Σε μια περίοδο
γενικευμένης σήψης και παρακμής, όπου πατροπαράδοτες αξίες με τις οποίες
γαλουχηθήκαμε άλλοτε τσαλαπατιούνται και πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων,
οι άγρυπνες συνειδήσεις γυρίζουν 33 χρόνια πίσω.
Έτσι για όσον καιρό
θα αρθρογραφώ, δεν θα πάψω να περιγράφω την εξέγερση του Πολυτεχνείου και να
αναφέρομαι με έμφαση στον αιματηρό αγώνα των φοιτητών κατά του τυραννικού και
απολυταρχικού καθεστώτος των συνταγματαρχών που κατέλαβαν την εξουσία με την
απάτη – Σχέδιο Προμηθεύς – ανατρέποντας τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας
και οδηγώντας την Ελλάδα σε έναν πολιτικό και πνευματικό σκοταδισμό.
Σχετικά με τον
εορτασμό, είναι ανιαρό να ξαναλέμε τα ίδια κάθε χρόνο. Οι επετειακές εκδηλώσεις
για την εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να πάψουν να έχουν την σημερινή τους
μορφή. Οι Αθηναίοι και οι Θεσσαλονικείς τρέμουν με την ιδέα ότι θα έχουν
αιματηρά επεισόδια και φωτιές έξω από τα σπίτια τους. και ιδίως οι δύσμοιροι καταστηματάρχες.
Κανείς δεν έχει
αντίρρηση να τιμάται αυτή η επέτειος με τις ανάλογες εκδηλώσεις, από όλους όσοι
θα πρέπει να την τιμούν. Αλλά, όχι να αποτελεί ευκαιρία για «πολεμικές»
συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης που για τρεις μέρες
καταλύεται η έννομη τάξη και γίνονται πεδίο μάχης, πυρπολήσεων δημοσίων
κτιρίων, καταστροφών καταστημάτων και άλλων ασχημιών. Δεν είναι τρόπος αυτός
εορτασμού μιας επετείου. Θα της ταίριαζε μία σεμνή τελετή και μόνον.
Τι είδους ιστορική
αναφορά στο γεγονός είναι αυτή, όταν σπιλώνεται με πράξεις βίας και βάρβαρης
συμπεριφοράς, ανάξιας του πολιτιστικού επιπέδου της Ελλάδος;
Το σωστό θα ήταν να
αλλάξει επί τέλους ο χαρακτήρας του εορτασμού. Να γίνει λιτότερος και
σεμνότερος, χωρίς πορείες, ακρότητες, φανατισμούς και κομματικές «φιέστες».
Διότι απλούστατα δεν έχουν νόημα ούτε οι «καταλήψεις» ούτε οι πορείες,
ούτε οι εμπρησμοί, ούτε οι επιθέσεις κατά των οργάνων της τάξης και οι «μάχες»
σώμα με σώμα Αστυνομικών και αναρχικών, που κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου
μεταβάλλουν την Αθήνα και Θεσσαλονίκη σε αναρχούμενες και πυρπολούμενες πόλεις.
Λάθος βαρύ για τους
οργανωτές και για όλον τον πολιτικό κόσμο, να ανέχονται αυτή την κατάσταση. Και
στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί αυτή η υπόθεση του Πολυτεχνείου να γίνεται
πάντοτε – εδώ και τριάντα χρόνια – αντικείμενο κομματικής εκμετάλλευσης μόνον
της Αριστεράς; Η 17 Νοεμβρίου πρέπει
να είναι ημέρα περισυλλογής και προβληματισμού. Τα άλλα όλα αποτελούν
προσχήματα για να διαιωνίζεται το πεζοδρόμιο, η σύγχυση, η αναρχία και η «Δημοκρατική
και προοδευτική ασυδοσία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου