ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΒΟΜΒΕΣ

Η Μεταπολίτευση, ιδιαίτερα μετά το 1981, έθεσε τέσσερις ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια της ελληνικής Πολιτείας.

Η πρώτη, η Δικαιοσύνη παρά τα καιρούς νέα μέτρα νοσεί βαρύτατα, βραδυπορεί και δυσλειτουργεί μονίμως. Οι πολίτες που αναγκάζονται να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη συχνά απογοητεύονται. Αψευδής δείκτης ύπαρξης λειτουργίας του κράτους δικαίου είναι ορθή και δικαία απονομή της Δικαιοσύνης. Αν αυτή δεν λειτουργεί προσηκόντως οι πολίται απογοητεύονται, δεν αισθάνονται ασφαλείς, η δημόσια τάξη είναι ανοχύρωτη και η οικονομία της χώρας είναι αναιμική. Αναμφισβήτητα υπάρχουν πολλοί δικασταί μοχθούντες και ακέραιοι, υπάρχουν όμως και ανεπαρκείς, οι οποίοι κηλιδώνουν τον θεσμό και την λειτουργία της Δικαιοσύνης και γι’ αυτό πρέπει να αποβληθούν[1].    

Η δεύτερη, η Οικονομία, εξερράγη το 2004. Η υπέρμετρη αύξηση του δημοσίου τομέα και οι ποικίλες παροχές επιδείνωσαν το δημόσιο χρέος και συρρίκνωσαν την ανταγωνιστικότητα του ιδιωτικού τομέα. Η οικονομική έκρηξη ήταν αναπόφευκτη.

Η τρίτη, η Διοίκηση, αφορά την λειτουργία του Κράτους. Η κατάργηση της ιεραρχίας, η εισβολή των κομματικών μηχανισμών και η κατάλυση της αξιοκρατίας διέβρωσαν τις κρατικές υπηρεσίες. Ο κρατικός μηχανισμός, αντί να προστατεύει το δημόσιο, διαμόρφωσε ίδια συμφέροντα τα οποία υπερασπίζεται σθεναρά. Έχει ουσιαστικά αυτονομηθεί. Όχι μόνον δεν συνέδραμε την Πολιτεία για την διαχείριση της κρίσης, όχι μόνον απεδείχθη πλήρως αναποτελεσματικός, αλλά και αντιστάθηκε στις μεταρρυθμίσεις, συχνά με ανυπακοή. Ελλείψει αποτελεσματικού και νομιμόφρονος διοικητικού μηχανισμού, οι προσπάθειες, έσωθεν και έξωθεν, να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την οικονομική έκρηξη ήταν καταδικασμένες.

Η τέταρτη ωρολογιακή βόμβα είναι η Παιδεία. Υπό την επίδραση αμερικανικών εκπαιδευτικών συρμών και με την υποστήριξη της ψευτοαριστερής ιδεολογίας και όχι της γνήσιας ιδεολογίας του Γληνού, Σωτηρίου, Παπαμαύρου και όλων των επιφανών παιδαγωγών της Αριστεράς, του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού και, συχνά, του γονικού νεοπλουτισμού, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχασε ένα σημαντικό κεφάλαιο από την αποτελεσματικότητά του. Η εκπαίδευση εστίασε στην επαγγελματική ένταξη και, κατά συνέπεια, σε ό,τι θεωρείται ότι την προάγει. Καλλιέργησε κατά το δοκούν τις θετικές επιστήμες, αλλά αγνόησε την ανθρωπιστική διάσταση. Η ιστορία, η γεωγραφία, η τέχνη, η καλλιέπεια και ο τελετουργικός λόγος παραμελήθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν. Η γλωσσική διδασκαλία υποβίβασε την ελληνική σε «χρηστική γλώσσα», με ισότιμο εταίρο την αγγλική – εξ ου και η «τολμηρή» ιδέα της τότε Επιτρόπου και μετέπειτα Υπουργού Παιδείας να αναχθεί και η αγγλική σε επίσημη γλώσσα του Έθνους. Το εκπαιδευτικό σύστημα απαξίωσε την παράδοση, γλωσσική και όχι μόνον. Απέτυχε πλήρως να διαπλάσει μελλοντικούς πολίτες οι οποίοι να συμβάλουν παραγωγικά και ανανεωτικά στον βίο και την πολιτεία της Ελλάδος.

Τουλάχιστον δύο γενεές έχουν διαπαιδαγωγηθεί ελλειμματικά, χωρίς προετοιμασία για τον ρόλο του υπεύθυνου πολίτη. Η πολιτική και κοινωνική σκέψη των περισσοτέρων νέων Ελλήνων πάσχει από βαθύτατα κενά σε ιστορική, φιλοσοφική και πολιτισμική παιδεία.

Οι ενδείξεις είναι ανησυχητικές. Η επιτυχία της Χρυσής Αυγής μιας ακραίας φιλοναζιστικής οργάνωσης στους νέους, δείχνει ότι απουσιάζει το πολιτικό έρμα το οποίο μόνο η στερεή γενική παιδεία μπορεί να προσφέρει.

Η ωρολογιακή βόμβα της Παιδείας κινδυνεύει να εκραγεί, την στιγμή που η ελληνική πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση κορυφώνεται.

Καιροφυλακτεί, όμως, η έκρηξη του λαϊκού παραλογισμού, με κύρια εστία την σύγχυση των νέων, την οποία εκμεταλλεύονται ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις. Ο παράγων αυτός κινδυνεύει να προκαλέσει ιστορικές οπισθοδρομήσεις, την μορφή και την έκταση των οποίων ουδείς μπορεί να προβλέψει.

---

[1] Βλέπετε: Πάνου Κρίκη: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΝΑΣ ΘΕΣΜΟΣ ΜΕ ΣΑΘΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΤΗΤΟΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ 2011.