Τα δημοσιονομικά της χώρας
μας έχουν εκτροχιασθεί. Το ελληνικό κράτος έχει ουσιαστικά πτωχεύσει, αλλά δεν
διαφαίνεται πραγματική πολιτική βούληση να γίνουν οικονομίες εκεί που πρέπει. Η
κυβέρνηση εξαγγέλλει μέτρα που διστάζει να τα εφαρμόσει και συνεχώς αναβάλλει
τις αποκρατικοποιήσεις. Ο κρατισμός αποτελεί ανασχετικό παράγοντα ανάπτυξης και
προόδου.
Ειδικά στην Ελλάδα
παρατηρείται μία απίστευτη σπατάλη δημοσίου χρήματος, ακριβώς επειδή πολλοί
τομείς εξακολουθούν να ελέγχονται από το δημόσιο. Μάλιστα εκτός από τις
υπέρογκες δημόσιες δαπάνες, το καθεστώς αυτό λειτουργεί και αντιαναπτυξιακά.
Διότι όταν ένας τομέας της οικονομίας ελέγχεται από μία δημόσια επιχείρηση,
αυτός συνήθως δεν αναπτύσσεται. Και πάντως δεν αναπτύσσεται με τον ρυθμό που θα
μπορούσε να αναπτυχθεί από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Επομένως πέρα από το
δημοσιονομικό όφελος που θα προκύψει από τις αποκρατικοποιήσεις, αυτές θα
λειτουργήσουν και ως μοχλός ανάπτυξης της οικονομίας, υπό την απαραίτητη
προϋπόθεση ότι τα δικαιώματα και ο μισθός των εργαζομένων θα είναι σε επίπεδα
βιωσιμότητας.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα, τη
χώρα του παραλόγου και της αφροσύνης έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι το δημόσιο
υπάρχει όχι για να εξυπηρετούνται οι πολίτες γενικά, αλλά για να έχουν εργασία
οι απασχολούμενοι σ’ αυτό. Πελατειακές σχέσεις, κρατικοδίαιτοι.
Όπου αναμείχθηκε το κράτος,
τελικά μόνο ζημίες δημιούργησε. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και απλώς
επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Οι περισσότερες διοικήσεις δημοσίων επιχειρήσεων
εξυπηρετούσαν πρωτίστως το πολιτικο-πελατειακό σύστημα, το οποίο τους είχε
διορίσει εκεί. Προέβαιναν σε χαριστικές προσλήψεις προσωπικού, ενέδιδαν σε
παράλογα συνδικαλιστικά αιτήματα και συνεργούσαν στην τεράστια σπατάλη δημοσίου
χρήματος. Οι περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις ενέγραφαν κάθε χρόνο μεγάλες
ζημίες, οι οποίες καλύπτονταν από δανεισμό με την εγγύηση του ελληνικού
δημοσίου. Και έτσι συσσωρεύτηκε το υπέρογκο δημόσιο χρέος, που οδήγησε την
ελληνική οικονομία στην σημερινή καταστροφή.
Αλλά το κυριότερο είναι η
αρνητική συνεισφορά του δημόσιου τομέα στην ανάπτυξη. Όπου έχει εμπλακεί το
δημόσιο, η ανάπτυξη ήταν συγκριτικά πολύ μικρότερη και βραδύτερη από αυτήν της
ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Το κράτος έχει προ πολλού πάψει να είναι ο μοχλός
ανάπτυξης, αφού είναι αδύνατον να πετύχει τους ρυθμούς ανάπτυξης του ιδιωτικού
τομέα. Επομένως η κυριότερη σκοπιμότητα των αποκρατικοποιήσεων είναι η
ανάπτυξη. Και αυτό δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούν ακόμη και μέλη της Κυβέρνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου