ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΑΔΡΑΝΕΙΑ;

 «Η ήττα είναι καταστροφή, η ηττοπάθεια είναι θάνατος» είπε κάποιο σοφό κεφάλι. Και είχε δίκιο. Αλίμονο στο λαό που ενδέχεται να καταληφθεί από γενικευμένη ηττοπάθεια.

Και τρέμω στην σκέψη ότι ο δικός μας λαός τείνει να περιπέσει σε αυτό το φαινόμενο.

Με ρυθμό καταιγιστικό σφαγιάζονται κοινωνικά, ασφαλιστικά, εργασιακά και κάθε άλλου είδους δικαιώματα τα τελευταία 3-4 χρόνια. Κατακτήσεις που χρειάσθηκαν δεκαετίες σκληρών αγώνων και ανείπωτες θυσίες, ακόμη και αιματηρές, για να γίνουν πραγματικότητα, παίρνονται πίσω εν ριπή οφθαλμού. Το βιοτικό επίπεδο μυριάδων ανθρώπων γκρεμίζεται από μέρα σε μέρα. Ακόμη και το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων μειώνεται αντί να αυξάνεται, όπως θα ήταν φυσιολογικό να γίνεται.

Και ενώ μένεται αυτή η πρωτόγνωρη λαίλαπα γύρω μας, «άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει» που λέει και ο ποιητής.

Φύλλο δεν κουνιέται. Αντίδραση σχεδόν καμία, αντίσταση μηδαμινή έως ανύπαρκτη. Όλοι όσοι πλήττονται άγρια υποτάσσονται στην μοίρα τους, σαν αυτό που συμβαίνει να είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο.

Σφίγγουν το ζωνάρι τους ως εκεί που δεν παίρνει και βολεύονται όσο πιο αναπαυτικά μπορούν, στον καναπέ τους «προσμένοντας ίσως κάποιο θαύμα». Άλλα θαύματα στην εποχή μας δεν γίνονται. Και η κατρακύλα συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πολύ καιρό ακόμη. Όσοι περιμένουν τον Μεσσία να έρθει να τους λυτρώσει, τρέφουν φρούδες ελπίδες. Ο Μεσσίας που περιμένουν δεν θα έρθει ποτέ, όσο τον αναμένουν καθιστοί στις πολυθρόνες και τους καναπέδες τους. Μόνο αν οι μυριάδες των σφαγιαζόμενων και ρημαγμένων βγουν στους δρόμους, μόνο όταν ριχτούν στον αγώνα, αποδιώχνοντας την ηττοπάθεια και την μοιρολατρεία, μπορεί να γίνει κάτι.

Μα θα μου πείτε. Και αν αγωνιστούμε είναι σίγουρο πως θα πετύχουμε κάτι; Είναι εύκολο να έχουμε αποτελέσματα στις συνθήκες που βρίσκεται η Πατρίδα μας; Καθόλου βέβαια. Ούτε εύκολο είναι, ούτε πολύ περισσότερο, σίγουρο. Κάποιο άλλο σοφό κεφάλι όμως έχει πει: «Αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις, αν δεν αγωνιστείς είσαι ήδη χαμένος».

Τα λέω και τα ξαναλέω συνεχώς και κάποιος ίσως μου πει: Μα δεν βαρέθηκες να επαναλαμβάνεις συνεχώς αυτά τα πράγματα; Και εγώ απαντώ: Όχι δεν κουράστηκα και δεν θα κουραστώ να τα λέω όσο ζω.

Γιατί είναι ακράδαντη πεποίθησή μου ότι μόνο με τον αγώνα, τον σκληρό και επίπονο αγώνα, μπορούμε στην αρχή να ανακόψουμε την κατηφόρα και ύστερα να πάρουμε το δρόμο της ανάκτησης των δικαιωμάτων που είχαμε κατακτήσει με αγώνες και θυσίες ενός σχεδόν αιώνα και μας τα πήραν σε χρόνο μηδέν.

Αυτές τις σκέψεις έκανα αγαπητοί αναγνώστες μου, παρακολουθώντας τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.