«Δεν μπορώ πια να βλέπω την αξία να ζητιανεύει, τα μηδενικά
να κορδώνονται από ξιπασιά, την τιμή περιφρονημένη, την αρετή εμπορευμένη, την
τελειότητα παραπεταμένη, την δύναμη σακατεμένη, το τάλαντο να παίρνει μαθήματα
από την βλακεία, την αλήθεια γελοιοποιημένη, το καλό υποδουλωμένο στο κακό».
(Ουίλιαμ Σαίξπηρ)
Το πρόβλημα λοιπόν στην χώρα
μας δεν είναι η ανυπαρξία μέλλοντος για τους νέους, αλλά η παρεμπόδισή τους να
αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτό. Κακοδιοίκηση, δημαγωγία, ρουσφέτι, αφανείς κλίκες
και νόμιμες σπείρες, λυμεώνες του κρατικού χρήματος είναι τα αίτια της
νεοελληνικής κακοδαιμονίας διότι, με την ισχύ του συνασπισμού τους, εμποδίζουν
την δύναμη της αξίας. Ασφαλώς δε, σε μία χώρα στην οποία καταργείται η δύναμη
της αξίας, κατ’ επέκταση φονεύεται και το μέλλον της.
Για τους νέους που θέλουν να
το σκεφθούν και να το επεξεργαστούν, το μέλλον είναι πολύ καλό – απίστευτα
καλύτερο από το δικό μας. Όσο για τους πραγματικούς εχθρούς τους, βρίσκονται
καθημερινά δίπλα τους και τους παραπλανούν. Εχθροί τους είναι αυτοί που φτύνουν
στην παιδεία και αφοδεύουν μέσα στους ναούς της. Εχθροί τους είναι οι πολιτικοί
που ανενδοίαστα «οικοδομούν» το δικό
τους μέλλον.
Στην σημερινή νεολαία
προσφέρονται και υπάρχουν τεράστια πεδία ελευθερίας. Προσφέρονται πολύτιμες
δυνατότητες ελεύθερης εγκατάστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έχουν στην διάθεσή
τους απίθανες πηγές πληροφοριών και αντλήσεως γνώσεων. Στους νέους έγκειται,
λοιπόν, να πάρουν τον εαυτό τους στα χέρια τους και όχι να τον παραδώσουν στους
ασήμαντους, στα μηδενικά που ξέρουν να κορδώνονται.
Οι νέοι και οι νέες της Καστοριάς,
είναι καιρός πλέον να συνειδητοποιήσουν την όρεξη για δουλειά, όποια δουλειά. «Πόνου χωρίς ουδέν ευτυχεί» είχε
διακηρύξει ο μεγάλος τραγικός Αισχύλος,
σαν να διαισθανόταν τότε που έγραφε τις τραγωδίες του, ότι η δική μας τραγωδία
θα γραφόταν και από την υποτίμηση της χειρωνακτικής εργασίας. Ακούω τους
εξεγερμένους νέους και νέες να φωνάζουν: «Θέλουμε
δουλειά». Δεν τους ακούω να φωνάζουν: «Πάμε
για δουλειά». Τις δουλειές τις αφήνουμε στους ξένους ιδίως στους Αλβανούς,
πολλοί από τους οποίους είναι και επιχειρηματίες, που έχουν γίνει νοικοκυραίοι
πρώτης γραμμής, απέκτησαν διαμερίσματα στη Χλόη
και άλλες περιοχές και θλίβονται για τα χάλια μας!
Ο Σκοτ Φιτζέραλντ έχει γράψει πως ελπίδα είναι να ξέρεις πως η
κατάσταση είναι δύσκολη αλλά να αγωνίζεσαι να την κάνεις καλύτερη. Ας κοιτάξουν
οι νέοι το φυσικό περιβάλλον: Παρά την
όποια βαρυχειμωνιά, κάθε χρόνο η άνοιξη επιμένει να έρχεται. Πάντα θ’
ανθίζει, ακόμη και μέσα στο χιονιά κάποια ελπιδοφόρα αμυγδαλιά. Ασφαλώς
υπάρχουν πολλές αδικίες στη ζωή μας. Κι ανέβηκαν ψηλά και, κατά την πάγκαλη
ρήση, «έφαγαν καλά» άνθρωποι αγχόνης
άξιοι. Δεν είναι νέο φαινόμενο. Ο κακώς αγνοημένος από τους νέους Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει: «Στην κοινωνία βλέπουμε συχνά να συμβαίνει
ό,τι και στις ζυγαριές: οι άδειοι δίσκοι ανεβαίνουν, ενώ οι γεμάτοι
κατεβαίνουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου