Α΄ ΤΟ ΨΑΡΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Η Ελλάδα σήμερα βιώνει μία πρωτόγνωρη οικονομική, πολιτική, κοινωνική κρίση, και μία κρίση Αρχών και Αξιών. Οι λόγοι της κρίσης δεν είναι μόνον οικονομικοί, όπως παραπλανητικά διατείνονται οι πολιτικοί και τα αργυρώνητα παπαγαλάκια τους. Είναι και θεσμικοί. Η Ελλάδα για πολλά χρόνια αρνούνταν πεισματικά να υιοθετήσει τις αλλαγές που συντελούνται παγκοσμίως. Ζούσαμε την τελμάτωση. Οι συντεχνίες αντιστέκονται υπερασπιζόμενες τα προνόμια που κέρδισαν μέσα από τη συναλλαγή με το ποιοτικό σύστημα. Ζητάμε αλλαγές αλλά στους άλλους. Οι πολιτικοί, δέσμιοι των υποσχέσεών τους δεν τολμούν να προτείνουν ανατρεπτικές λύσεις. Ενώ ο κόσμος γύρω μας αλλάζει, εμείς ζούμε στη δική μας νιρβάνα.

Βρισκόμαστε όμως μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το μέλλον της χώρας μας και των παιδιών μας διακυβεύεται. Πρέπει σήμερα να πάρουμε αποφάσεις. Κρίσιμες αποφάσεις. Να αποδεχτούμε επιτέλους τις αλλαγές που είναι απαραίτητες για να εξασφαλίσουμε την ανάπτυξη. Οι αντιλήψεις που είχαμε και ξέραμε δεν προσφέρουν πια λύσεις.

Γιατί φθάσαμε εδώ; Γιατί επί τριάντα χρόνια συνολικά, ανάξιοι πολιτικοί κατέστησαν το ελληνικό δημόσιο ως το πλέον σπάταλο της Ευρώπης.

«Το ψάρι βρώμησε από το κεφάλι» λέει η γνωστή παροιμία για να δείξει ότι η παρακμή, η διαφθορά και όλες οι συμφορές που μαστίζουν την Ελλάδα οφείλονται στην όζουσα ιχθυοκεφαλή. Η δυσοσμία είναι προφανής σε όλους με ατελείωτες καθημερινές αποκαλύψεις. Σαν βδέλλες και σκουλήκια προσκολλώνται στο ύπτιο, και αδύναμο σώμα της χώρας κάθε είδους παράσιτα. Όποιος μπορεί. Η σκηνή θυμίζει ντοκιμαντέρ. Είτε ως συντεχνίες, είτε ως – κυριολεκτικά – συμμορίες, είτε ως πωλητές ή διαχειριστές ψήφων, είτε ως κληρονόμοι προνομίων που με εκβιασμούς, ή διαφθορά, κατοχύρωσαν – αμετάκλητα – απομυζούν ό,τι μπορεί ο καθένας. Η αναιμική πλέον χώρα αδυνατεί, ακόμη και να σηκωθεί και να παραπονεθεί. Σε ποιόν;

Ότι το ψάρι βρωμάει και η δυσοσμία είναι αισθητή ακόμη και – ή ιδίως – πέραν των συνόρων είναι πασιφανές. Από πού λοιπόν βρωμάει το ψάρι; Πού είναι το κεφάλι; Το κεφάλι είναι συνολικά το κοινοβούλιο. Οι βουλευτές με πρωτομάστορα τον Πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο και το (απίστευτα) υπεράριθμο προσωπικό που οι ίδιοι διορίζουν και προστατεύουν, βεβαίως, αφού είναι συγγενείς και φίλοι.

Είναι αμφίβολο αν στην Ιστορία του πολιτισμένου κόσμου υπάρχει παράδειγμα «νομενκλατούρας» που απολάμβανε τόσα προνόμια – εις βάρος των υπολοίπων – με, επί πλέον, την εξασφάλιση του… ακαταλόγιστου και την απόλυτη ασυλία. Εφ’ όσον όχι μόνον δεν ελέγχονται, αλλά ούτε καν κατηγορούνται εάν δεν συμφωνήσουν οι ίδιοι! Αναλογιστείτε τους αυλικούς «ελέω Θεού» βασιλέων και αυτοκρατόρων έως τα μέλη του «πολιτμπυρό» κομμουνιστικών κομμάτων. Όλοι ζούσαν υπό την Δαμόκλειο σπάθη κάποιου. Ακόμη και τα μέλη της Βουλής των Λόρδων πάντοτε δικάζονταν. Όχι οι δικοί μας. Ποιος το εξασφάλισε; Οι ίδιοι βεβαίως, με τον γνωστό Νόμο περί «Μη ευθύνης Υπουργών», πνευματικό και πολιτικό κατασκεύασμα του νυν Προέδρου της Βουλής, όταν προΐστατο του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Είναι δύσκολο σε ένα περιορισμένης έκτασης κείμενο να περιγραφεί πλήρως η κατάσταση.

Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι από δημοσίευμα στο ένθετο περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής της Κυριακής» (26-9-2010), υπό τον τίτλο «Στα άδυτα της Βουλής». Είναι όντως απίστευτα.

Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι μεταξύ των βουλευτών και των δικαστικών παίζεται ένα… πίνγκ-πόνγκ αυξήσεων υπέρ των ιδίων, αυξήσεων που αποφασίζουν για τους εαυτούς  τους – έως και 80% – και επεκτείνονται αναδρομικά στις συντάξεις. Πήραν αύξηση οι δικαστές, όπως αποφάσισαν; (Θαυμαστικά περιττεύουν, θα γεμίσει η σελίδα). Το επόμενο είναι το Ταμείο Αρωγής (γιατί;) Υπαλλήλων της Βουλής ΤΑΥΒ. Το ταμείο αυτό εισπράττει το ενοίκιο του κυλικείου, και κάθε άλλη πρόσοδο από ξένες υπηρεσίες και την πώληση του χαρτιού, ενώ εξαιρέθηκε από την ένταξη στο ΙΚΑ και δεν εθίγη καθόλου από το ασφαλιστικό.

Οι «εργαζόμενοι» στην Βουλή έχουν διπλασιαστεί την τελευταία πενταετία, είναι πάνω από 2.500 και στην υποθετική περίπτωση που θα παρουσιάζονταν στην «εργασία» τους δεν θα είχαν καρέκλα να καθίσουν ούτε οι μισοί. Πιθανότατα όλοι να είναι συγγενείς ή προστατευόμενοι βουλευτών. Εισπράττουν τους γνωστούς 15^ο και 16^ο μισθούς (υπό μορφή επιδόματος πλέον, μετά τον σάλο, με εμπνευστή, ποιόν άλλον; Τον κ. Φίλιππο Πετσάλνικο). Ο τηλεοπτικός σταθμός απασχολεί εκατό υπαλλήλους.

Γιατί πηγαίνουν οι Βουλευτές στη Βουλή είναι μέγα ερώτημα. Αλλά ούτως ή άλλως δεν πάνε. Οι κάμερες αποφεύγουν να δείξουν την αίθουσα με τα άδεια έδρανα. Έχουν όμως στη διάθεσή τους εντευκτήρια, όπου συχνάζουν, γραφεία – και εκτός κοινοβουλίου – νοικιασμένα με γενναιοδωρία, ατελείωτους διαδρόμους όπου χαριεντίζονται, αλλά και γυμναστήρια με σάουνα και παιδικούς σταθμούς. Αυτά είναι τα ψιλά και ίσως μικρόψυχα.

Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι, σε εποχή περικοπής συντάξεων, όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 ετών παίρνουν ταυτόχρονα βουλευτική αποζημίωση και σύνταξη, πλέον της σύνταξης που παίρνουν από το επάγγελμα που ασκούσαν και τρίτη (ή τέταρτη;) εφ’ όσον ήταν συνδικαλιστές, Δήμαρχοι, Νομάρχες…

Η απαρίθμηση δεν τελειώνει εδώ, όπως ατελείωτη είναι και η απληστία, και η πανουργία, όλων εκείνων που θα αρπάξουν κάθε ευκαιρία που τους δίνεται για να «τα πάρουν» από τον δημόσιο κορβανά. Σημαιοφόροι και δάσκαλοι παραμένουν οι (πράγματι) εκπρόσωποι του λαού και οι υπάλληλοί τους. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.