Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Ο ΜΟΙΡΑΙΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές για τον τόπο, με την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής και της αποπομπής από την Ευρωζώνη, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, αποδείχτηκε και πάλιν ένας πρωθυπουργός ολέθριος και κατώτερος των περιστάσεων, ένας πρωθυπουργός μοιραίος, βλαπτικός για τα εθνικά μας συμφέροντα, καταστροφικός για τον τόπο και τον λαό του.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου κατόρθωσε σε μια διετία να υπερχρεώσει την Ελλάδα, να την εξευτελίσει στο εξωτερικό ως διεφθαρμένη χώρα, να βυθίσει το λαό της στην εξαθλίωση, δια της υπερφορολόγησής του, της άγριας περικοπής μισθών και συντάξεων, της δήμευσης της ακίνητης περιουσίας των ιδιωτών και άλλων σκληρών και ανάλγητων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών μέτρων.
Και αντί στην αποκορύφωση της κρίσης να δρομολογήσει αμέσως τις Συνταγματικές διαδικασίες για τον σχηματισμό μιας Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας ή ενότητας, υπό πρόσωπο διεθνούς εμβέλειας και κύρους και κοινής αποδοχής τουλάχιστον από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, έπαιξε μια σιχαμερή, φαρσοκωμωδία, έπαιξε και έγινε θέατρο αυτοεξευτελιζόμενος αφού μπλόφαρε παραπλανώντας την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠαΣοΚ, με μοναδικό σκοπό να παραμείνει προσκολλημένος στην Πρωθυπουργία και ηγεσία του ΠαΣοΚ, στην καρέκλα. Έδινε τον ύστατο αγώνα της δικής του πολιτικής επιβίωσης, αδιαφορώντας για την Εθνική μας αξιοπρέπεια, την Ελλάδα και τον λαό της. Τον ενδιέφερε μόνον η εξουσία και όλα τα εκ της εξουσίας οφέλη, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά και άλλα. Τότε, όλοι οι καλόπιστοι Έλληνες περίμεναν ότι ο κ. Παπανδρέου θα υπέβαλε την παραίτησή του αμέσως μετά τα όσα απίστευτα είχαν συμβεί στις Κάννες σχετικά με το δημοψήφισμα και θα προχωρούσε στη μόνη σωστή και εθνικά επωφελή λύση, την Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας ή ενότητας. Αντί αυτού ζήτησε και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης και πρότεινε ως αντικαταστάτη του στην Πρωθυπουργία, μεταξύ άλλων αχυρανθρώπων και μαϊντανών (– οι χαρακτηρισμοί δόθηκαν από το σύνολο των δημοσιογράφων –), και τον Φίλιππο Πετσάλνικο![1]   
Τα μετέπειτα γεγονότα είναι γνωστά. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την άμεση και έντονη οργή όλων, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, προκάλεσε αναστάτωση, χλεύη και γελοιοποίηση.
Η εξέλιξη των γεγονότων του Νοεμβρίου 2011 στο προσκήνιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στα παρασκήνια της Ουάσιγκτον αποτέλεσε την έναρξη διαδικασίας κάθαρσης της ελληνικής κοινωνίας από την νοοτροπία που επικράτησε από τον Οκτώβριο 1981 στην Ελληνική Πολιτεία.
Η αναρρίχηση ενός αναξιακού και ψευδεπίγραφου Σοσιαλιστικού Κινήματος στο πολιτικό μας σύστημα τύπου Μεσσία, η πίστη δηλαδή σε πρόσωπα με μαζικές ικανότητες (χαρισματικό ηγέτη) αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο πόσο σαθρή ήταν. Θεωρώ ότι η ζημία που υπέστη το ΠαΣοΚικό κατεστημένο είναι ανεπανόρθωτη και ότι είναι ζήτημα χρόνου η διάσπασή του σε ένα τμήμα «μαρξιστοειδές» και σε ένα ή περισσότερα τμήματα ευρωκεντρικά.
Ο Γάλλος Πρόεδρος στην παραχωρηθείσα το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου κοινή συνέντευξη με την Γερμανίδα Καγκελάριο επανέλαβε την έκφραση «il y a des regles» (υπάρχουν κανόνες) έξι φορές. Η αποκάλυψη ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν σεβάστηκε τους στοιχειώδεις κανόνες ευρωπαϊκής συμβίωσης, και μάλιστα σε μία πολύ κρίσιμη καμπή, απογύμνωσε και τον «φέροντα κοινωνικό οργανισμό» της κυβέρνησής του από κάθε ηθική. Το εξοργιστικό αυτό για τους Ευρωπαίους γεγονός άφησε την ελληνική κοινή γνώμη, η οποία στην τριακονταετία έχει εθισθεί και δεν εξεγείρεται πλέον με παρόμοιες συμπεριφορές, σχετικά αδιάφορη.
Η Παπανδρεϊκή δυναστεία δια του τελευταίου εκπροσώπου της στην εξουσία φεύγει από το προσκήνιο λαβωμένη και ταπεινωμένη. Ο πορφυρογέννητος Γιώργος αποκαλύφθηκε μη τηρών τους βασικούς κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό ψευδόμενος προς πάσα κατεύθυνση και ελισσόμενος μεταξύ αυτοεξευτελισμού και εξουσιολαγνείας. Η κληρονομικώ δικαιόματι κατάληψη της αρχηγίας του Κινήματος και η οίησή του ότι μπορεί να διοικεί τον κακομαθημένο κομματικό στρατό που κληρονόμησε και ιδιαίτερα τους ΔΕΚΟπραιτωριανούς του Κινήματος, αποδείχτηκαν ότι εμπεριείχαν και το σπέρμα της καταστροφής του.
Τα αριστερά κόμματα εκδικούνται στο πρόσωπό του τον Γεώργιο Παπανδρέου της «Λαοκρατίας» του ’44, υπαίτιο των «Δεκεμβριανών», τον Ανδρέα Παπανδρέου της καπήλευσης των συνθημάτων τους και της λεηλασίας των οπαδών τους.
Το ψευδεπίγραφο ως Σοσιαλιστικό Κίνημα, του οποίου ηγείται, έχει χάσει κάθε έρεισμα στην αριστερά και αντιμετωπίζεται πλέον από τους αριστερούς με σκωπτικότητα.
Δεν του απομένουν ερείσματα παρά σε μερικούς δυσαρεστημένους κρατικοδίαιτους κύκλους «ό.φ.α.τζήδων». Αλλά αυτός επιμένει στο όραμά του… Θλιβερή εικόνα. Θα ήταν μάλιστα και αδιάφορος εάν δεν είχε παρασύρει στην αποτυχία του και έναν ολόκληρο λαό οι θυσίες του οποίου απέβησαν μάταιες λόγω της πανθομολογούμενης ανικανότητάς του.
Καλόν είναι να γνωρίζει ο κ. Παπανδρέου ότι οι πολλές και ατελείωτες ευθύνες του – που δεν είναι αποκλειστικά μόνον δικές του –, σήμερα δεν παραγράφονται. Είναι ευθύνες δύο χαλεπών χρόνων που οδήγησαν τον Έλληνα στην φτώχεια και το κράτος στην ανυποληψία!     


[1] Βλέπε άρθρο μου στις 19-11-2011.

Δεν υπάρχουν σχόλια: