Π Ο Λ Ι Τ Ι Κ Ο Α Ρ Θ Ρ Ο - ΦΡΕΝΟ ΣΤΑ ΑΝΑΛΓΗΤΑ, ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ ΚΑΙ ΕΘΝΟΚΤΟΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

Η οικονομική μας κατάσταση είναι θλιβερή, οικτρή, δυσάρεστη, αφόρητη, δραματική, κρίσιμη, απαράδεκτη και ήδη προβάλλει μπροστά μας σαν εφιαλτική πραγματικότητα και όχι σαν αβέβαιη πρόβλεψη ή προφητεία, όσα κόμματα κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1975, τη λεγόμενη Μεταπολίτευση, οδήγησαν την χώρα στον όλεθρο.

Μέσα σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα ο κάθε απόμαχος της ζωής, ο κάθε εργαζόμενος, ο κάθε άνεργος, ο κάθε Έλληνας δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται: ως πού θα φτάσει αυτό το κακό; ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η κατρακύλα;

Θα ορθωθεί κανένα φράγμα σ’ αυτή την ολέθρια πορεία ή θα περιμένουμε «δειλοί μοιραία και άβουλοι αντάμα» το θαύμα που δεν πρόκειται να γίνει.

Θα περιμένουμε να φτάσουμε στα όρια της λιμοκτονίας (κυριολεκτικά); Θα περιμένουμε να ζήσουμε σκηνές του 1941-1942 για να κάνουμε κάτι;

Αυτό είναι το πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από κάθε τι.

 Ο φόβος του κόσμου, η μοιρολατρία, η παθητικότητα, η ατολμία του.

Και όμως άλλο φάρμακο εκτός από έναν λαϊκό καθολικό ξεσηκωμό,  μια πολιτική και κοινωνική ρήξη, μια μετωπική, έντονη σύγκρουση με το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο, μια οργανωμένη εξέγερση δεν βλέπω να υπάρχει.

Ούτε από την σημερινή κυβέρνηση, ούτε από αυτή που πρόκειται να έρθει ενδεχόμενα, όταν γίνουν ξανά εκλογές στην Ελλάδα, μπορούμε να περιμένουμε ότι θα βάλει φρένο σ’ αυτή τη θανατηφόρα πορεία προς την γενική εξαθλίωση, στον αφανισμό της Ελλάδας και των Ελλήνων, αν οι ευρείες λαϊκές μάζες και ιδία οι «πνευματικοί» μας άνθρωποι παραμένουν φοβισμένοι και καθισμένοι στον καναπέ.

Αν τα εκατομμύρια των θυμάτων αυτής της ολέθριας οικονομικής και κοινωνικής,  πολιτικής δεν πουν ένα μεγάλο STOP, ένα μεγάλο «ως εδώ και μη παρέκει» και δεν τρίξουν τα δόντια τους βουλιάζοντας τους δρόμους και τις πλατείες της Ελλάδας, από αγανακτισμένους διαδηλωτές, δεν πρόκειται να γλυτώσουμε από την λαίλαπα και τον επικείμενο αφανισμό μας.

Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η λαίλαπα είναι προσωρινή και κάνοντας λίγο υπομονή τα πράγματα θα αρχίσουν να καλυτερεύουν και με την ανάπτυξη που θα έρθει θα αρχίσουν να παίρνονται πίσω τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε βάρος όλων των Ελλήνων τα τρία τελευταία χρόνια, κάνουν μοιραίο λάθος, αυτοαπατώνται.

Ακόμη και όταν έρθει η πολυαναμενόμενη ανάπτυξη τα μέτρα θα μείνουν, το φορολογικό ξεζούμισμα θα μείνει, η έλλειψη κάθε ίχνους κοινωνικού κράτους θα μείνει κι αυτή, η ανεργία και η διαφθορά θα είναι στην πρώτη γραμμή.

Γιατί ακριβώς πάνω σε όλα αυτά θα στηριχθεί η όποια ανάκαμψη αναμένεται να έρθει. Βλέπετε στον κόσμο που ζούμε όταν οι ταγοί μας μιλάνε για ανάκαμψη, εννοούν τις επενδύσεις, με άλλα λόγια την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Αλλά στις μέρες μας και τον συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό που ζούμε, κερδοφορία δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο όταν ισοπεδωθούν, όπως πράγματι ισοπεδώνονται, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.

Αυτό όμως προδικάζει ότι η ανάπτυξη που θα έρθει – όταν και αν έρθει – θα είναι αναιμική και προσωρινή.

Διότι ανάπτυξη (κερδοφορία του κεφαλαίου) σταθερή και διαρκής δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να υπάρξει με συρρικνωμένη ως εκεί που δεν πάει άλλο την καταναλωτική ικανότητα των λαϊκών στρωμάτων.

Το συμπέρασμα είναι ότι με ύφεση ή με «ανάπτυξη» οι μισθοί και οι συντάξεις θα βρίσκονται σε αξιοθρήνητα επίπεδα, η ανεργία θα κινείται σε υψηλά επίπεδα, ο λαός σε εξαθλίωση αν αφεθούν τα πράγματα να εξελίσσονται όπως μέχρι τώρα, χωρίς ψυχική και πνευματική αφύπνιση, χωρίς μαζική και δυναμική κινητοποίηση, χωρίς ενεργό συμμετοχή των πολιτών κατά των εθνοκτόνων μέτρων.

Εύχομαι ολόψυχα τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά.

Αλλά δεν το βλέπω…