Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ - Ο ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΕΝΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ, ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΥΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟΥ, ΜΕ ΣΤΕΛΕΧΗ, ΟΠΑΔΟΥΣ ΚΑΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ ΕΩΣ ΤΗΝ ΑΚΡΑ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΣΕ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ



Ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής, υπήρξε ένας πράγματι λαοπρόβλητος ηγέτης, που δεν κατήγετο από πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισχυρή οικογένεια (Τζάκι), ήταν ένα φτωχόπαιδο από την Πρώτη Σερρών, τον οποίον είχε εκλέξει και αναδείξει ο λαός. Και πέραν των ηγετικών προσόντων και της εν γένει χαρισματικής προσωπικότητός του που τον κατέστησαν μετά την μεταπολίτευση έναν κορυφαίο και λαοφιλή ηγέτη, πέραν της ιδιαίτερης συμβολής του στην πραγματοποίηση όσων εν περιλήψει αναφέρθηκαν, πέραν του ιστορικού έργου που παρήγε, της μεγάλης του προσφοράς στο Έθνος, στον ελληνικό λαό και τη δημοκρατία, υπήρξε και ο εγγυητής της δημοκρατικής ομαλότητος – χρονική περίοδος 1974-1981 –, γεγονός που του προσέδωσε αυξημένη βαρύτητα στην εθνική και πολιτική ζωή της χώρας.
Ο Κ. Καραμανλής εκτός της θεμελίωσης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των άλλων σημαντικών επιτευγμάτων, ιδρύει αμέσως μετά τη μεταπολίτευση και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Εγκαταλείπει την ΕΡΕ ως ξεπερασμένο πια κομματικό σχήμα και δημιουργεί μια κεντροδεξιά συσπείρωση, με βάση τη νέα πιο φιλελεύθερη, δημοκρατική και Ευρωπαϊκή πολιτική του γραμμή.
Η Νέα Δημοκρατία την οποία ίδρυσε ο αείμνηστος Κ. Καραμανλής δεν ήταν ούτε αποκλειστικά η παραδοσιακή Δεξιά – π.χ. το Λαϊκό κόμμα – ούτε η ΕΡΕ, ούτε πολύ λιγότερο το Κέντρο. Προσδιορίζονταν από στελέχωση δεξιών, πολλών προσωπικοτήτων του κόμματος των Φιλελευθέρων και της Ένωσης Κέντρου, όπως οι Εμ. Τσουδερός, Κ. Μητσοτάκης, Κ. Στεφανάκης, Γ. Σταμάτης, Θεοχ. Ρέντης, Δημ. Παπασπύρου, Ζήσης Παπαλαζάρου, Δημ. Θεοχαρίδης, Αριστόδημος και Διονύσης Μπουλούκος, Στρατηγός Β΄Χονδροκούκης, Βιργινία και Εμμανουήλ Τσουδερός, Σάββας Παπαπολίτης και δεκάδες άλλοι επώνυμοι βουλευτές και πολιτικοί της λεγόμενης Δημοκρατικής και Προοδευτικής παράταξης, καθώς και πολλών προσωπικοτήτων της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, όπως οι: Ιπποκράτης Ιορδάνογλου (ΕΑΜ), η Άννα Συνοδικού (ΕΠΟΝ), ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Χρήστος Πασαλλάρης (ΕΠΟΝ) κλπ, πρώην Κομμουνιστών, όπως ο Θανάσης Κανελλόπουλος (Κνίτης), η Ν. Λουλέ, Θεοδωράκης (ΚΝΕ) κλπ, και διαφορίζεται από δυνάμεις που συσπείρωσε ως εκφραστής και εγγυητής της μεταδικτατορικής αλλαγής. Με αυτό το μπόλιασμα της Ν. Δ. από στελέχη του Κέντρου, της Αριστεράς μη εξαιρουμένης και της κομμουνιστικής, διευρύνθηκε η κομματική και κοινωνική βάση της Ν. Δ. Γι’ αυτό και οι διάδοχοι του Κ. Καραμανλή στην  ηγεσία της προχώρησαν σε πρωτοποριακές, αξιομνημόνευτες, υψηλής εθνικής σημασίας πολιτικές και κοινωνικές στρατηγικές, με μοναδικά κριτήρια τη λήθη του διχαστικού παρελθόντος και την πραγμάτωση των στόχων για την εθνική Ομοψυχία και Ενότητα, αναγκαίων για την εσωτερική γαλήνη και την οικονομική πρόοδο. Αξιοσημείωτα γεγονότα, αυτών των πολιτικών και κοινωνικών πρωτοβουλιών, μεταξύ πολλών άλλων, είναι και η αναγνώριση των «Συμμοριτών» ως μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, οι κηδείες δημοσία δαπάνη και με μεσίστιες σημαίες του ηγέτη του ΚΚΕ  Χ. Φλωράκη και του ποιητή του Εμφυλίου πολέμου Μανώλη Αναγνωστάκη, η παραχώρηση του ΣΚΟΠΕΥΤΗΡΙΟΥ Καισαριανής στο Δήμο, το προσκύνημα στον Αϊ – Στράτη και άλλα ανοίγματα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο προς την Αριστερά με κοινούς υποψηφίους στις Νομαρχιακές και Δημοτικές εκλογές.
Η μετά Καραμανλή εποχή χαρακτηρίζεται από μια γενική παρακμή, από την πτωτική πορεία της χώρας σε όλους τους τομείς, σ’ ένα ξεπέρασμα των ηθικών φραγμών, σ’ ένα πολιτικό, ηθικό και κοινωνικό κατρακύλισμα, σε μία έκλυση αρχών και αξιών, στην πλήρη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και για την επαναφορά των πραγμάτων σε μία σχετικά υποφερτή κατάσταση, η Ελλάδα έχει ανάγκη πρωτίστως από έναν ισχυρό πρωθυπουργό, έναν Καραμανλή.
Θα βρεθεί σήμερα άραγε μια τέτοια ηγετική φυσιογνωμία για να βγάλει την Ελλάδα από τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα που μας οδήγησαν μικρόψυχοι και μικρόνοες πολιτικοί, πολιτικοί παλαιοκομματικών αντιλήψεων, πελατειακών σχέσεων, όπου προτάσσεται το κομματικό συμφέρον και όχι το Εθνικό και λαϊκό;
Ιδού η απορία.
Και γι’ αυτό κλείνω τη δεύτερη περίοδο του αείμνηστου Καραμανλή με μια εύστοχη και επιγραμματικά διατυπωμένη κρίση της γνωστής πολιτικής, δημοσιογραφικής και πνευματικής προσωπικότητας της Αριστεράς, του Σοφιανού Χρυσοστομίδη[1].
Σε συνέντευξή του προς τη δημοσιογράφο ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ («ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 7-8/1/2012) και σε σχετική ερώτηση:
- Ποιοί από τους ηγέτες που έχετε γνωρίσει σε όλη τη ζωή σας θα θέλατε να είναι σήμερα ενεργοί;
- Νομίζω ότι ο καλύτερος ήταν ο γέρος Καραμανλής. Τότε ήταν πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ήμασταν και μέσα και έξω από την ΕΟΚ. Η έγνοια του ήταν πώς θα μπούμε στην Ευρώπη. Αυτήν την περίοδο την έζησα πάρα πολύ έντονα».


[1] Σ.Σ. Ένας αξιόλογος διανοούμενος, δημοσιογράφος και συνεπής Αριστερός. Εργάστηκε αρχικά στην εφημερίδα του ΑΚΕΛ Κύπρου «Χαραυγή», στη συνέχεια στην εφημερίδα της Αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή» και στη γνωστή «ΑΥΓΗ» που μέχρι σήμερα δημοσιογραφεί. Τον Απρίλιο του 2001 τιμήθηκε με το Βραβείο Δημοσιογραφικής Αριστείας «Αλέκος Λιδωρίκης».

Δεν υπάρχουν σχόλια: