτική της εργασίας στο Δημόσιο και αν δεν αποκατασταθεί η εκτίμηση την οποία οφείλει η κοινωνία προς την επιχειρηματικότητα και το κέρδος, το θεσμικό πλαίσιο για το οποίο συζητούμε θα αποδειχθεί μια «τρύπα στο νερό».
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι σε εποχές κατά τις οποίες οι δικαστικοί λειτουργοί όλων των βαθμίδων και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είχαν όλα τα σημερινά προνόμια και τα επιδόματα , ήσαν περισσότερο ευσυνείδητοι, πιο εργατικοί και αποδοτικοί και προσηλωμένοι στο καθήκον. Ήταν βεβαίως οι εποχές κατά τις οποίες η κοινωνία μας στηριζόταν σε πραγματικές αξίες και οι επιδιώξεις των Ελλήνων δεν περιορίζονταν στον ευδαιμονισμό και το εύκολο κέρδος – για τον προσδιορισμό του οποίου έχει εσχάτως ενσωματωθεί στο καθημερινό μας λεξιλόγιο η λέξη «αρπαχτή».
Κάτι τέτοιο βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί όταν υπάρχουν πολλές ανισότητες, όταν οι δικαστικοί λειτουργοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι του Κράτους και των ΔΕΚΟ,  χαίρουν προνομίων τα οποία τους ξεχωρίζουν ουσιαστικά από τον υπόλοιπο ενεργό πληθυσμό. Όταν πέραν από την – αμφιβόλου σκοπιμότητας στον 21ο αιώνα – ισοβιότητα και μονιμότητα, χαίρουν ακόμη και σημαντικών φορολογικών απαλλαγών που διαμορφώνουν ένα απαράδεκτο (και ενδεχομένως αντισυνταγματικό) καθεστώς ανισότητος εις βάρος της μερίδος εκείνης των Ελλήνων από την οποία περιμένουμε να σηκώσει το βάρος των κατά καιρούς οικονομικών και άλλων προβλημάτων και να δημιουργήσει ανάπτυξη. Δηλαδή των επιχειρηματιών και των επαγγελματιών.
Το Κράτος δεν δημιουργεί ανάπτυξη. Μπορεί να την υποβοηθήσει ή να την αποτρέψει, αλλά δεν μπορεί να την δημιουργήσει. Οι δημόσιες επενδύσεις είναι ένα εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται με μεγάλη περίσκεψη. Δεν μπορεί να είναι ο αναπτυξιακός μοχλός της εθνικής οικονομίας, διότι τότε εκτρέπεται από τον πραγματικό σκοπό του, που είναι να σχεδιάζει και να δημιουργεί τα έργα εκείνα που είναι μεν απαραίτητα, αλλά όχι και ελκυστικά για την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Η τελευταία και μόνον αυτή, μπορεί να είναι η «ατμομηχανή» της ανάπτυξης. Και αν θέλουμε να ξεπεράσουμε την κρίση, ο κρατικός μηχανισμός και η πολιτική ηγεσία πρέπει ακριβώς να υποστηρίξουν τις ιδιωτικές επενδύσεις και κυρίως αυτές του μεσαίου μεγέθους. Σε αυτές στηριζόταν ανέκαθεν η ελληνική οικονομία. Η σημερινή καταβαράθρωσή τους είναι που φέρνει ως συνέπειες την μείωση των εσόδων, την αύξηση της ανεργίας και όλα τα συνακόλουθα προβλήματα.

 

 ΑΛΛΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΘΕΜΑ

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από κλίμα ηρεμίας και αξιοπιστίας
Για να ανακάμψει η οικονομία μας, εκτός των όσων πιο πάνω αναλυτικά εκτίθενται, πρέπει άρδην να αλλάξουν όλα. Και πρώτα απ’ όλα και η ψυχολογία της κοινωνίας μας. Σε αναρχούμενη χώρα ούτε επενδυτές έρχονται, ούτε οι κεφαλαιούχοι θέτουν σε κίνδυνο τα χρήματά τους. Βασικό λοιπόν αγαθό στον τόπο μας είναι και η γαλήνη και η ηρεμία. Τέρμα στους βανδαλισμούς και στις καθαρά συντεχνιακές διαδηλώσεις, οι οποίες μετατρέπουν όλο το κέντρο της πρωτεύουσας σε πεδίο μάχης.

Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ

Η Δημόσια Διοίκηση κατά κοινή ομολογία, νοσεί και μάλιστα βαρύτατα, και έχει ανάγκη ριζικής αναδιάρθρωσης. Δίνει τον τόνο ο Πρωταγόρας, ως πρόδρομος πολιτειολόγος, «πάντων χρημάτων (χρησίμων) μέτρον άνθρωπος». Απαιτούνται χρηστοί άνθρωποι. Και είναι αναγκαία η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και εντιμότητας. Ως στοιχείο ευδόκιμης υπηρεσίας επιβάλλεται να συνεκτιμάται και εκείνο του ήθους, όπως, άλλωστε, συνέβαινε σε άλλες καλές, εξιδανικευτικές και καλοπιστίας εποχές. Επιβάλλεται και εκλογίκευση. Είχε, τέτοιες σκέψεις, εισφέρει συστηματικά – ήδη το 1978 – ο μακαρίτης Θανάσης Κανελλόπουλος (προϋπολογισμοί μηδενικής βάσης). Οι υπουργοί πρέπει να έχουν σαφή εικόνα του κόστους λειτουργίας των υπηρεσιών τους. Ιδρύονται και καταργούνται υπουργεία. Κανείς δεν προεκτιμά την εντεύθεν οικονομική συνέπεια. Ουδείς γνωρίζει ποιοι και πόσοι ακριβώς είναι οι κρατικά ενισχυόμενοι φορείς. Ούτε πόσοι είναι οι μισθοδοτούμενοι, όχι, όμως, κατ’ ανάγκη (και) εργαζόμενοι στο Δημόσιο.
Η κατάλυση της αξιοκρατίας και της Ιεραρχίας στη δημόσια διοίκηση, ήταν οι ωρολογιακές βόμβες του αμαρτωλού συντεχνιακού και πελατειακού παρελθόντος, που εκρήγνυται διαδοχικά. Και το χειρότερο όλων όσοι προς επιβίωση και επαγγελματική αποκατάσταση μετέρχονται κομματικά σωσίβια, γίνονται αντιστοίχως και εξαρτήματα του κομματικού και συνδικαλιστικού κατεστημένου και αυτοί οι τύποι ανθρώπων επιδίδονται σε αθρόες κομματικές προσλήψεις και συνδιοικούν με τις αιρετές κυβερνήσεις.
Αλλ’ η Ευρώπη γνωρίζει ότι η χώρα υποφέρει από υπερπληθωρισμό δημοσίων, εν γένει, υπαλλήλων ταυτόχρονα, όμως, και από κακίστης ποιότητας κρατική μηχανή. Το οξύμωρο στην περίπτωσή σας είναι ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να βελτιώσει την οικονομία, να πατάξει τη φοροδιαφυγή και να εισπράξει φόρους, μέσω αυτού του κράτους και των υπαλλήλων του! Αλλ’ ακόμη και ότι rebus sic stantibus όσα και αν αντληθούν εκ της φορολογίας χρήματα, όλα αμέσως θ’ απαντληθούν και θα χαθούν στην συντήρηση του διεφθαρμένου κράτους των ελλειμμάτων και του χρέους. Ήδη το σημαντικότερο:
«Με τα προγράμματα στήριξης και εξορθολογισμού μας, ουσιαστικά καλούνται οι Ευρωπαίοι και πληρώνουν για την μακροημέρευση του ελληνικού πελατειακού πολιτικού συστήματος των ημετέρων και των κλεφτών. Αλλά πλέον οι Ευρωπαίοι – μάλιστα και εν μέσω οικονομικής κρίσης – αντιδρούν και τελικώς θα μας κλωτσήσουν».
Και σήμερα γίνονται αισθητές οι συνέπειες, δεκαετίες μετά από τις σχετικές ανεύθυνες δημοκοπικές και επιζήμιες αποφάσεις.

 

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑ

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ΠΑΣΟΚ – μη εξαιρουμένων και των άλλων κομμάτων –, είναι κόμμα αρχηγικό, γηρασμένο και παρακμιακό. Χρειάζεται ανανέωση και εμπλουτισμό του έμψυχου δυναμικού με πρόσωπα νέα, άφθαρτα πολιτικά και κοινωνικά, ηθικά, εργατικά, που να αγαπούν πρώτα την Ελλάδα και τους κατοίκους της και μετά τις εκλογικές τους περιφέρειες.
Κράτος και Κόμμα, τα δύο βασικά εργαλεία πολιτικής και διοικητικής πράξης, είναι διαβρωμένα. Τα υπουργικά γραφεία είναι ξένα σώματα μέσα σε εχθρικά Υπουργεία.  αγωνίζονται να αντισταθούν σε πιέσεις κομματικών και συνδικαλιστικών μηχανισμών, αντιπάλων ή φιλίων, κύριος στόχος των οποίων είναι να προωθούν μεμονωμένα συμφέροντα, κατά κανόνα αντιφατικά προς το γενικό καλό.

ΤΕΡΜΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ
Γράφτηκε στον ημερήσιο Τύπο ότι οι κοινωνικοί και οικονομικοί εκβιαστές του ΟΛΠ θα ανταμειφθούν με άλλα 8 εκατομμύρια ευρώ, δήθεν για να καλυφθούν τα εισοδήματα που έχασαν στην διάρκεια της απεργίας τους! Και όλα αυτά τα ποσά, τα οποία θα φθάσουν τελικώς στα 82 εκατομμύρια ευρώ, θα δοθούν από το εις κατάσταση πτώχευσης ευρισκόμενο ελληνικό κράτος – το οποίο, βεβαίως, θα δανειστεί για να καλύψει τις υποχρεώσεις του. Και για τον ΟΣΕ, αυτήν την οικονομική αιμορραγία, αυτήν την οικονομική και κοινωνική γάγγραινα που αρμέγει τον κρατικό προϋπολογισμό – τον Έλληνα φορολογούμενο – με εκατοντάδες εκατομμύρια ετησίως, ούτε κουβέντα!
Όλα αυτά τα παράλογα που δρομολογούνται με κυβερνητικές αποφάσεις, ηθικά και κοινωνικά ανεπίτρεπτες, προκαλούν στην κοινή γνώμη, θλίψη, δυσαρέσκεια, αγανάκτηση και ζοφερές σκέψεις. Η κυβέρνηση ανταμείβοντας πλουσιοπάροχα μια εκβιαστική απεργία, δημιουργεί ορέξεις σε όλες αυτές τις συντεχνίες που μπορούν να ομηροποιούν την κοινωνία κατά το δοκούν. Αύριο, λοιπόν, μπορούν να «απεργήσουν» οι συνδικαλιστές της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ), μεθαύριο γιατροί και προσωπικό νοσοκομείων, αντιμεθαύριο άλλες κατηγορίες εργαζομένων σε ζωτικούς τομείς, με προνόμια και οικονομικές απολαβές ρετιρέ!
Κύριε Πρωθυπουργέ,
την ώρα που εσείς συγκαλούσατε, τους αρχηγούς των κομμάτων να συνομιλήσουν, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας, για την διαφθορά και την καταπολέμησή της, κυβερνητικά στελέχη επιβράβευαν μία μορφή συνδικαλιστικής διαφθοράς που μπορεί να γίνει χιονοστιβάδα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά τις κυβερνητικές διακηρύξεις περί μείωσης των δημοσίων δαπανών, όταν το 60% των τελευταίων είναι άμεσα εξαρτημένες από τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα; Συντεχνίες, εξάλλου, οι οποίες επιβάλλουν όποτε θέλουν τους δικούς τους νόμους σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, με βάση την λογική του «πάντα περισσότερα». Και γιατί, άλλωστε, να μην εφαρμόζουν την λογική αυτή, όταν στις περισσότερες των περιπτώσεων επιβραβεύεται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις;
Πολύ φοβούμαι, ότι η κυβέρνησή σας – θύμα του παρελθόντος και των προεκλογικών της υποσχέσεων, και παρά τις αγαθές προθέσεις σας – επέλεξε έναν δρόμο εξαιρετικά ολισθηρό, ο οποίος, πέρα από την υπονόμευση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, οδηγεί και στην παραγωγική ακινησία. Όταν επιβραβεύονται με τα προαναφερόμενα ποσά οι συντεχνίες, γιατί να μην φοροδιαφεύγουν αυτοί που τελικά καλούνται να καταβάλλουν το τίμημα παρόμοιων προνομιακών μεταχειρίσεων;
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Οι Έλληνες, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα εποχή σας ψήφισαν με την ελπίδα, ότι θα βγάλετε την Ελλάδα από τα αδιέξοδα, θα περάσετε τα εξαιρετικά και επικίνδυνα εμπόδια και θα τα καταφέρετε.
Για να πραγματοποιηθούν όμως όλα αυτά, χρειάζεται μεταξύ πολλών άλλων, αποφασιστικότητα, σκληρή δουλειά, χρηστή διοίκηση και αυστηρή διαχείριση της οικονομίας.
Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται έναν Πρωθυπουργό που θα πάρει – όπου χρειάζεται – και αντιλαϊκές αποφάσεις, με πολιτικό κόστος. Έναν Πρωθυπουργό που θα κυβερνήσει με σιδηρά πυγμή, με αποφασιστικότητα, που δεν θα λυγίσει και δεν θα υποχωρήσει στις αντιδράσεις των αντικοινωνικών δυνάμεων και όσων αντιτίθενται σε κάθε κοινωνική, οικονομική και πολιτική αλλαγή και ευνοούν την οπισθοδρόμηση.
Πρέπει, κυρίως, να επεξεργαστεί κυβερνητική πολιτική, με επιχειρησιακό χαρακτήρα. όχι με την συνήθη λογική ενός προγράμματος για προεκλογική χρήση. Οι πολίτες πρέπει να προετοιμαστούν ψυχολογικά για θυσίες. Επιβάλλεται να αντικατασταθεί ο μεσογειακός βραχυπρόθεσμος τυχοδιωκτισμός από βόρειο-ευρωπαϊκή μακροπρόθεσμη οργάνωση και μεθοδικότητα.
Η επανάσταση στην πολιτική μπορεί να φαντάζει ουτοπική. Όμως, η κρίση της ελληνικής κοινωνίας δημιουργεί προϋποθέσεις για πλήρη αλλαγή των πολιτικών συμπεριφορών. Μοναδική η ευκαιρία για μια βαθιά ανατάραξη των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών αξιών. Η ευθύνη σήμερα του ηγέτη είναι να δώσει το ιδεολογικό πλαίσιο στη λαϊκή ελπίδα.
Και εσείς σήμερα, έπειτα από 110 ημέρες διακυβέρνησης διαψεύσατε – έστω και μερικώς – τις ελπίδες και προσδοκίες της πλειοψηφίας των Ελλήνων, αφού σε κανέναν – πλην δευτερευούσης σημασίας και τεχνικών επικοινωνιακών τρικ – τομέα της κρατικής μηχανής δεν έχει γίνει ορατή η βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη.

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΟΣΕΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ

Το σύνολο των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δομών της χώρας που εξασφαλίζουν την διατήρηση του καθεστώτος της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας, κατά κοινή ομολογία, νοσεί βαρύτατα. Οι ελπίδες για θεραπεία και προοπτική βελτίωσης μηδαμινές. Μπορούσατε όμως να τα καταφέρετε κι’ εδώ, εάν ακολουθούσατε την πολιτική της πυγμής, της ισχυρής πολιτικής προσωπικότητας και όχι πολιτική που να χαρακτηρίζεται από αναποφασιστικότητα, έλλειψη σταθερότητας και αμφιταλαντευόμενη.
Με τις πιο πάνω σκέψεις και προτάσεις, δεν εξαντλείται βεβαίως ο κατάλογος των κρίσιμων θεμάτων. Ούτε τα θιγόμενα ζητήματα αναλύονται εξαντλητικά. Δίνεται όμως έμφαση στα ουσιώδη και προτείνεται ένας τρόπος εξέτασης και αντιμετώπισης όλων των προβλημάτων μεθοδολογικός, ο οποίος αποτελεί το ασφαλέστερο μέσον για την αντιμετώπιση των εν γένει προβλημάτων και ανθρωπίνων καημών.
Και μια τελευταία προτροπή: Παραμερίστε για ένα χρονικό διάστημα κάθε δισταγμό, όλα τα εμπόδια και τις ωραίες, αλλά ανεφάρμοστες για την Ελλάδα του 2010 σοσιαλιστικές αντιλήψεις και πάρτε σκληρές αποφάσεις, σαν Πρωθυπουργός μιας χώρας που χρεοκόπησε και υποδουλώθηκε στην Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Η ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ
Για το θέμα της φοροδιαφυγής, επίκαιρο και ιδιαίτερα κρίσιμο και οξύ που απαιτεί άμεση αντιμετώπιση, συνυποβάλλω ένα εμπεριστατωμένο και με ιδιαίτερη βαρύτητα άρθρο μου, που έτυχε ιδιαίτερης προσοχής και δημοσιεύτηκε σε δύο τοπικές εφημερίδες και στην «ΕΣΤΙΑ» των Αθηνών την 18/5/2009.
του ΠΑΝΟΥ ΚΡΙΚΗ
τ. Προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Καστοριάς
Η φοροδιαφυγή και οι υπουργοί Οικονομικών
Χρόνια τώρα ακούμε δηλώσεις των αρμόδιων Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών για την αιμορραγία που υφίσταται η Εθνική μας οικονομία από την γάγγραινα της επεκτεινόμενης φοροδιαφυγής και τη λήψη κατάλληλων και δραστικών μέτρων για την οριστική εξάλειψή της. Είναι μία μονότονη και ανούσια επανάληψη.
Εξ αυτών αβίαστα συνάγεται ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν απόλυτη επίγνωση και συνείδηση της κατάστασης, ή είναι τελείως άσχετοι με το αντικείμενο και την πραγματικότητα, ή υποδύονται θεατρικούς ρόλους ή τέλος μας κοροϊδεύουν.
Με δεδομένη τη διαφθορά ορισμένων εφοριακών υπαλλήλων, η οποία δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να αμφισβητηθεί και με τα ισχύοντα σήμερα, την πρακτική που ακολουθείται, με το σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των κατά τόπους Διευθύνσεων Οικονομικών Υπηρεσιών (Δ.Ο.Υ.) και των αρμοδίων ελεγκτικών οργάνων των Δ.Ο.Υ., η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι εκ των πραγμάτων γεγονός ακατόρθωτο για τους εξής κυρίως βάσιμους και ουσιαστικούς λόγους.
Πρώτον: Η εντοπιότητα των υπαλλήλων, ή η πολυετής παραμονή στην ίδια ΔΟΥ δηλαδή η σύνδεση του αρμοδίου ελεγκτικού οργάνου με τον τόπο καταγωγής του. Η εντοπιότητα πάντοτε επιφέρει αρνητικά αποτελέσματα.
Δεύτερον: Η πολιτική εμπλοκή, δηλαδή η ανάμειξη των υπαλλήλων της Δ.Ο.Υ. με θέματα που έχουν σχέση με τα κοινά του Νομού που υπηρετούν. Όταν ο υπάλληλος της τοπικής Δ.Ο.Υ. ασκεί παράλληλα με τα δημοσιοϋπαλληλικά του καθήκοντα και τα καθήκοντα του Αντινομάρχη, Αντιδημάρχου, Νομαρχιακού και Δημοτικού Συμβούλου είναι νομοτελειακά αδύνατον να παταχθεί η φοροδιαφυγή.
Τρίτον: Οι πελατειακές σχέσεις: Με την ανάμειξη του υπαλλήλου στην πολιτική, αυτόματα αναπτύσσονται πελατειακές σχέσεις μεταξύ του υπαλλήλου και των ψηφοφόρων με αντάλλαγμα της ψήφου την ικανοποίηση αθέμιτων αιτημάτων των ψηφοφόρων.
Τέταρτον: Η άσκηση επαγγέλματος συγγενικών προσώπων. Στις κοινωνίες των επαρχιακών πόλεων, σύζυγοι, αδελφοί, συγγενείς και φίλοι του ελεγκτικού υπαλλήλου ασκούν επιχειρηματικές δραστηριότητες. Είναι ποτέ δυνατόν, με τη σημερινή κρίση των ηθικών αξιών και των υπαλλήλων που χαρακτηρίζονται από ελαστική συνείδηση να παταχθεί η φοροδιαφυγή;
Είναι ανώφελο να παραθέσω και άλλα ισχυρά επιχειρήματα προς ισχυροποίηση των απόψεών μου περί της κοροϊδίας και της υποτίμησης της νοημοσύνης μας από τα οικονομικά επιτελεία των Κυβερνήσεων.
Απόλυτα συναφές με το θέμα της φοροδιαφυγής είναι και η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, αφού αυτό συνδέεται κατά τρόπο άμεσο. Χιλιάδες είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δήλωσαν για το 2007 εισόδημα κάτω των δέκα χιλιάδων ευρώ!
Όλοι οι παροικούντες στις πόλεις και κωμοπόλεις της Ελλάδος γνωρίζουν με βάση την προσωπική τους αντίληψη ότι η νέα προνομιούχος οικονομική τάξη στην περιφέρεια, η τάξη των πλουσίων είναι οι μεγαλέμποροι που διακινούν μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων διαθέτοντας μεγάλα κεφάλαια, οι μεγαλοδικηγόροι, πολλοί γιατροί όλων των ειδικοτήτων, αρκετοί φαρμακοποιοί και συμβολαιογράφοι, εργολάβοι και εργολήπτες δημοσίων και ιδιωτικών έργων, πολιτικοί μηχανικοί και αρχιτέκτονες, ιδιοκτήτες καταστημάτων πώλησης οικοδομικών υλικών, πολλοί ιδιοκτήτες λεωφορείων και φορτηγών αυτοκινήτων, οι ιδιοκτήτες μηχανημάτων εκτέλεσης έργων εκσκαφής, εξόρυξης και μεταφοράς χωμάτων, πρατηριούχοι υγρών καυσίμων, πωλητές παντός είδους Ι.Χ. αυτοκινήτων, πολλοί ιδιοκτήτες ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε. και δεκάδες άλλα σαΐνια τεχνικοί, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κ.τ.λ. που διακρίνονται για την ικανότητά τους να αποκρύπτουν τα εισοδήματά τους και να αθετούν τις νόμιμες φορολογικές τους έναντι του κράτους υποχρεώσεις, που συνίστανται στην απόκρυψη της φορολογητέας ύλης ή στην παραποίησή της με διάφορα τεχνάσματα (π.χ. πλαστά τιμολόγια, παροχή υπηρεσιών χωρίς αποδείξεις κ.λ.π).
Όλους αυτούς, που δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα εάν υπάρχει η θέληση μπορεί να τους πιάσει η αρπάγη της Εφορίας με το «πόθεν έσχες», την φορολογική διάταξη που προβλέπει την ακριβή δήλωση του τρόπου με τον οποίον έχουν αποκτηθεί τα χρήματα για αγορές κινητής και ακίνητης περιουσίας. Στην Ελλάδα όμως των μεγάλων λόγων, που ποτέ δεν τηρούνται και ποτέ δεν εφαρμόζονται οι νόμοι και όταν εφαρμόζονται, εφαρμόζονται επιλεκτικά και πάντοτε σε βάρος του αδύνατου και ανυπεράσπιστου Έλληνα πολίτη.    
                                                 
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Κύριε Πρωθυπουργέ,
για την πληρέστερη ενημέρωσή σας, έκρινα απαραίτητο να συμπληρώσω την ανοικτή προς εσάς απευθυνόμενη επιστολή μου με τα παρακάτω σχόλια και διευκρινίσεις, χρήσιμα στοιχεία για τη λήψη από μέρους σας σωστών και επωφελών αποφάσεων για την Ελλάδα και τους Έλληνες και για μέτρα που πράγματι εξυπηρετούν τις προθέσεις σας και ενδείκνυνται για την πραγματοποίηση των όσων οραματίζεστε και που θα βγάλουν την Ελλάδα από τα πολλά αδιέξοδα.

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Η οικονομική κρίση που περνάει η χώρα προσφέρεται για πολλαπλές κατανοήσεις. Αρκεί να θέλει το σοβαρό πρόσωπο που ασχολείται συστηματικά και επιστημονικά με τα οικονομικά να αναζητήσει τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν σ’ αυτήν. Έστω υπ’ όψιν ότι η οικονομία δεν λειτουργεί ποτέ σε πολιτικό ή κοινωνικό κενό.
Πολλοί εστιάζουν στο δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας και μένουν εκεί. Το κράτος ξοδεύει πολύ περισσότερα από όσα εισπράττει σε μόνιμη βάση. Αυτό προφανώς εξηγεί τη σταθερή αύξηση του συσσωρευμένου δημόσιου χρέους τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, με μια μεγάλη δημοσιονομική κρίση να αναλογεί σε κάθε δεκαετία.
Είναι γνωστό και ειπώθηκε κατά κόρον από πολλούς ότι το κράτος είναι σπάταλο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο. Λειτουργεί κυρίως με πελατειακά κριτήρια, εργαλείο στη διάθεση κομμάτων και πολιτευτών, με λιγοστές εξαιρέσεις, για την εξαγορά ψήφων και την αποσπασματική αντιμετώπιση μιας μάλλον δομικής ανεργίας. Τα υπέρογκα έξοδα του κράτους δεν είναι αποτέλεσμα γενναιόδωρης κοινωνικής πολιτικής, ούτε καν φιλόδοξων δημόσιων επενδύσεων.
Τα ελλείμματα είναι σαν ένα νόμισμα με δύο όψεις: μεγάλα έξοδα και λίγα έσοδα. Η είσπραξη φόρων (και ασφαλιστικών εισφορών) υστερεί σημαντικά λόγω της περιβόητης μαύρης οικονομίας, πολύ μεγάλης σε έκταση στην Ελλάδα και γνωστής σε όλους μας. Στριμώχνονται πολλοί και διάφοροι εκεί, από τον μικρό επιχειρηματία που απασχολεί μέλη της οικογένειας και ανασφάλιστους μετανάστες, τον ελεύθερο επαγγελματία που υπερηφάνως φοροδιαφεύγει, μέχρι τον καταξιωμένο κοινωνικά, ο οποίος ξεπλένει συστηματικά χρήμα στο μεγάλο οικονομικό πλυντήριο. Και ο οποίος, επίσης, μπορεί να εξαγοράζει, να διαβρώνει και να απειλεί. Αυτό το είδος άνθησε πολύ τα τελευταία χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στη γειτονιά μας.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα συνοδεύεται και από ένα άλλο, πιο επικίνδυνο: το έλλειμμα της ανταγωνιστικότητας που καθρεφτίζεται στο ισοζύγιο πληρωμών της χώρας. Εισάγουμε, αλλά δεν εξάγουμε, γιατί έχουμε ολοένα και λιγότερα πράγματα που οι ξένοι θέλουν να αγοράσουν από εμάς στις τιμές που τα προσφέρουμε.
Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, με μεγάλες οικονομικές ανισότητες και άδικη μεταχείριση των πολιτών της, η συντεταγμένη πολιτεία διαθέτει περιορισμένη νομιμοποίηση να επιβάλλει τις όποιες αποφάσεις της. Προσπαθεί και αυτή με τη σειρά της να εξαγοράσει συνειδήσεις, υποχωρεί άτακτα στην πίεση μεγάλων συμφερόντων και οργανωμένων ομάδων, ενώ αποδέχεται σιωπηρά τη σχετικότητα ενός κράτους δικαίου. Και έτσι, η ανομία νομιμοποιείται και διευρύνεται, προσφέροντας πεδίον δόξας λαμπρό σε περιθωριακές ομάδες. Και η ανομία ανοίγει τον δρόμο για τη βία. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ένα από αυτά το συναντάμε στα πανεπιστήμια της χώρας, όπου η φεουδαρχία της καθηγητικής έδρας έδωσε τη θέση της στην κομματοκρατία, μαζί με όλα τα ελληνικά παράγωγα, και με τη σειρά της έφερε την οχλοκρατία και την αυξανόμενη βία. Μερικοί μιλάνε ακόμη για άσυλο!
Μαζί με τα οικονομικά ελλείμματα, υπάρχει σήμερα στη χώρα και ένα μεγάλο έλλειμμα «Αρχών» και «Αξιών», ανθρώπων – ιδία πολιτικών – με ήθος, εντιμότητα, ικανότητες, γνώσεις, με ευθύτητα χαρακτήρος, ευαισθησίας και ενδιαφέρον για τα Εθνικά μας θέματα. Τα πάντα σχεδόν έχουν γκρεμιστεί και διαλυθεί.
Σε πολλούς τομείς του δημοσίου, συνήθως καταφέρνουν να αναδεικνύονται λόγω οσφυοκαμψίας και κομματοκρατίας και να διαχειρίζονται τα κοινά με ανεπίτρεπτα μέσα και αναξιοκρατικές μεθόδους, όπως χρηματισμό, ρουσφέτι κλπ, πρόσωπα που έχουν την έφεση για αρχομανία, φαυλότητα, γρήγορο και εύκολο πλουτισμό. Οι Ηρακλείς και οι Νέστορες, οι Κολοκοτρωναίοι, οι Τρικούπηδες, οι Παπαναστασίου ελάχιστοι. Τουναντίον, οι Γουλιμήδες, οι Βατοπεδινοί και οι της Siemens πολλοί.
Δεν φοβάμαι τόσο τον κίνδυνο μιας χρεοκοπίας που είναι προ των πυλών. Όταν φτάνεις στην άκρη του γκρεμού, αντιδράς για να σωθείς. Επαναστατείς. Δεν μας αξίζει, αλήθεια, μια τέτοια προοπτική. Για να αλλάξουμε όμως, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι διακυβεύεται. Οι ολίγοι στην κυβέρνηση φαίνεται να το έχουν καταλάβει – και οι περισσότεροι όχι.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ ΜΕ ΑΛΛΗ ΜΟΡΦΗ
Αν ιδιαιτέρως μεγάλα θεωρήθηκαν τα παραγραφέντα ήδη σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου, τα φαγωμένα του Κτηματολογίου, οι προμήθειες των εξοπλιστικών προγραμμάτων (μαζί με την εξαφάνιση 64 εκατομμυρίων ευρώ), το Βατοπέδιο, τα Δομημένα Ομόλογα, οι προμήθειες του ΕΣΥ, η Siemens, τότε η προκλητικότατη, θρασεία, αλλά ευκολότατη απλή τακτοποίηση του ΟΛΠ, τι είναι; Συνήθης; Επουσιώδης; Διαφορετική; Απόκλιση από τη σοσιαλιστική αναγκαιότητα; Για μένα οι περισσότεροι που απαρτίζουν το πολιτικό μας σύστημα είναι υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα, την παρακμή για την διαφθορά. Αυτοί έπρεπε να είναι σήμερα υπόδικοι.
Αλλά γιατί οι δημιουργοί και μετέχοντες στα σκάνδαλα, στην ανομία, την φαυλότητα, όλοι αυτοί οι απαρτίζοντες το πολιτικό-συνδικαλιστικό σύστημα, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτοί οι ίδιοι διεφθαρμένοι μέχρι το μεδούλι και αμετανόητοι θα πατάξουν την διαφθορά; Είναι σαν να μας διαβεβαιώνει ο λύκος ότι θα φυλάξει τα πρόβατα! Ας άρουν πρώτα τον Νόμο περί ευθύνης Υπουργών, και μην δικάζουν οι βουλευτές τους βουλευτές, και τότε θα δούμε! Εφ’ όσον φυσικά οι Δικαστές δεν φοβηθούν, όπως φοβούνται οι Πρυτάνεις!
Τα σκάνδαλα δεν έπαψαν ούτε ποτέ θα πάψουν. Θα συνεχίζονται με τη μορφή ήπιας προσαρμογής, οι έξυπνοι, οι καπάτσοι αμοραλισταί θα προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τους αδυνάτους και τους πτωχούς τω πνεύματι που είναι η πλειοψηφία. Εάν τα δεκάδες εκατομμύρια των λιμενεργατών του ΟΛΠ και τα προκλητικά προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής με τους 16 μισθούς και του ΟΛΑΠ με τους 21 δεν είναι σκάνδαλα, τότε τι είναι; Οι προνομιούχοι πολίτες που είναι οι Βουλευτές, οι Υπουργοί, οι Περιφερειάρχες, οι Νομάρχες, οι Δήμαρχοι, οι διοικητές των ΔΕΚΟ, οι υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων με τους 16 μισθούς ετησίως και τα άλλα προκλητικά φαινόμενα, όλο το συνδικαλο-πολιτικό κατεστημένο, θα εκμεταλλεύονται την θέση τους, όπως γίνεται τόσες δεκαετίες. Εκείνο που ζητούμε σήμερα όλοι οι συνετοί και μη προνομιούχοι Έλληνες, είναι αφ’ ενός ο περιορισμός της παραλυσίας και της ρεμούλας, αφ’ ετέρου η ηθική και ποινική καταδίκη της διαφθοράς από το σύνολο της κοινής γνώμης, που σήμερα τα ανέχεται με απάθεια και αδιαφορία. Και αυτό θα επέλθει μόνον εάν εσείς αποφασίσετε να συγκρουστείτε μετωπικά με όλα αυτά τα άνομα και κατεστημένα συμφέροντα. Άλλως ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ
Η ανάλυση της αιτίας των προβλημάτων όλων των κρίσεων έχουν προσδιορισθεί προσεκτικά και διεξοδικά. Στην αποφασιστική και αταλάντευτη πλέον θέληση και την εξουσία σας εναπόκειται η πολιτική λύση όλων των προβλημάτων.
Και ενώ οι πολιτικοί μας «μαέστροι» αλλάζουν συνεχώς, τα μυαλά μας και η νοοτροπία δεν αλλάζουν. Και κάθε φορά που εμφανίζονται τα «σκούρα», οι πολιτικοί μας «μαέστροι» αναδομούν την Δημόσια Διοίκηση, και διορίζουν χιλιάδες τρωκτικών πολιτικών τους φίλων. Και το κάνουν αυτό για να εξαφανίσουν εσωτερικές δυσαρέσκειες, διασφαλίζοντας έτσι και τον δικό τους θώκο. Και αντί να προσαρμόζουν τα πρόσωπα στην Δημόσια Διοίκηση, αντίθετα, προσαρμόζουν την Δημόσια Διοίκηση στα πρόσωπα. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Απλούστατα: Είναι το οικονομικό και διοικητικό «μπάχαλο», έτσι όπως διαμορφώνεται και διαιωνίζεται.

Κύριε Πρωθυπουργέ,
Εσείς ο ίδιος με μελανά χρώματα παρουσιάσατε την κατάσταση της Οικονομίας μας, στο Υπουργικό Συμβούλιο, στις 9 του περασμένου Δεκεμβρίου. «Η Πατρίδα – είπατε – είναι στην εντατική»! και ότι «το δημοσιονομικό αδιέξοδο απειλεί την εθνική κυριαρχία». Και δεν μείνατε μόνο σ’ αυτό. Αναφερθήκατε και σε εκείνο που είπε ο μακαρίτης ο πατέρας σας, πρωθυπουργός ών, το 1994, και μάλιστα για τρίτη τετραετία. Είπε λοιπόν, τότε εκείνος:
«Αν το Έθνος δεν εξαφανίσει το δημόσιο χρέος,
τότε εκείνο θα εξαφανίσει το Έθνος».
Εφημερίδα των Αθηνών τότε έγραψε:
«Ο Ελληνικός Λαός, εδώ που έφθασε, θα κληθεί εκ των πραγμάτων – και δεν εννοεί να το καταλάβει – να υποστεί, ίσως, τον μεγαλύτερο εκβιασμό στην ιστορία του, με την λεγόμενη Προκρούστεια λύση».
                                              («Εστία», 1-10-1994)
Και ιδού το αποτέλεσμα: Βιώνουμε, ήδη, αυτήν την λύση, πάνω στο μυθικό «κρεβάτι» του ληστή των Μεγάρων. Το 1996, ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, τότε ως αρμόδιος υπουργός Οικονομικών, μας είπε ότι           «το 92% των εσόδων του Κράτους, πηγαίνει για την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων», και ότι «περπατάμε πάνω σε τεντωμένο σχοινί»! Ο ίδιος πάλι, αργότερα, σε μακρά συνέντευξή του, ως αρμόδιος υπουργός της Δημοσίας Διοικήσεως, μας είπε το εξής τραγικό: «Η διαφθορά αποτελεί τη Λερναία Ύδρα του κρατικού μηχανισμού και απειλεί τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας»! Τι μέτρα ελήφθησαν από την τότε Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την εξυγίανση της Οικονομίας; Ή για την καταπολέμηση αυτού του επάρατου κακού της διαφθοράς; Ποιος φταίει κ. Πρωθυπουργέ γι’ αυτό το οικονομικό και διοικητικό χάος; Γι’ αυτό το κατάντημα; Έπρεπε, δηλαδή, να φθάσουμε στο απροχώρητο για να ξυπνήσουμε;  
Τα ίδια ακολούθησε και η Νέα Δημοκρατία στα έξι περίπου χρόνια διακυβέρνησης της χώρας. Στα λόγια και στα χαρτιά ήταν πολύ καλή. Στην πράξη, δυστυχώς, διαψεύστηκαν οι ελπίδες για την περίφημη «επανίδρυση του Κράτους», καθώς και την εξυγίανση της πολιτικής και οικονομικής ζωής του Τόπου. Έτσι, λοιπόν, αν όλοι τους, είχαν συναίσθηση της ευθύνης τους δεν θα ήταν σήμερα, η Πατρίδα τόσο άρρωστη ώστε να βρίσκεται… στην «εντατική». Ας ελπίσουμε, επιτέλους, ότι από εδώ και πέρα, τουλάχιστον, θα κάνετε πραγματικότητα μερικά, αν όχι όλα από όσα υποσχεθήκατε στον Ελληνικό Λαό και θα ξεφύγουμε από την διάγνωση και θα προχωρήσουμε στην θεραπεία. Σας δίνεται η μοναδική ευκαιρία να βγάλετε την Ελλάδα από τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα, να βγάλετε τα κάστανα από τη φωτιά –, να γράψετε ιστορία ως μεγάλος πολιτικός ηγέτης, να γίνετε διάσημος ως Σωτήρας της Ελλάδος. Ιδού η Ρόδος.
                                                   Μετά πάσης τιμής

                                                   Π. Α. ΚΡΙΚΗΣ
                                                 Αρθρογράφος – Συγγραφέας
τ. Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Καστοριάς

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Ο υπογράφων το παρόν, κατ’ επανάληψη πρότεινε σε σειρά άρθρων του λύσεις σε πολλά από τα προβλήματα πιεστικού χαρακτήρα που μας απασχολούν, είτε είναι πολιτικά, είτε οικονομικά, είτε κοινωνικά. Επεδίωξε δε να καταστήσει γνωστές τις ειδικότερες απόψεις του σε πολλούς αρμοδίους. Αλλά δεν αξιώθηκε καμιάς απάντησης από τους καρεκλοκένταυρους εξουσιαστές. Και το γεγονός αυτό είναι πολύ λυπηρό γιατί σε εποχές εθνικής κρίσης ορισμένοι πολιτικοί, δεν αίρονται στο ύψος των περιστάσεων και μένουν ασυγκίνητοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: