ΤΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Στον Τύπο του Σαββάτου 14-7-2012 δημοσιεύτηκε η κατωτέρω προειδοποίηση-απειλή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος απευθυνόμενη προς το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού αυτούσια: «Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι, όπως πράξαμε και στο παρελθόν, θα ακυρώσουμε στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια για αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση και τιμωρία των εκπαιδευτικών και των σχολείων. Είναι εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου και δεν γίνεται αποδεκτή. Ενδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής της θα αποτελέσει αιτία πολέμου, αρχή μεγάλων συγκρούσεων και δημιουργία έντασης στο σχολικό περιβάλλον».

Η ανωτέρω δήλωση-απειλή προβάλλει ανάγλυφα την εικόνα διαλυμένης Πολιτείας στην οποία η κάθε οργανωμένη μειοψηφία μπορεί να πράττει κατά το δοκούν γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της τους νόμους και την εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση. Πάνω σ΄ αυτό ο Αριστοτέλης έγραψε στα πολιτικά του^. «Όποι δε μη νόμοι άρχουσιν ουκ έστι Πολιτεία».

Όπως φαίνεται από την διατύπωση της δήλωσης-απειλής,         «… όπως και στο παρελθόν πράξαμε… », η ΔΟΕ δεν υπακούει και δεν εφαρμόζει τους νόμους της υποτυπώδους έστω Πολιτείας μας, αλλά λειτουργεί σύμφωνα με τις επιθυμίες και αποφάσεις των μελών της. Αλλά σε ποια χώρα του κόσμου ομοσπονδία και δη η Διδασκαλική, η οποία εκ της αποστολής της έχει ως πρώτιστο καθήκον την διάπλαση των νέων σε χρήσιμους και νομιμόφρονες πολίτες, αυτή κηρύσσει την απείθεια και μη εφαρμογή των νόμων;

Την απείθεια όμως προς τους νόμους και την ανυπακοή προς τα κελεύσματα του Κράτους δίδαξαν στον λαό οι ανεκδιήγητοι κυβερνήτες της καταστροφικής μεταπολιτευτικής 38ετίας. Ζωηρά αποτυπωμένες στη μνήμη είναι ακόμη οι προτροπές του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος προέτρεπε τους πολίτες από τους προεκλογικούς εξώστες να «διεκδικούν συνεχώς», άσχετα αν οι διεκδικήσεις ήταν νόμιμες ή όχι. Ως εκ τούτου, η Πολιτεία, εξ αιτίας των ενδιαφερομένων μόνο για την εξουσία, κακή τη μοίρα των πολιτικών της, έχει χάσει την δυνατότητα επιβολής του νόμου και της τάξης.

Σε κανονικά λειτουργούσα Πολιτεία κείμενο το οποίον κηρύσσει την επανάσταση μιας μειοψηφίας πολιτών κατά της κοινωνικής γαλήνης, θα επέσυρε κατά των συντακτών του αυστηρότατη και δίκαια τιμωρία. Πάντα, όμως, από εμάς αυτά περνούν απαρατήρητα, διότι υπεράνω όλων τίθεται το πολιτικό κόστος και τα μικροπολιτικά συμφεροντάκια.

Αυτή δυστυχώς είναι η Μεταπολιτευτική Ελλάδα, την οποία οι πολιτικάντηδες λέγοντας ασύστολα ψεύδη ως συνήθως, αποκαλούν «Δημοκρατία», ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κατ’ επίφαση Δημοκρατία και αναρχούμενη Πολιτεία.

Σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται οι θέσεις και της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης. («Κ» 14-7-2012). Κατά τον πανεπιστημιακό Χρήστο Γιανναρά: Οποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, με ένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν διαλέγεται. Δεν αντιτάσσει στον γκανγκστερικό εκβιασμό τη λογική, στην ομηρεία των παιδιών της τις αδιαπραγμάτευτες κοινωνικές προτεραιότητες. Απολύει αυτοστιγμεί από το κοινωνικό λειτούργημα αυτούς που απειλούν ότι «θα το ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη».

Πρόκειται για πόλεμο, το τελεσίγραφο κυριολεκτεί. Πόλεμο ανάμεσα στην κοινωνία και στους εχθρούς της, στη παιδεία – καλλιέργεια και στον πιο ωμό, αδιάντροπο σκοταδισμό. Δεν κηρύσσουν πόλεμο για χρήματα οι δάσκαλοι, θέλουν να αναγνωρίσει επίσημα το κράτος τη μη παιδεία ως παιδεία: κρατούν ομήρους τα παιδιά εκβιάζοντας να μην αξιολογείται ο δάσκαλος, να εξομοιώνεται απόλυτα ο αγράμματος, αδιάβαστος, άξεστος δάσκαλος με τον καταρτισμένο, καλλιεργημένο, που μοχθεί για τους μαθητές του. Να μην κρίνεται κανένας για τίποτα, να κλείνει η πόρτα της τάξης και ανεξέλεγκτος ο δάσκαλος να μπορεί να ασελγεί στις ψυχές των παιδιών, από ανικανότητα ή ραθυμία ή επειδή είναι ψυχολογικά προβληματικός, με δικές του θεωρίες περί αγωγής.

Ο πολίτης εμπιστεύεται τα παιδιά του στην πολιτεία για να «μορφωθούν»: να μορφώσουν ψυχισμό, χαρακτήρα, ήθος κοινωνικό. Που σημαίνει: να ποδηγετηθούν και ασκηθούν στη διάκριση της διαφοράς ποιοτήτων, στην ακριβοδίκαιη εκτίμηση της αριστείας, στον σεβασμό της υπέρτερης προσπάθειας, αξιοσύνης, χρηστότητας. Και οι πειρατές δάσκαλοι με τελεσίγραφο κρατούν ομήρους τα παιδιά, απειλούν με «ένταση στο σχολικό περιβάλλον», εκβιάζουν την κοινωνία να νομιμοποιήσει και θεσμοποιήσει την αναξιοκρατία, τον χυλό της ισοπέδωσης, την ασυδοσία. Ο πόλεμος είναι ανάμεσα στους υπερασπιστές της ανθρωπιάς του ανθρώπου, του κατορθώματος της κοινωνίας των σχέσεων, και στους υπέρμαχους της ζούγκλας, του μηδενισμού κάθε ποιότητας. Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό περιθώριο διαπραγμάτευσης. Μια οποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, απολύει αυθημερόν από το λειτούργημα του δασκάλου όσους εξαγγέλλουν προγραμματικά ότι «θα ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη» το κοινωνικό τους παιδαγωγικό λειτούργημα.

Πόλεμος. Όχι μεταφορικά και συμβολικά, κυριολεκτικά. Αλλά απελπισμένα. Οι Μήδοι οπωσδήποτε θα διαβούνε, γιατί οι πολίτες που θέλουν να δώσουν στα παιδιά τους κριτήριο διάκρισης ποιοτήτων, κίνητρα αριστείας, δεν έχουν πολιτική εκπροσώπηση στη σημερινή Ελλάδα. Είναι αλύτρωτοι ραγιάδες, σκλάβοι στην τυραννία των εκβιαστών της ισοπέδωσης. Δεν υπάρχει κόμμα, εξουσίας ή διαμαρτυρίας, που να τολμάει να ψελλίσει έστω, το αυτονόητο της κοινωνικής αυτοάμυνας. Την ίδια στιγμή απόλυση από το εκπαιδευτικό λειτούργημα όσων υπογράφουν το τελεσίγραφο πολέμου, εκβιάζουν με «μεγάλες συγκρούσεις» πού; Στο πεδίο των τελευταίων ελπίδων μας, στο σχολείο των παιδιών μας.

Όλα τα κόμματα, χωρίς εξαίρεση, συντάσσονται με τους εκβιαστές, όχι με τους πολίτες. Το σύστημα είναι πελατειακό, το κράτος κομματικό, γι’ αυτό και παγιωμένη η άρνηση των κυβερνήσεων να δυσαρεστήσουν τη δημοσιοϋπαλληλία. Είναι η πελατεία τους, την έχουν εξαγοράσει χαρίζοντάς της ισόβια, αδιατάρακτη και ανεξέλεγκτη, κρατική χρηματοδότηση έργου ή αεργίας. Προτιμούν τα κόμματα, στη δύσκολη στιγμή, τις απολύσεις με οριζόντιο «κούρεμα» (ό,τι τι πιο άδικο και παράλογο), αλλά ποτέ την κριτική αξιολόγηση σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί η αξιολόγηση υπονομεύει τη λογική της πελατοκρατίας.

Προτού να εμφανιστεί σαν απαίτηση της επικυρίαρχης στο κράτος «τρόικας», η απόλυση αέργων ή υποαπασχολούμενων δημοσίων υπαλλήλων ήταν εξόφθαλμη λογική επιταγή, όρος επιβίωσης της ελληνικής συλλογικότητας. Αλλά η «προστασία» της δημοσιοϋπαλληλίας, με τη μαφιόζικη λογική της «ομερτά», είναι το ισχυρότερο ταμπού της κομματοκρατίας, συνενώνει όλες τις κατ’ επίφαση κομματικές διαφοροποιήσεις (αριστερόσχημες και δεξιόσχημες) σε κοινό μέτωπο. Έχει επανειλημμένα προταθεί: Αφού είναι όρος επιβίωσης του κράτους οι απολύσεις, γιατί η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και ο «εκ προσωπικοτήτων» υπουργός της Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν απολύουν όσους διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς εξετάσεις στο ΑΣΕΠ (δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι);

Ψηλαφητή η επιθανάτια πραγματικότητα του Ελληνισμού, γι’ αυτό και τελεσφόρησε πάραυτα το ιταμό τελεσίγραφο των επίορκων δασκάλων με τις γκανγκστερικές απειλές του. Στις 19-7-2012 ο υπουργός Παιδείας κ. Κων. Αρβανιτόπουλος έσπευσε να ακυρώσει, ακόμα και ως μελλοντικό ενδεχόμενο, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Οι Πειραιώτες ψηφοφόροι να το θυμούνται: ο άνθρωπος που τίμησαν με την προτίμησή τους απέδειξε στην πράξη τι πιστεύει για την παιδεία, τι μέλλον θέλει για την πατρίδα του, ποια ποιότητα ζωής προασπίζει. Κοντολογίς, ποιο είναι το πολιτικό του ανάστημα.

Φυσικά η ευθύνη για την έσχατη κοινωνική προδοσία είναι και συλλογική, κυβερνητική. Σε μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» δεν βρέθηκε ούτε ένα μέλος της, με ραχοκοκαλιά αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, να παραιτηθεί από ντροπή για τον εξευτελισμό του από το τελεσίγραφο των δασκάλων. Η μικροκομματική ευτέλεια της κυβέρνησης είχε την ίδια μέρα φτάσει στο αηδιαστικό αποκορύφωμά της με τον διορισμό στις Γενικές Γραμματείες των υπουργείων αποτυχημένων πολιτευτών, κομματικών αποκλειστικά παρατρεχάμενων.

Το σχολείο στο Ελλαδιστάν θα συνεχίσει και με πρωθυπουργό τον εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα να ετοιμάζει όχι πολίτες, αλλά ψηφοφόρους που δεν έμαθαν ποτέ να κρίνουν, να αξιολογούν. Στην κάλπη εκτονώνουν ορμέμφυτα. Και όταν η ζωή τους γίνεται ρημαδιό επειδή ψήφισαν Κωστάκη, Γιωργάκη, Αντωνάκη, ασημαντότητες υποκοριστικά προσαγορευόμενες, εκτονώνουν στην κάλπη οργή και εκδίκηση ψηφίζοντας Τσίπρα, Καμμένο, Καρατζαφέρη. Φαύλος κύκλος. Με κατάληξη αναπότρεπτη το χάος.

Όλα όσα αναφέρονται παραπάνω αποτελούν μικρό απάνθισμα των κρουσμάτων ανομίας, που συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας. Για όλα αυτά ευθύνεται το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα που ως κυβερνήσεις τα ανέχτηκαν και οι βουλευτές που λόγω σταυρού χαϊδεύουν ψηφοφόρους, αγνοώντας τη νομιμότητα. Καταντήσαμε ένας λαός που διεκδικεί μόνο δικαιώματα, χωρίς να αποδέχεται τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Πώς θα διορθωθεί αυτός ο λαός, πώς θα ανακάμψει αυτός ο τόπος, αν δεν συγκρουστεί με τα κατεστημένα συμφέροντα η σημερινή κυβέρνηση, που ουσιαστικά είναι η τελευταία μας ευκαιρία; Πιστεύω, ότι η κυβέρνηση μπορεί να νικήσει τη νόμιμη ανομία, αν το θελήσει και αν το επιδιώξει.