«Ουδέν έθνος δύναται να υπάρξει άνευ του κοινού νοός. Κοινός
δε νους των εθνών είναι η Κυβέρνησις» (Κων. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορικός, 1815-1891). Σύμφωνα με αυτή την ρήση εμείς εδώ
στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά (από το 1981 και εξής) κατ’ ουσίαν δεν είχαμε
Κυβερνήσεις, εφόσον αυτές στερούνταν του «κοινού
νοός». Είναι να απορεί κανείς με την αποδοτικότητά τους στον τομέα της
αρμοδιότητός των και της εργασίας των, τον ερασιτεχνισμό τους, την στέρηση
επαγγελματισμού, συστηματικότητας, ειδικών γνώσεων, αβουλίας και ατολμίας,
προχειρότητας, ανευθυνότητας και έλλειψη πνευματικών, ψυχικών και ηθικών
χαρισμάτων. Κανόνας, πάντοτε όμως με τις εξαιρέσεις του.
Είναι βέβαιο ότι τα
τελευταία κυρίως 30 χρόνια οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν κατώτεροι των
περιστάσεων και των προσδοκιών μας και με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους
δεν οργάνωσαν χρηστή Δημόσια διοίκηση, δεν εξασφάλισαν την ομαλή λειτουργία του
Κράτους, δεν προστάτευσαν την Οικονομία μας, αλλά διόγκωσαν την διαφθορά στο
δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, διασπάθησαν ασύστολα το δημόσιο χρήμα, μας οδήγησαν
στο χάος και η Πατρίδα μας καταχρεώθηκε και διαβλήθηκε διεθνώς. Οι ευθύνες
είναι μεγάλες και ιστορικές, και ασφαλώς επιμερίζονται στα κόμματα (ιδίως στα
δύο τέως μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα), καθώς και στους πολίτες, που
άκριτα ακολούθησαν τα καταναλωτικά πρότυπα και δεν αντέδρασαν στην «πελατειακή» άσκηση της Πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου