ΚΑΠΟΤΕ πρέπει να στηθεί ένα μνημείο: «ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗ», που αντιστάθηκε ως το τέλος στις πιέσεις
της εκτελεστικής εξουσίας.
Καλέ μου φίλε και συνάδελφε Γιάννη Φάτση, στο δικαστήριο που δίκαζε
τους νεοφασίστες λυντσαριστές σου (ή μήπως κάνω λάθος και δίκαζε σένα, τον Κρεμμυδά, τον Δημητρίου,
τον Δημαρά, τον Οικονόμου και τους άλλους…) διέπραξες μια ασυγχώρητη παράλειψη:
Ξέχασες να ζητήσεις συγγνώμη (από το ακροατήριο) που ζεις! Γιατί, δεν ξέρω αν
το έχεις συνειδητοποιήσει, ζεις κατά λάθος. Όπως κατά λάθος ζει σήμερα ο Μανώλης Γλέζος και μερικοί άλλοι. Όχι
και πολλοί, γιατί οι επαγγελματίες αυτής της δουλειάς, είτε στρατοδίκες είναι,
είτε στρατευμένα κατακάθια του υποκόσμου, έχουν τέτοια ευσυνειδησία που σπάνια
λαθεύουν. Απόδειξη ότι δεν λάθεψαν ούτε στο Γρηγόρη
Λαμπράκη, ούτε στον Αλέκο Παναγούλη,
ούτε και παλιότερα στο Γιάννη Ζέβγο,
στον Κώστα Βιδάλη, στον Μπελογιάννη και σε μερικές εκατοντάδες
ακόμη «στόχους»…
Γιατί, «στόχος» ήσουνα και συ, Γιάννη
Φάτση, όπως και καθένας που πέφτει σε μια αγέλη λυκανθρώπων, άριστα
προστατευμένη από ένστολους ομοϊδεάτες… Κι αντί να κατασπαραχτείς, «όπως έπρεπε», ώστε να συνετιστούν οι άλλοι δημοσιογράφοι που
ψάχνουν για την αλήθεια (ακούς εκεί…), εσύ τη σκαπουλάρισες μ’ ένα χρόνο
νοσοκομεία και θεραπείες και μ’ ένα ίσως ισόβιο σακάτεμα. Το λάθος σου, που
ζεις, είναι ασυγχώρητο.
Σύμφωνα με την απόφαση του
δικαστηρίου που – προς Θεού – είναι υπεράνω πάσης κριτικής, από τα κατηγορούμενα
27 μέλη της «αγέλης» και των φρουρών
της, τα 22 κηρύχτηκαν αθώα! Έλαμψε η λευκότητά τους σαν τα ουράνια χερουβείμ
και τώρα έχουν το «έννομο» δικαίωμα
να μηνύσουν τους λυντσαρισμένους δημοσιογράφους επί συκοφαντία… Από τους
υπόλοιπους πέντε, δύο καταδικάστηκαν σε εφέσιμες ποινές και αφέθηκαν ελεύθεροι.
Άλλοι δύο ήταν ήδη τρόφιμοι των φυλακών γι’ ανάλογες εθνοπρεπείς δραστηριότητες
και απλώς προστέθηκαν στην καταδίκη τους μερικοί μήνες ακόμη. Και έτσι μόνον
ένας από τους 27 (ακριβέστερα από τους εκατόν είκοσι επτά (127), που είχαν
πάρει μέρος στην «ηρωική» επιχείρηση)
μπήκε στη φυλακή με καταδίκη τριών χρόνων…
Αυτός υπήρξε ο δικαστικός
κολασμός για τους κανιβαλισμούς στην κηδεία του Μάλλιου. Και από τις ανατριχιαστικές περιγραφές, που έκαναν στο
δικαστήριο οι μάρτυρες – θύματα, καθώς και άλλοι αυτόπτες, δεν ξέρει κανείς τι
να πρωτοθαυμάσει: Την ανδρεία των αφηνιασμένων λυκανθρώπων; Τα… ειρηνευτικά
συνθήματα του καθοδηγητή της αγέλης Γεωργαλά
«φωτιά και τσεκούρι» (τίτλος και
βιβλίου του κ. Αβέρωφ…). Ή την άψογη
ουδετερότητα της ελληνικής Σκώτλαντ
Γυάρντ, που παρακολουθούσε το συναρπαστικό θέαμα, όταν όμως κανένα από τα
θύματα μισολυωμένο, ξέφευγε από τα αγρίμια και ζητούσε προστασία, οι φρουροί
της τάξεως με μια ξεγυρισμένη κλωτσιά τον ξαπόστελναν στον τόπο του μαρτυρίου;
Προσωπικά, η στήλη αυτή,
περισσότερο και από τα κατορθώματα της αγέλης και τα λυσσόδηκτα κηρύγματα του
επί κεφαλής, περισσότερο και από την αγγλοσαξονική πολιτική της αστυνομίας
περί… «μη επεμβάσεως», θαυμάζει και
μένει εκστατική μπροστά στη συμπεριφορά της πολιτείας. Μιας πολιτείας, που
παίρνει δρακόντεια μέτρα για την περίπτωση μελλοντικής υποθετικής εισαγωγής της
αόρατης τρομοκρατίας, από το εξωτερικό, αλλά κλείνει τα μάτια μπροστά στην
πραγματική άσκηση της τρομοκρατίας από ορατούς τρομοκράτες και ακόμη πιο ορατά
εντεταλμένα όργανα της κρατικής εξουσίας.
Αυτή η μεθοδευμένη
ενθάρρυνση της τρομοκρατίας και μάλιστα στην πιο αποκρουστική της μορφή, με
κατά προτίμηση στόχους τους λειτουργούς και εκφραστές της κοινής γνώμης (δηλαδή
τον ίδιο το λαό), συνθέτει ένα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα του τόπου μας και
ναρκοθετεί τα θεμέλια της Δημοκρατίας.
Οι άλλοι όμως; Εκείνοι που
εναρμονίζονται με τις «επιθυμίες»
υψηλών προσώπων; Αυτούς ας τους κρίνει η Ιστορία, με το ελαφρυντικό των
ανθρώπινων αδυναμιών. Θα ήταν, άλλωστε, εντελώς παράλογο να περιμένει κανείς
από «σύνολα» ηρωικό σθένος. Απ’ αυτή
την παρατήρηση μπορεί να βγει το συμπέρασμα ότι η ευθύνη για όσα ανορθόδοξα
συμβαίνουν βαρύνει περισσότερο εκείνους που τα μεθοδεύουν.
Ο κ. Υπουργός της
Δικαιοσύνης ζήτησε στη Βουλή από την Αντιπολίτευση να σταματήσει επιτέλους «αυτό το τροπάριο ότι υπάρχουν δικαστές που
έχουν υποκύψει στο χουντισμό…». (Προσέξτε: γραμμή Αβέρωφ). Έτσι το υπουργικό συγχωροχάρτι απονέμεται σε όλους, από
τους Αρεοπαγίτες «υπουργούς» της
Τυραννίας, μέχρι τους προέδρους των στρατοδικείων, που σήμερα, αναβαπτισμένοι
στα νάματα της «Νέας Δημοκρατίας»,
έχουν προαχθεί όλοι στο βαθμό του αρεοπαγίτη!
Αλλά, εξήγησε ο κ. Σταμάτης, «οι δικασταί κρίνονται από αρμόδια συμβούλια». (Γιατί επομένως,
ζητάτε ευθύνες από την κυβέρνηση;).
Και εδώ, σ’ αυτό ακριβώς το
σημείο βρίσκεται η ουσία της μεθόδου που χρησιμοποιήθηκε για τη μη κάθαρση.
Αφήνοντας η κυβέρνηση ανεκκαθάριστο το ανώτατο δικαστήριο, εξασφάλισε κάθε
εύνοια και «κατανόηση» των κρινόντων
απέναντι στους κρινόμενους. (Στο πειθαρχικό συμβούλιο, που του είχε ανατεθεί η «κάθαρση», μετείχαν πρόεδροι χουντικών
στρατοδικείων. Μεταξύ αυτών και ο καταδικάσας σε θάνατο τον Αλέξανδρο Παναγούλη! Ήταν ποτέ δυνατό να
τιμωρηθούν οι διαπράξαντες το «έλασσον»
από εκείνους που είχαν διαπράξει το «μείζον»;).
Να γιατί επισημαίνεται η
πρωταρχική σημασία που έχει στην κακή λειτουργία της Δημοκρατίας η κάθαρση που
δεν έγινε στη Δικαιοσύνη. Ένα ξελαμπικαρισμένο από χουντικές κηλίδες δικαστικό
σώμα θα ήταν αξεπέραστο οδόφραγμα για τις αυθαιρεσίες και τους αυταρχισμούς της
εκτελεστικής εξουσίας. Και αυτό θα σήμαινε ότι ο λαός μας δεν θα ήταν για μια
ακόμη φορά προδομένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου