ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ

Προς ενημέρωση των αναγνωστών και της κοινής γνώμης της χώρας παρέχω τις παρακάτω πληροφορίες ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα αντίστοιχα οικονομικά προβλήματα της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας. Στην Ελλάδα, η κρίση δεν προήλθε από ιδιωτική υπερχρέωση , ούτε από μία  υπερδιογκωμένη φούσκα ακινήτων. Στην χώρα μας η κρίση είναι το προϊόν ενός υπερκαταναλωτικού και διεφθαρμένου κράτους, το οποίο παρουσίαζε και παρουσιάζει, τηρουμένων των αναλογιών, τα ίδια χαρακτηριστικά με τα αντίστοιχα κράτη στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.

Αυτό το σημερινό διεφθαρμένο, γραφειοκρατικό και κομματοκρατικό κράτος στην χώρα μας δομήθηκε αμέσως μετά τον     Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως επισημαίνει και ο Ελληνο-Γάλλος ιστορικός και καθηγητής διεθνών σχέσεων κ. Ήλιος Γιαννακάκης, το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, στις βαθύτερες δομές και λειτουργίες του, είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης και η μόνη διαφορά του από αυτά ήταν ότι λειτουργούσε στον δυτικό κόσμο.

Για παράδειγμα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, δηλαδή ο αιμοδότης της οικονομίας, σε ποσοστό άνω του 90% ήταν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 κρατικά ελεγχόμενο – που σημαίνει ότι η οποιαδήποτε ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην χώρα μας ήταν άμεσα εξαρτημένη από την πολιτική και κρατική εξουσία. Αν θελήσει κανείς να αναλύσει σε βάθος τα πραγματικά αίτια της κατάρρευσης μεγάλων ελληνικών βιομηχανικών επιχειρήσεων, όπως η Ιζόλα, η χαρτοποιΐα Λαδοπούλου, η Πειραϊκή Πατραϊκή και άλλες, θα διαπιστώσει ότι η βασική αιτία της πτώσης τους ήταν ο κρατισμός και η σύνδεσή του με το ελληνικό πελατειακό πολιτικό σύστημα.

Αποκαλυπτικό, από την άποψη αυτή, είναι ένα ξεχασμένο βιβλίο του ιδρυτή της Ιζόλα, Γιώργου Δράκου, ο οποίος εξηγεί με ποιόν τρόπο ο όμιλός του οδηγήθηκε στην κατάρρευση όταν θέλησε να αποδεσμευτεί από το κράτος και την πολιτική εξουσία που το ήλεγχε. Εξηγεί επίσης ότι, ενώ από την μία μεριά η πολιτική εξουσία είχε εντάξει την Ελλάδα στους ευρωπαϊκούς θεσμικούς και οικονομικούς μηχανισμούς, πιστεύοντας ότι μέσω κάποιων αυτοματισμών η ελληνική οικονομία και κοινωνία θα μπορούσαν να απελευθερωθούν, από την άλλη το κράτος υπονόμευε τις πρωτοβουλίες αυτές. Ακόμα χειρότερα, η ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ενίσχυσε τον προσοδοθηρικό χαρακτήρα της οικονομίας και τροφοδότησε με άφθονο χρήμα το κλεπτοκρατικό κράτος, που σήμερα πνέει τα λοίσθια.