ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Για τις απεργίες των εργαζομένων – ένα Συνταγματικό και κοινωνικό δικαίωμά τους – τον Συνδικαλισμό και τα Συνδικάτα έχω δημοσιεύσει στο BLOG μου (panoskrikis.blogspot.gr) αρκετά άρθρα τα οποία κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να διαβάσει. Επανέρχομαι και σήμερα στο θέμα γιατί το τρίτο δεκαήμερο του τρέχοντος μηνός, οι απεργίες, ιδίως στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς βρίσκονται σε ένταση, κλιμάκωση και έξαρση.

Στο παρόν άρθρο, επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ από κάποιους όψιμους ψευτοσοσιαλιστές και προοδευτικούς, οι απεργίες των εργαζομένων και «ο συνδικαλισμός είναι απαραίτητο και ζωτικό στοιχείο της κοινωνικής λειτουργίας και ως εκ τούτου μπορεί να συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή». Όμως, η αναφορά αυτή έχει σχέση με τις νόμιμες απεργίες των εργαζομένων για την ικανοποίηση δικαίων αιτημάτων και για τον υπεύθυνο συνδικαλισμό. Αυτόν που ξέρει να διαλέγεται και να γίνεται φορέας εύρυθμης κοινωνικής και οικονομικής λειτουργίας κάθε φορά που το απαιτούν οι συνθήκες παραγωγής πλούτου. Ένας τέτοιος συνδικαλισμός είναι φορέας προόδου.

Τα τρία τελευταία χρόνια έχουν γίνει στην Ελλάδα συνολικά πάνω από 260 γενικές και κλαδικές απεργίες, συνοδευόμενες και από αντίστοιχες των δημοσιογράφων.

Ερώτημα πρώτον: Ποιοι απεργούν και γιατί;

Κατά κανόνα πρόκειται για απεργίες του δημοσίου τομέα, κάποιων κρατικοδίαιτων τραπεζών και επιχειρήσεων και αυτό είναι όλο.  

 Ερώτημα δεύτερον: Τί διεκδικούν οι απεργοί;

Επί της ουσίας τίποτε απολύτως, διότι το ελληνικό Δημόσιο έχει πτωχεύσει. Και αν δεν υπήρχαν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) να τείνουν χείρα βοηθείας, η πτώχευση θα είχε πάρει και επίσημο χαρακτήρα. Όπως μάς διδάσκει η οικονομική πρακτική, ένα κράτος θεωρείται πτωχευμένο όταν, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης, δεν μπορεί να αντλήσει δανεικό χρήμα από τις διεθνείς χρηματαγορές. Αυτές τις τελευταίες υποκαθιστά η ΕΕ η οποία, σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δανειοδοτεί την Ελλάδα με επιτόκιο πέντε φορές χαμηλότερο από το υποθετικό που θα μπορούσε η χώρα να πετύχει στις αγορές.

Υπό αυτήν την έννοια, οι απεργίες του δημόσιου τομέα δεν έχουν διεκδικητικό αντικείμενο γιατί αυτό είναι κενό περιεχομένου. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι πρόκειται για απεργίες διαμαρτυρίας κατά της λιτότητας. Στο σημείο αυτό, ας μάς επιτραπεί να έχουμε αρκετές αμφιβολίες ως προς το μέγεθος της λιτότητας στον δημόσιο τομέα. Απ’ ό,τι γνωρίζουμε, υπάρχουν δημόσιες επιχειρήσεις στις οποίες δεν έχουν γίνει μισθολογικές περικοπές, ούτε βεβαίως και απολύσεις. Το αντίθετο, ωστόσο, συμβαίνει με τους συνταξιούχους, όπου οι μειώσεις υπήρξαν άμεσες και σε αρκετές περιπτώσεις οδυνηρές. Επίσης, από πληροφορίες μας, διατηρούμε πολλές επιφυλάξεις για το αν οι απεργοί του δημοσίου τομέα δεν πληρώνονται τις ημέρες που απεργούν. Αν οι πληροφορίες είναι ορθές, τότε δικαιολογείται πλήρως και η συχνότητα των «κινητοποιήσεων» του δημοσίου τομέα. Κινητοποιήσεις, όμως, που έχουν βαρύτατο κόστος για το μέρος της κοινωνίας που δεν έχει καμιάν απολύτως σχέση ή διασύνδεση με το κράτος και τις παραφυάδες του.

Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι στην ουσία πρόκειται για προσοδοθηρικές απεργίες οι οποίες, από την μια πλευρά, πλήττουν βαρύτατα την ιδιωτική οικονομία και την συνδεδεμένη με αυτήν απασχόληση και, από την άλλη, βοηθούν το πελατειακό κράτος να μην πραγματοποιεί τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που οι πολιτικοί του ηγέτες έχουν υποσχεθεί στους δανειστές μας. Έχουμε, συνεπώς, αφ’ ενός, εξευτελισμό της ιστορικής έννοιας της απεργίας και του βαθύτερου κοινωνικού της περιεχομένου και, αφ’ ετέρου, επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των πραγματικά αναξιοπαθούντων πολιτών και όλων αυτών που είναι ήδη άνεργοι και καμία απεργία δεν πρόκειται να τους προσφέρει απασχόληση. Αντίθετα, το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των προσοδοθηρικών κινητοποιήσεων είναι δυσβάστακτο για την υπόλοιπη κοινωνία – θύμα μιας απίστευτης και καλομελετημένης καταλήστευσης δημοσίου χρήματος που έγινε τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Συνεπώς, παρά τα «κολακευτικά» σχόλια που δέχεται ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς από Ευρωπαίους ηγέτες, υπάρχει από πίσω μια άλλη, καθόλου ενθαρρυντική πραγματικότητα, η οποία κάποια στιγμή θα έλθει ορμητικά στο προσκήνιο. Διότι, η περιβόητη δόση των 31,5 δισ. ευρώ θα δοθεί στην Ελλάδα. Πλην όμως, έχουμε την αίσθηση ότι θα είναι και η τελευταία. Η τρόικα είναι πλέον βέβαιη ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει από διαρθρωτικής πλευράς. Έχει δε πείσει αρκετούς εταίρους μας ότι σε κάποια φάση το καλύτερον είναι η χώρα μας «να πάει μονίμως στην ευχή του Θεού»…